Eigenlijk dacht ik dat ik vandaag een dagje rust had van mijn brein. Had ik het even mis! Het is nu 23:30 uur en ik lig met tranen over m’n wangen in bed. Wat is er gebeurt? Eigenlijk niet zoveel, maar voor mij dus belangrijk genoeg om zo in paniek te raken. De hele dag verliep eigenlijk prima, tuinmannen lekker bezig, goed overleg en het kennismakingsgesprek met de mentor van m’n dochter was ook prima. Eenmaal thuis gekomen hebben we samen nog een stuk Harry Potter gekeken (we zijn ze allemaal achter elkaar aan het kijken). En toen ging m’n dochter naar haar werk. Ik zou bij m’n ouders gaan eten en daarna weer voor de eerste keer zingen met het koor, na de zomervakantie. Ik had een waterornament besteld voor in de achtertuin en die zou tussen 16:45 en 18:45 uur gebracht worden. Je voelt ‘m al aankomen, die kwam dus niet. Ik zoeken naar een telefoonnummer in de mail die ik had gekregen, maar kon niks vinden. Uiteraard was ik in de overtuiging dat het nog zou komen, dus toch maar wachten en m’n eten werd warm gehouden. Het was inmiddels ruim 19:30 uur en ik had nog steeds niemand gezien. Weer zoeken in de mail naar een telefoonnummer. Toen zag ik ineens dat de transporteur en andere transporteur had ingeschakeld voor de uitvoering. Die laatste heb ik opgezocht op het internet en toen had ik eindelijk een telefoonnummer wat ook bereikbaar was om 19:30 uur. Degene die ik aan de lijn had kon in het systeem zien dat de chauffeur gestopt was met zijn route in Wervershoof om 17:30 uur. Mijn pakket stond ergens in het magazijn in Oosterblokker. Morgen heb ik een drukke dag, dus ik kan niet thuisblijven voor de levering. Uiteindelijk afgesproken dat ik het nu zelf morgen in Oosterblokker ga ophalen. Pislink natuurlijk, slecht gegeten (alleen een smoothie gemaakt) en te laat bij het koor.
Ik kwam dus al gestresst binnen. Eenmaal binnen was het erg druk en kreeg ik best wel wat prikkels te verwerken. Gelukkig sta ik bij een stel lieve vrouwen en kon ik redelijk “landen”. Toen we eenmaal klaar waren met zingen, gingen we nog een wijntje doen in het voorcafé. Kom ik bij de kapstok, is m’n jas verdwenen. Whoom, direct weer grote paniek. Ik loop dan ook te stampen en te gooien met deuren en heen en weer te vliegen als een kip zonder kop. Terug bij de garderobe zag ik een jas hangen waarvan de kleur op die van mij leek. Toen weer met die jas als een kip zonder kop langs iedereen, geen resultaat. Daarna ben ik naar de dame van het koor gegaan, die iedereen altijd de mailtjes met info stuurt, met de vraag of ze een mail rond wilde sturen omtrent de verwisseling van de jassen. Onder het teruglopen naar het voorcafé voelde ik in de jaszak dat er een pasje inzat. Dat bleek een OV-kaart te zijn met een naam. Gelukkig was dat inderdaad een dame van het koor. Haar telefoonnummer en adres waren uiteraard bekend, dus ik kon gelijk bellen. Eerst het antwoordapparaat ingesproken en toen even een wijntje drinken. Na 5 min. belde ik weer en kreeg ik haar aan de lijn. Ze had inderdaad mijn jas, maar had zelf nooit gemerkt dat ze de verkeerde mee had genomen. Zelfs niet toen ik haar aan de lijn had. Om een lang verhaal iets korter te maken, ik heb m’n wijntje opgedronken en daarna bij haar onze jassen weer omgeruild.
Op zich zijn dit acties waarvan je helemaal niet zo van streek door hoeft te raken. Helaas werkt het bij mij wel zo. En daarom schrijf ik dus direct dit voorval op papier en kan ik nu “rustig” gaan slapen.
Comentarios