Vakantie!!!

Na 4 maanden fulltime school, was het dan eindelijk tijd voor vakantie. Samen met mijn zus ging ik een weekje naar de zon ☀️. Vanaf 2004 komen wij bijna jaarlijks in Playa del Inglés op Gran Canaria en daarom was de keuze om een weekje bij te tanken tussen school en stage door snel gemaakt. Na een stressvolle week vooraf, vanwege het personeelstekort op Schiphol, het vooruitzicht op lange rijen, het mogelijk missen van je vlucht of kwijtraken van je koffer, maakte dat de voorpret wat minder was, dan dat we gewend zijn. Nu ben ik gelukkig positief ingesteld en had ik er alle vertrouwen in, dat het goed zou komen. Al merkte ik wel dat ik emotioneel wat wiebeliger was dan normaal in dit soort situaties, maar goed er was dan ook nogal wat op mij afgekomen de afgelopen maanden.

We besloten met de trein naar Schiphol te gaan, omdat de beelden van de meivakantie (in de file op de snelweg en met je koffers naar de luchthaven lopen 😬) nog op ons netvlies stonden. De treinreis verliep soepel en we waren ruim op tijd op Schiphol. Ik had ons al ingecheckt, dus we hoefden alleen onze bagage af te geven. Er stonden enorme rijen bij de incheckbalies, maar ik zag ook een gedeelte waar je zelf je koffer kon labelen. Ik vroeg een van de medewerkers of wij daar ook heen mochten en dat was het geval. We konden de enorme rij voorbij lopen, koffers labelen en hoppa, voor elkaar. Die eerste stap ging reuze soepel.

Daarna gingen we op zoek naar het gedeelte waar wij door de douane moesten. Dat was een behoorlijk stukje lopen en wij zagen boven ons al de enorme rijen (“je zou daar toch in moeten staan, gelukkig moeten wij naar een andere vertrekhal”). Van vertrekhal 3 lopend naar vertrekhal 1 zagen we overal enorme rijen. Ze kwamen zelfs van buiten! Wij nog verder doorlopen, op zoek naar ons douane punt. “Hé, wij moeten hier naar buiten. Sjonge wat een enorme rij, waar zou het eind zijn? We moeten de tent door, oh nog een tent, jeetje nu staan we weer buiten, hoever zou het nog zijn? Hé, daar kunnen we aansluiten.” Al die mensen die naar onze verbaasde blikken keken en wij zeiden al tegen elkaar, straks komen er allemaal mensen die net zo kijken en staan wij daar 🙈 En dat bleek inderdaad zo te zijn. De rij was dus echt enorm en liep slingerend van buiten, door de tenten, naar binnen, door de vertrekhallen en dan naar boven, daar ook nog slingerend (het leek net de Efteling) om uiteindelijk bij de douane te komen. De rij zag er echt angstaanjagend uit en ik moet je zeggen dat het staan, sjokken en een zware rugzak op mijn rug (had al m’n jurken voor de zekerheid in mijn handbagage) niet bevorderlijk was voor mijn lijf. Maar gezien de lengte van de rij, heeft het stuk van aansluiten tot daadwerkelijk de douane ‘maar’ anderhalf uur geduurd en dat vond ik relatief snel. We waren tenminste ruim op tijd om onze vlucht te halen.

Het vreemde was wel dat we nergens paspoortcontrole hadden. Omdat we verwachtten dat het daar ook enorm druk zou zijn, gingen we eerst maar op zoek naar onze gate, zodat we verder oponthoud konden voorkomen. Eenmaal bij de gate nog steeds geen paspoortcontrole, dus hebben we eerst maar een broodje gegeten. Daarna zijn we terug naar de gate gelopen, en duurde het ongeveer 3 kwartier voordat we zouden gaan instappen, was de planning…….

Echter liep die planning heel anders. Het enorme vliegtuig kwam aanrijden en dat leek voorspoedig te gaan. We vlogen niet met een toestel van TUI, maar met de Spaanse luchtvaartmaatschappij Wamos Air, ingehuurd door TUI. Een hele groep prachtige Spaanse stewards en stewardessen kwamen aangelopen en we dachten echt dat het niet lang meer zou gaan duren. De planning was dat we om 15:20 uur zouden instappen en om 15:40 uur zouden vliegen. Er waren problemen met de catering, dus het kon wel 18:30 uur worden, voordat we zouden gaan. Wat een enorme tegenvaller, gelukkig hadden we om 14:30 uur nog een broodje gegeten. Uiteindelijk mochten we toch ‘al’ om 17:40 uur instappen. Dat is mooi.

Eenmaal in het vliegtuig duurde het nog een eeuwigheid voordat we gingen vertrekken. Uiteindelijk mochten we om 19:30 uur taxiën naar de startbaan. Het was een enorm vliegtuig, 3 rijen naast elkaar met op elke rij 3 stoelen. Het zat niet vol, dus het voelde niet heel erg benauwd. Ik had ‘luxe’ stoelen gereserveerd bij de nooduitgang, er zat niemand naast ons en ik had mijn orthopedisch kussen meegenomen, dus qua (zit)ruimte was het goed geregeld. Helaas was het probleem met de catering niet opgelost en bleek dat we de hele vlucht niets te eten konden bestellen. Er was zelfs geen reepje of chips. Alleen wat drinken. Ik had 4 sultana’s mee, maar daar waren we natuurlijk snel doorheen.

