Ik ben de afgelopen week niet heel actief geweest met schrijven. Had er ook niet zo’n behoefte aan en wist ook niet zoveel te vertellen. Wel ben ik weer erg druk in de weer geweest met m’n wenkbrauwen, maar ik dacht dat komt wel. En dat komt nu, maar ik heb nog meer te vertellen. Maar eerst de wenkbrauwen.
Deze bovenstaande tekst is meer dan waar, voor mij dan tenminste. Op 8 mei ben ik voor de derde keer voor m’n wenkbrauwen naar de salon geweest. Het was nog niet voldoende gedekt en ook het model was te smal. Normaal gesproken mag je na een week je haren wassen. Ik had deze keer besloten om overal zo lang mogelijk mee te wachten, zodat de korstjes er zo lang mogelijk op bleven zitten. Ben zelfs tussendoor naar de kapper geweest om m’n haren te laten wassen (oké knippen en kleuren kon ook wel gelijk). Na ruim 14 dagen waren eindelijk alle korstjes eraf en het wordt steeds beter, maar het is nog steeds niet wat ik ervan verwacht.
Op deze foto zijn de contouren goed te zien, maar is het nog niet goed opgevuld.
Terwijl bij deze wenkbrauw de kleur wel iets beter lijkt, maar de contouren weer wat minder.
Voor een ander is het misschien muggenzifterij, ik ben nog niet tevreden en de dame die mijn wenkbrauwen doet, was het met mij eens. Op 3 juli nadat ik terugkom van vakantie, ga ik voor de 4e keer.
En dan vandaag…. het is heel bijzonder dat ik deze tekst zojuist als eerste vond. Ik was op zoek naar een tekst over kwetsbaarheid. En deze kwam naar voren en dit is precies waar het bij mij om gaat en waar vandaag in de therapie meer duidelijkheid in is gekomen.
De laatste weken heb ik het nl. heel zwaar gehad in de therapie. Ik wilde dingen bespreekbaar maken, maar kreeg het niet van de grond. Ik werd niet begrepen, het werd chaotisch en vorige week kreeg ik meerdere malen dezelfde opmerking/vraag “je verteld het allemaal zo duidelijk, je weet dondersgoed hoe het werkt, maar wat wil je er nou eigenlijk mee?”
Dikke tranen, word ik weer niet gehoord, word ik weer niet gezien. Ik weet fucking ook wel dat ik mijzelf goed kan vertalen, maar ik vecht ook alle dagen met mijzelf en weet niet hoe ik met mijzelf moet leven, hoe ik mijn leven anders kan gaan leven, want tot dusver loop ik constant tegen problemen aan. Vooral met mijzelf, maar ook met anderen. En vandaag was er dan eindelijk het voorzichtige breekpunt.
Ik ben door alles wat ik heb meegemaakt, behoorlijk in m’n hoofd gaan zitten. Ik heb zo vreselijk hard moeten vechten om voor m’n gezin te zorgen en de juiste zorg te krijgen waar nodig. Met mijn gevoel zat ik er nooit naast, maar dikwijls liep ik tegen de hulpverlenende instanties aan, omdat ik niet serieus genomen werd. Daardoor ben ik hard geworden en heel stellig in mijn mening. Met deze vastberadenheid ben ik heel ver gekomen, mijn kinderen zijn beiden goed terecht gekomen. Alleen nu staat het mij in de weg. Ik ben namelijk ook stellig in mijn overtuigingen over mijzelf en zodra de therapeuten in de groep te dichtbij willen komen, kruip ik wederom in mijn hoofd en kan ik allemaal prima vertellen wat er met mij gebeurt en aan de hand is. En daardoor creëer ik afstand, kunnen zij geen contact maken en zet ik iedereen buitenspel en blijf ik alleen over. Een van de therapeute vroeg mij vandaag of zij wel dichtbij mocht komen. Vorige week kreeg ik de vraag van een andere therapeute of ik wel wilde veranderen, of ik wel beter voor mijzelf wil zorgen en grenzen wil leren bewaken. Als ik dan in m’n hoofd duik, roep ik rationeel natuurlijk van wel.
Vandaag is de therapeute met mij samen op zoek gegaan. Ik wil het namelijk wel, maar ik durf het niet. De angst voor wat er gaat komen als zij zo dichtbij gaan komen, wat gaat er dan in Godsnaam allemaal uitkomen? En die angst is zo ontzettend groot dat ik dus iedereen buitenspel zet die maar enigszins de moeite doet om mij te helpen. Nou, pfoeh, dat was eruit. Ik heb echt gehuild als een baby, wat was dit spannend. En wat was dit een enorme eye-opener. De groep was klein vandaag, we waren maar met z’n drieën en 2 therapeuten, de anderen konden niet komen vanwege de OV-staking. Ik zag erg tegen vandaag op, omdat ik bang was om überhaupt nog iets in te brengen, omdat ik toch niet begrepen word. En toen kwam heel voorzichtig dit breekpunt. Helemaal gesloopt, maar wat ben ik blij dat deze stap gezet is.
#blog, #blogger, #borderline, #borderlinepersonality, #borderlinepersonalitydisorder, #bpd, #bps, #eyebrowtattoo, #ggznhn, #invisibleillness, #inzicht, #letsendthestigma, #mentalhealth, #mentalhealthblogger, #mentalhealthmatters, #mentalillness, #mentalizationbasedtherapy, #mentalizationbasedtreatment, #mentalizationtherapy, #personalitydisorder, #persoonlijkheidsstoornis, #selfaware, #selfawareness, #selfawarenessjourney
Коментарі