Vandaag heb ik wederom een grote beslissing gemaakt en het is een beetje hetzelfde liedje als vorige week, alhoewel dit wel pijnlijker voelt.
Ik heb vanmorgen m'n laatste ochtend op poli 9 in het ziekenhuis gestaan. Ik ben al een aantal weken qua lijf helemaal niet in m'n hum, uiteraard gaat het hoofd dan ook niet mee, maar dat was niet het issue op de poli. De poli start om 8:30 uur en als ik fris gedoucht op tijd wil zijn, gaat mijn wekker om 6:15 uur. En dat trek ik niet meer. De hele ochtend een beetje hangen op een kruk en af en toe een loopje naar poli 7 voor de röntgen, het is teveel.
Ik ben gesloopt als ik thuiskom. Mijn energieniveau ligt ver onder nul en ik haal geen voldoening uit datgene wat ik doe. Het "zijn" en accepteren dat het goed is wat ik aan het doen ben (volgens mijn therapeute) is niet voldoende. Ten eerste is dit niet wie ik ben, ik wil me nuttig voelen, dat heb ik ook nodig om letterlijk en figuurlijk te kunnen blijven staan. En ten tweede is dit zo niet handig voor mijn lijf. Ik heb helaas echt opstartproblemen, later op de ochtend gaat het wel iets beter, maar opstaan is een hel en dan het weinige bewegen en je niet nuttig voelen, dat is het niet voor mij.
Vorige week heb ik al geprobeerd een gesprek aan te gaan met de coördinatrice van het vrijwilligerspunt, maar ze had geen tijd. Afgesproken om het via de mail te doen, daarin kun je je emotie weer niet kwijt. Dus ik dacht, dan zing ik het nog wel even uit op die ochtend, totdat ze tijd heeft. Want ja, het is maar 1 ochtend, dus ik moet niet zeuren, schouders eronder en gaan, er wordt op me gerekend en bovenal wil ik geen oud wijf zijn dat dit dus eigenlijk niet aankan.
Vanmorgen ging de wekker en ik had zoveel pijn in m'n lijf en de vermoeidheid was zo extreem, dat ik echt op wilskracht en een bak pijnstillers naar het ziekenhuis ben gegaan. Toen bleek de aanmeldzuil kapot te zijn en waren ze super blij dat ik alle mensen "handmatig" kwam melden. Vele wandelingetjes dus. Dat hield me op de been, maar tegen het eind van de ochtend, toen de pijnstillers uitgewerkt waren, kon ik wel janken. Dus zonder het officieel doorgegeven te hebben aan het vrijwilligerspunt, heb ik de collega's van poli 9 met pijn in m'n hart (hoefde net niet te huilen, nu wel) dat het te zwaar voor me is en dat m'n lijf er toch slechter aan toe is dan ik zou willen. Gelukkig kreeg ik alle begrip. Eenmaal thuis heb ik het vrijwilligerspunt een mail gestuurd en uitgelegd dat ik graag een persoonlijk gesprek wil, om te kijken wat wel haalbaar is.
Inmiddels lopen de tranen over m'n wangen en kan ik bijna niet meer lezen wat ik schrijf. Aan de ene kant voelt het als opkomen voor mezelf (dat is rationeel), maar emotioneel voelt het als falen, of eigenlijk een lijf dat faalt en me in de steek laat.
Comments