This is Howie do it!

13 juni 2022

De les die wij vandaag kregen werd door een hele energieke docent gegeven. Dat was heel fijn om te ervaren, omdat zijn enthousiasme overgebracht werd op mij. Persoonlijk heb ik niet heel veel met de inhoud van deze les te maken, maar ik zie wel de invloeden van de wereld om mij heen. Daarom was het een hele leerzame les, een les vol bewustwording en het (her)kennen van privileges die ik wel en niet heb en wat dat betekent. Wat ik vooral ook heel mooi van deze docent vond, dat hij constant aan het uitleggen was, omdat dit een onderwerp is dat veel mensen raakt. En hij was heel bewust aan het uitleggen, wat met veel van de lesstof het geval is, dat we er van bewust moeten zijn en dat we er daarom buiten kunnen denken, maar dat we ons realiseren dat dit de wereld is waarmee wij te maken hebben en waar wij in leven.

14 juni 2022

De les van vandaag was een les die ik moeilijk vond. Seksualiteit vind ik niet moeilijk om bespreekbaar te maken, maar intimiteit is een ander verhaal. En het bespreken van bepaalde kwetsbare punten met een medestudent vond ik ook wel next level. Ik had overigens wel een hele fijne medestudent met wie ik dit besprak, maar het riep ook veel op.

De les van vandaag riep sowieso heel veel op bij de meesten van ons. Het onderwerp was pittig, maar wat ik ook ervoer was de connectie met de gastdocent. Die ontbrak. In het begin van de dag was deze wel aanwezig en daarna werd het soort van plastisch en dat kon naar mijn idee niet met dit onderwerp.

Toen ik na de les bij de gastdocent aangaf wat de les met mij gedaan had, wat mij geholpen zou hebben en waar ik ‘last’ van had werd dat naar mijn idee niet goed ontvangen. Ik had het idee dat de gastdocent zelf overvol zat van alle emoties en triggers uit de klas en daardoor niet open kon staan voor feedback, maar dit als ‘aanval’ beschouwde. Er kwam letterlijk een weerwoord dat begon met ja maar…. En toen ik aangaf dat ik feedback wilde geven vanuit mijn standpunt en wat mij geholpen zou hebben werd dat wel beaamd, maar ik bleef de weerstand voelen. Dat vond ik jammer en een gemiste kans, het is voor het eerst dat ik totaal het doel van de les gemist heb.

16 juni 2022

Vandaag was het een andere donderdag als de andere donderdagen. Vanmiddag was het namelijk tijd voor ‘This is Howie do it’. Een middag voor onze naasten en andere geïnteresseerden om te komen kijken wat wij nu de hele dag doen en waar wij onze tijd ineens fulltime doorbrengen.

Ik was de gastvrouw voor vandaag en zou het openingswoordje doen, tevens zou ik de onderwerpen aan elkaar kletsen en had ik mijzelf de taak toebedeeld om alles in goede banen te laten lopen. Daarom vanmorgen een jurk uitgekozen waarin ik mij zelfverzekerd voel, omdat ik mij nog niet helemaal comfortabel voel om voor een groep mensen te spreken. Wat extra aandacht aan mijn make-up besteed en op weg naar Amsterdam.

Voor het gebouw waar onze opleiding in gevestigd is, is het ‘s morgens best druk, omdat er ook een school naast zit en ouders kinderen naar school brengen. Ik reed op mijn gemak de straat in om een parkeerplekje te zoeken. Toen ik een plekje gevonden had en wilde inparkeren, schoot er een grote witte auto om mij heen en moest ik bovenop mijn rem, hij ook. Hij had z’n dochter (van een jaar of 7) voor bij hem in de auto zitten en schreeuwde over haar heen naar mij. Ik reageerde niet. Hij scheurde z’n auto achteruit en schreeuwde weer, ik reageerde weer niet. En vervolgens stapt hij z’n auto auto en rukt mijn autodeur open om als een losgeslagen …. tegen mij tekeer te gaan. Ik reageerde wederom niet. Dat was uit angst, maar ik heb in de les agressie geleerd om inschattingen te maken en ik had ingeschat dat het nog verder zou gaan escaleren als ik wel had gereageerd. Hij schreeuwde zo hard en omdat ik niet op de uitlokking van het conflict inging, flipte hij eigenlijk nog meer, want ik denk echt dat hij mij uit de tent wilde lokken en dat lukte niet. Hij smeet met een rotgang mijn autodeur dicht en reed weg. Wat ik heel erg vond om te zien was zijn dochtertje, zij zat maar te krijsen in de auto dat pappa op moest houden.