Toen we eenmaal op Las Palmas aankwamen, Nederlandse tijd 00:15 uur (planning was 19:40 uur) waren we gesloopt en hadden we echt wel trek. We stonden beiden een beetje bibberig op onze benen. Gran Canaria heeft met Nederland een uur tijdsverschil, dus de klok ging nog een uurtje terug. Toen kwam het volgende spannende moment, zou het goed gegaan zijn met de koffers? Ik had mijn moeder beloofd een filmpje te maken als ik de koffers in het vizier zou krijgen. Dit was gelijk mijn mantra, om positieve energie uit te stralen, in de hoop dat het goed zou gaan met de koffers. En dat bleek geholpen te hebben. Onze beide koffers rolden een voor een op de lopende band. Daarna gingen wij op zoek naar onze transfer naar het appartement en uiteindelijk kwamen we om 2:30 uur Nederlandse tijd aan in ons appartement. Alles was uiteraard gesloten, dus iets te eten was er niet te krijgen. Ik had gevraagd om een rustig gelegen appartement, omdat mijn zus en ik beiden snel overprikkeld zijn door geluiden en ik niet met oordoppen kan slapen. De receptionist, kon ons in het holst van de nacht niet helpen, maar verzekerde ons, als wij niet tevreden waren, dat wij de volgende dag van appartement mochten wisselen.

Uitgeput kwamen we aan bij ons appartement, we deden de deur open en het eerste wat wij direct hoorde was herrie. Ons appartement lag aan de grootste doorgaande weg rond Playa del Inglés. Auto’s, vrachtwagens en zelfs scooters reden af en aan met regelmatig toeteren. Oeps….. Gelukkig hadden we in onze koffers crackers en kaas mee (echte Hollanders 🙈), dus konden we eerst wat eten. Daarna het hoognodige uit de koffer gehaald en naar bed. Slapen doen we toch wel, want we zijn zo moe. En morgen mogen we dan naar een ander appartement. Slapen deden we niet, de overprikkeling van de reis in combinatie met de herrie en onze pijnlijke lijven, maakten dat we juist door de overprikkeling niet konden slapen. Uitgeput liep ik naar de receptie om te vragen naar een ander appartement. “Op zondag worden er geen appartementen gewisseld”, kreeg ik te horen. Kom morgen maar terug. Eenmaal terug bij het appartement, met nog een nacht niet slapen in het vooruitzicht, mijn kapotte lijf, de drukte van de afgelopen maanden, mijn koptelefoon die in het vliegtuig stuk gegaan was, maakte dat ik er even helemaal doorheen zat en spontaan kwamen de tranen.

De volgende ochtend was ik wederom vroeg uit de veren en ben ik direct naar de receptie gelopen. Om 9:00 uur mochten we verhuizen naar appartement 81, een stuk rustiger gelegen, dus dat zagen we wel zitten. We hadden zondag al een rondje gelopen en gekeken waar we wilden ‘zitten’ en daar werd gelukkig goed rekening mee gehouden. Toen het eindelijk 9:00 uur was (was al om 7:00 uur bij de receptie 🙈) konden we de sleutel ophalen en onze spullen overbrengen. We deden de deur van het appartement open en waren beiden verbaasd over de stilte. Nu realiseerde wij ons nog eens extra hoeveel constante herrie er in dat andere appartement was.

Terwijl ik mij over ons appartement ontfermde, ging mijn zus haar ochtendwandelingetje maken. Wij hadden de eerste dagen een hittegolf en 's morgens om 10:15 uur liep zij richting de boulevard en was het al lekker warm.

Ik had op de foto’s op het internet gezien, dat de tuintjes pergola’s hadden en ik had van huis een opengeknipt dekbedovertrek meegenomen en enorme knijpers, om een schaduwdak te creëren op ons terras. Dat was het beste item dat ik mee had op vakantie. We kwamen aan in een hittegolf, dus dat witte laken was geen overbodige luxe. De rest van de middag hebben we doorgebracht bij het zwembad. We hadden net als de dag ervoor een fijn plekje gevonden, met parasol, dus we draaiden de hele dag met onze bedjes rondom de parasol. Zodat we in de schaduw konden blijven. We merkten beiden dat we geen behoefte hadden aan ‘bakken in de zon’ en dat je ook heerlijk kunt genieten in de schaduw. Een aantal jaar geleden heb ik een camping matras aangeschaft, wat jezelf bij kunt vullen met lucht. Dit bed gaat al jaren met mij mee met vakantie en zo ook dit jaar. Ideaal om op te liggen op het bedje bij het zwembad (met een kussen van het appartement daar weer onder), ‘s avonds leg ik ‘m op m’n matras om op te slapen en ‘s morgens gebruik ik ‘m om mijn oefeningen op te doen. Thuis ben ik een waterbed gewend en op deze manier kan ik mijn vakantiebed toch nog zo aangenaam mogelijk maken.

