Vandaag weer een bijeenkomst van de PRE-groep gehad en aansluitend had ik direct een gesprek met m’n behandelend psychiater die ook verbonden is aan de MBT. Het afgelopen weekend heb ik mij heel erg rot gevoeld. En dat heeft zich (zoals gewoonlijk) geuit in vreetbuien. Zaterdag kon ik niet de energie vinden om te gaan sporten, maar ik wilde ook niet weer in een vreetbui komen. Toen ben ik in m’n bed blijven liggen. De hele dag. Natuurlijk helemaal niet handig. Dus voelde ik mij daar ook weer schuldig over. Gelukkig hadden we zondag een optreden met het koor en moest ik eruit. Maar de donkere wolk blijft boven m’n hoofd hangen.
In de groep werd vandaag niet specifiek over dit “probleem” gesproken. In de groep ging het over hoe andere mensen jou zien. En wat je daarvan vindt en wat je daarbij voelt. Dat was eigenlijk allemaal wel goed te doen. Ik werd wel wat emotioneel doordat iemand van de groep erg lieve dingen over mij zei en ik daar niet zo goed mee om kan gaan.
Na de groep had ik direct een gesprek met m’n psychiater. Normaal gesproken is hij niet bij de PRE-groep aanwezig, maar vandaag wel. Dus hij had ook mijn tranen in de groep gezien. In principe ging hij daar verder niet op door, maar hij wilde wel in het algemeen weten hoe het met mij gaat. Ik moest natuurlijk wel vertellen hoe ik mijn weekend had doorgebracht, anders heeft therapie geen zin. Maar dat blijft wel heel erg lastig, want ik weet ook dat hij gaat graven.
Ik zal proberen om het in “Jip en Janneke”-taal uit te leggen.
Ik houd niet van mijzelf, en niet een beetje niet, maar gewoon helemaal niet. Ik vind mezelf geen leuk persoon, ik geef niks om mijzelf, vind mijzelf niks waard en voel mij vaak waardeloos en nutteloos. Zo, dat staat op papier, best heftig om dat zo op te schrijven. Doordat ik zo over mijzelf denk, komen er natuurlijk veel meer problemen. Daarom beschadig ik mijzelf ook met mijn eetgedrag. Of sluit ik mijzelf op in de slaapkamer en lig ik de hele dag op bed. Er speelt uiteraard meer mee. Ik voel mijzelf eenzaam, al heel erg lang. Ik mis het om aangeraakt te worden, om vrouw te zijn. Aan de andere kant vind ik het ook doodeng als iemand te dichtbij komt. En met name iemand van het mannelijke geslacht. Ik laat snel over mijn grenzen heen gaan en laat dingen toe, die ik eigenlijk niet wil. Ik durf niet voor mijzelf op te komen (dit heeft weer met m’n eigenwaarde te maken). Dus is een relatie aangaan voor mij niet te doen op het ogenblik. Ik zit sinds november vorig jaar in de WIA, krijg een uitkering en werk niet meer. Dit doet ook niet veel goeds met mijn zelfbeeld en helpt ook niet bij het hebben van een goed dagritme.
Zelf weet ik rationeel gezien dat het, na al die jaren rennen en vliegen, goed is om pas op de plaats te maken, de ruimte en tijd te nemen voor de MBT die straks gaat starten. Alleen de hele dag doorbrengen met iemand die je vreselijk vindt, is geen eenvoudige opgave. Omdat veel met elkaar verbonden is, hebben we vandaag een aantal punten besproken waar ik eens goed over na moet denken.
Hoe kan ik dagelijks iets milder naar mijzelf kijken? Lijkt een makkelijke vraag, ik hoor ‘m niet voor het eerst, maar ik heb al het een en ander geprobeerd, dus op zoek naar iets wat ik kan blijven volhouden.
Hoe kan ik voor mijzelf weer in een dagritme komen? Daar ga ik het donderdag met m’n andere MBT behandelaar over hebben.
Hoe kan ik leren toestaan dat het gevoel van eenzaamheid mag bestaan, zonder erin te verdrinken? Dit is de allermoeilijkste voor nu, ik heb ook totaal geen idee. Het heeft ongetwijfeld te maken met tevreden zijn met jezelf….
Het bijzondere is, deze laatste 3 punten die ik net benoemde hebben allemaal met mijn Boulimia te maken. Of laat ik het anders zeggen, als ik een stuk verder kan komen met deze punten, is de trigger om te vreten ook minder. Stof tot nadenken dus….
Comments