Toen hij eenmaal weg was en wij uitstapten, gelukkig had ik mijn Howie Girls bij me, sloeg één van de meiden haar armen om mij heen en kwamen de tranen. De spanning zat zo hoog in mijn lijf, ik stond te beven als een rietje. Een andere student kwam net aanlopen en zag mij in mijn ogen wrijven en hij had direct in de gaten, daar is wat loos. Dus hij kwam naar ons toe en gaf mij ook direct een knuffel. Super lief, maar voor mij ook moeilijk te ontvangen, want knuffels en nabijheid vind ik eng, maar ik kon de troost wel accepteren en dat is al heel wat.

Ik merkte binnen wel dat mijn tranen constant hoog zaten en dat ik er eigenlijk niet zo goed over kon praten. Omdat ik niet constant wilde huilen, probeerde ik het te vermijden en besloot ik er in het openingsrondje niets over te zeggen. Maar toen het rondje eenmaal ‘begonnen’ was, voelde ik toch de noodzaak om er wel iets over te zeggen. Ook omdat ik de hele middag nog voor mij had en ik dat tot een goed einde wilde brengen. Delen is helen, dus toch verteld. En toen kwamen wederom de tranen, daar had ik direct een oordeel over totdat de hoofddocent het volgende tegen mij zei: “Daniëlle, het is goed om te huilen, je hebt het over het kleine meisje bij de vader in de auto, maar het kleine meisje in jou is ook enorm geschrokken en je mag haar troosten door hierover te huilen, doe dat maar, laat de tranen maar stromen.” En die kwam binnen, nu ik dit schrijf overigens weer, de tranen lopen over mijn wangen. Want dat is waar ik nog mee worstel, mijn innerlijke kind die aandacht geven die ze soms zo hard nodig heeft, in plaats van in de kramp te schieten en de pijn, woede, angst en verdriet op te slaan in mijn lijf. Dus ik laat de tranen nu maar even stromen en kom zo weer terug.

Ik heb even de tijd genomen en zal nu de rest van de middag nog vertellen. Het ontvangst door de medestudenten ging goed en daarna nam ik het woord. Ik vertelde wat over de opleiding, de mogelijkheden, een stukje over het vak als ervaringsdeskundige en over het programma van die middag. Dit vond ik spannend, maar het ging super goed. Eigenlijk zouden wij 2 oud-studenten hebben die zouden komen spreken, maar die hadden beiden dinsdagavond afgezegd. Gelukkig had een medestudent nog een oud-student kunnen bereiken en zij zou als tweede spreken. Dus was eerst het woord aan één van de coaches, hij sprak over zijn rol als coach binnen de opleiding en waarom dit zo’n meerwaarde binnen deze opleiding is. Daarna gaf ik het woord aan de oud-student, ik noemde haar naam, in de hoop dat er iemand naar voren zou komen, want wij hadden nog geen kennis gemaakt. Gelukkig kwam dat goed en zij vertelde over haar ervaring met Howie. En wat een mooi verhaal was dat. Ik herkende mijzelf enorm in het ‘idee dat ik deze opleiding wel even ga doen, omdat ik al een opleiding tot ervaringsdeskundige gedaan heb en dat dat gevoel maximaal 3 weken duurde’. Ik heb zelf een training gevolgd die uit 3 modules bestond en ik dacht ook dat ik alles al verwerkt had. Maar dat blijkt niet zo te zijn en dat is mooi, want zo ontwikkel ik mijzelf steeds meer. Ze benoemde nog een stuk, wat ik ook graag wil delen, omdat mij dat enorm raakte. Dat ging over vertrouwen. Er wordt vaak gezegd dat je vertrouwen moet winnen van de ander. Maar zij vertelde erbij dat je pas het vertrouwen van een ander kunt winnen, door zelf betrouwbaar te zijn. En dat vond ik ontzettend mooi, en als zoveel dingen die ik in de opleiding ervaar, het lijkt allemaal zo logisch, maar de vanzelfsprekendheid is er nog lang niet. Dus bedankt oud-student, deze neem ik mee!

Nadat de oud-student haar verhaal verteld had, was het tijd voor de workshops. Super leuk om te zien hoe enthousiast en serieus de naasten aan het werk gingen. Ik vond het ook leuk om te zien dat mijn medestudenten het ook leuk vonden en comfortabel leken met hun rol. Ik had er veel tijd in gestoken afgelopen weekend, omdat ik een bepaalde workshop goed wilde voorbereiden voor degene die ‘m zou geven en het is fijn dat iemand dan ook echt blij is en een succeservaring heeft. We doen tenslotte allemaal dingen buiten onze comfortzone. Daarna was er even tijd om buiten een luchtje te scheppen en te genieten van de heerlijke hapjes, die één van de studenten zelf gemaakt had. Tot slot heb ik iedereen weer bij elkaar geroepen in de klas voor het toneelstukje. Een gastdocent was gekomen en samen met een student lieten zij zien wat het verschil is tussen een klinische benadering en een herstelondersteunende benadering. Het was leuk om hiermee af te sluiten en daarmee was de middag ook voorbij. Ik ben super trots op mijzelf en op onze klas dat wij dit samen gedaan hebben.