Toen wij ‘s avonds de deur uit wilden om naar de apotheek te gaan voor extra pijnstillers, bleek dat de enigste sandalen die ik mee had, gebroken te zijn. Ik had alleen nog m’n dunne slippertjes en dichte gympen. Maar die laatste kon ik niet aan, omdat mijn voeten en enkels zo gezwollen waren, dat ik ze bijna niet kon bewegen, laat staan een dichte schoen eromheen. Dus we moesten ook op jacht naar andere schoenen. De apotheek was inmiddels gesloten, dus die stond voor de volgende ochtend op de lijst. De jacht op nieuwe sandalen was nog niet zo eenvoudig, ik draag maat 41, die komt in Spanje niet heel veel voor. En dan heb ik ook nog eens hele moeilijke voeten, door mijn Fibromyalgie voel ik alles op mijn lijf als een ‘storing’. Elk haakje, naadje, labeltje, randje of wat je kunt bedenken, daar krijg ik last van. Dus de eerste zoektocht liep op niks uit. Eenmaal terug in het appartement, stond het huilen mij weer nader dan het lachen. Wat was ik fragiel zeg deze vakantie. Een ding is zeker, ga nooit zwaar vermoeid op vakantie, dat is geen goede combi 😬 Het is dat het vanwege stage niet anders kon, anders had ik het nooit zo gepland.

Maar goed, we zaten op Gran Canaria, eindelijk na 4 jaar en het moest ook maar eens klaar zijn met dat gesnotter. Gelukkig had ik een redelijk goede nachtrust en kon ik de volgende dag extra pijnstillers ophalen bij de apotheek. Direct een schema opgesteld, om de hele dag voorzien te zijn van Ibuprofen in combinatie met Paracetamol. En dat hielp. Mijn dikke enkels ben ik niet vanaf gekomen, maar gelukkig kon ik mijn orthopedisch kussen overal mee naartoe sjouwen. Maar de pijn werd gelukkig wel draaglijker. En de derde avond vond ik gelukkig hele zacht leren, verstelbare sandalen. Niet het type wat ik in Nederland zou kopen als ik de keuze had, maar nu had ik de keuze niet en dit waren de eerste sandalen waar ik zonder problemen op kon lopen. Dus ik was blij.

Inmiddels is het al een hele lange blog geworden, met allemaal gezanik en geneuzel 😬 Als je nog steeds leest, chapeau! De verdere vakantie hebben we gelukkig geen tegenslagen meer gehad. Ondanks alle aanpassingen en dat ik me heb moeten realiseren dat mijn lijf de afgelopen 4 jaar achteruit gegaan is en dat ook de drukte van de afgelopen 4 maanden eruit kwam, hebben we genoten! Alle dagen onder de parasol bij het zwembad doorgebracht, heerlijk gegeten avonden, lekker veel gelezen en genoten van het heerlijke weer.

Mijn ultieme vakantiegevoel is 's avonds wandelen door Playa del Inglès, met de warme temperaturen en het zachtgele licht van de lantaarns. Doordat ik zo'n pijn in mijn lijf had, ging dat helaas niet en moesten we alles met de taxi doen. Dat vond ik uiteraard een tegenvaller, maar ik realiseer mij ook dat dit is wat het is en dat ik tenminste nog wel op vakantie kan en de volgende keer houd ik daar rekening mee. De laatste avond zijn we wel terug gelopen naar het appartement, ik wilde nog wat leuke foto’s maken en de vakantie op een manier afsluiten, zoals ik het had bedacht.

De terugreis verliep ook voorspoedig, we vertrokken een halfuur later, maar doordat we voor de wind hadden, landden we bijna een halfuur eerder. De planning was dat we op Schiphol terug zouden komen, maar dat werd Eindhoven. Het voordeel van Eindhoven is dat het een kleine luchthaven is en we waren dan ook blij om onze koffers weer van de band te plukken. Mijn vader was zo lief om ons van het vliegveld te halen en uiteindelijk waren we rond 21:00 uur weer thuis. Al met al hebben wij een prima vakantie gehad, mijn zus en ik kunnen het inmiddels fantastisch goed met elkaar vinden en dat was echt goud, deze vakantie. We hopen volgend jaar weer te gaan en dan terug te keren naar dit fijne kleinschalige appartementencomplex (100 appartementen). Als je op de juiste plek zit is het echt een fijn park, doordat het zo kleinschalig is, zijn er een stuk minder prikkels. Het ligt heel centraal in het gedeelte van Playa del Inglés waar nog het meeste te beleven is. En voor het aantal appartementen is het zwembad behoorlijk groot en wij waren enorm blij dat er geen animatie was 😂

Kortom Jardin del Sol is een aanrader!