17 juni 2022

Vanmorgen werd ik al om 5:00 uur wakker. Op zich voelde ik mij wel goed en lag ik nog even te doezelen tot 6:00 uur. Prima opgestaan en naar school gereden. In de auto merkte ik al wel dat ik ‘wat stijf’ was. Toen ik veilig parkeerde bij school had ik echt enorme moeite met uitstappen en lopen. Mijn heupen deden zo ontzettend veel pijn, dat ik mijn ene been bijna niet voor het andere kreeg. Ons lokaal zit in de kelder van het gebouw en traplopen was een drama. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst zoveel pijn had. Oxycodon en Diclofenac wil ik niet meer gebruiken en dus nam ik 1000 mg Paracetamol en 400 mg Ibuprofen, maar ook dat hielp niet.

Waar de hoofddocent mij gister al voor waarschuwde kwam vandaag uit, de stress en de angst van gister was in mijn lijf gaan zitten. Ook de vermoeidheid van de afgelopen weken, alle dagen afspraken en maar doorgaan. De spanning van de organisatie van en het uitvoeren van ‘This is Howie do it’ speelde ook mee. Ik was echt uitgeput vandaag.

De lesstof vond ik wel interessant, maar ik was te vermoeid en te afgeleid van de pijn om mijn hoofd erbij te halen. Ook werd ik door 2 opmerkingen enorm getriggerd, terwijl die niet eens over mij gingen. Dit had ook met mijn oververmoeidheid te maken, maar degene om wie het ging voelde ook de trigger, dus het was niet helemaal verzonnen en het raakte bij mij ook een oude pijn. Na de les ben ik naar de gastdocent toe gegaan en heb ik haar verteld wat haar woordkeuze met mij deed. Dikke tranen rolden over mijn wangen, ik voelde mij niet echt stabiel en dan komt zo’n trigger harder aan en is het uitspreken ook extra moeilijk. Ik vind deze gastdocent een enorm fijn persoon en daarom voelde ik mij, ondanks mijn instabiele dag, toch veilig genoeg om dit naar haar uit te spreken en dat had ik goed ingeschat. Ze reageerde onwijs fijn naar mij en herkende van zichzelf dat ze soms lomp in haar woordkeuze kon zijn en ze was enorm blij dat ik het met haar wilde delen. Dat sloot de ochtend gelukkig heel goed af. Vanmiddag waren wij vrij en ben ik naar huis gegaan met een prachtige bos pioenrozen, die een medestudent voor ons (het organisatiecomité) gekocht had, dus die staan nu te pronken op mijn dressoir.

Bij het ophalen van Famke heb ik ook het verhaal van gister aan mijn ouders verteld en daarna ook aan mijn zus. De hele middag gehuild, want inderdaad, mijn innerlijke kind is nog behoorlijk van de rel en door erover te praten geef ik haar aandacht en kan het eruit. Ik hoef nu tijdens het typen ook niet meer te huilen, dus het heeft mij echt geholpen. De pijn in mijn lijf is nog steeds intens en het lopen gaat nog steeds moeilijk, dus besloten om morgen niet als vrijwilliger bij het inloophuis bij de open dag aanwezig te zijn. Ik moet echt even pas op de plaats maken en mijn lijf ook de ruimte geven om dit trauma te verwerken. Want dat is wat ik toch wel zo ervaar, dat het een (klein) trauma is wat ik gisterochtend opgelopen heb, ik heb werkelijk gedacht dat ik de auto uitgesleurd zou worden en dat ik finaal in elkaar geslagen zou worden en aangezien ik angst heb voor agressie (daarom had ik een paar weken geleden met de rechercheur geoefend) kwam deze toch harder binnen dan dat ik in eerste instantie dacht.

Bovenal ben ik wel enorm trots op mijzelf, ik heb onder enorme druk met mijn grootste angst goed kunnen handelen, ik heb het kunnen parkeren toen het nodig was en mij professioneel opgesteld met ‘This is Howie do it’ en vandaag heb ik vanuit mijn volwassen ego mijn innerlijke kind de zorg gegeven die ze nodig had ♥️