Week 2

De tweede week bij Howie the Harp zit erop.

Er is weer een heleboel gebeurd de afgelopen week, dus het is weer een lekker verhaal geworden 🤪

Ik zou zeggen ga er lekker voor zitten en beleef met mij de afgelopen week.

14 maart 2022

Vanmorgen de dag goed begonnen door mijn medestudent aan te geven dat ik liever heb dat hij mij bij mijn naam noemt, in plaats van Fleur. Ik had me goed voorbereid en gevraagd of hij even met mij mee wilde lopen. Dit vond ik erg spannend, omdat hij aan de koffie met een aantal andere studenten zat en iedereen natuurlijk opkeek. Dat heb ik geprobeerd om naast me neer te leggen, mijn verzoek was belangrijker. Hij pakte dat gelukkig ook goed op, dus dat hielp enorm. Ik vond het fijn dat ik me bij mijn eigen afspraak kon houden en niet alles uit ging leggen. Normaal deed ik dit wel altijd, maar in de cursus HOP (Honest Open Proud) heb ik geleerd mijzelf te begrenzen en daar kon ik vandaag mee oefenen en dat ging goed. Na die tijd stond ik te trillen als een rietje, maar dat nam na ongeveer 3 kwartier af.

Vanmorgen, bij het rondje “hoe zit je erbij” kon ik zonder gêne aangeven dat mijn telefoon aan moest blijven voor een telefoontje van de huisarts waar ik op zat te wachten. Wederom geen uitleg gegeven, yes! Daarna werden we voorgesteld aan de 2 gastdocenten van het Herstelbureau, zij zouden ons vandaag kennis laten maken met de WRAP. In eerste instantie hebben zij zich voorgesteld door hun (verkorte) herstelverhaal te vertellen, ik merk bij mijzelf dat ik die verhalen elke keer erg “lang” vind duren. Ze duren niet lang, maar omdat ik constant moet luisteren, heb ik daar weinig concentratie voor en ervaar ik het als “lang”.

Na een korte koffiepauze kregen wij verdere uitleg over de 2 pijlers voor het beroep ervaringsdeskundige. De eerste pijler werd uitgebreid uitgelegd, dit ging over methodische zelfhulpgroepen. Bij methodische zelfhulpgroepen draait het om samen ruimte te creëren om nieuwe mogelijkheden en kracht te zoeken en te vinden. En de tweede pijler is emancipatie ➡️ het doorbreken van stigma en bevorderen van empowerment.

‘s Middags werden we opgedeeld in twee groepen. De ene groep ging aan het werk met de ene gastdocent en de andere groep met de andere gastdocent. We hebben ons afzonderlijk van elkaar gericht op het samenstellen van een gereedschapskoffer voor een goed gevoel. Wat heb jij nodig voor een goed gevoel? En dan werd de lijst opgesplitst in wat je in het algemeen nodig hebt. En wat je in de opleiding nodig hebt. Dus we waren ook bezig met een groepswrap. Wat voor mij in de klas vooral belangrijk is, is dat er duidelijke afspraken gemaakt worden. Niet “we nemen 10 minuten pauze” maar “we zijn om 10:15 terug in het lokaal”, want ik heb al gemerkt dat iedereen een andere definitie heeft van 10 minuten 🙈. Ook vind ik het belangrijk dat eenieder zijn of haar grens moet kunnen aangeven. Dat iedereen op tijd komt 😬. Elkaar in de waarde laten. De meesten zijn zulke “open deur” items, maar toch is het belangrijk dat het besproken wordt.

Na de gereedschapskoffer was het dagelijks onderhoudsplan aan de beurt. Hoe ben ik als ik mij goed voel? Een paar puntjes van mij zijn bijvoorbeeld; ik ben sociaal, graag in contact met anderen, energiek, actief, ondernemend en niet geheel onbelangrijk easy going. Dit is de tegenhanger van “geïrriteerd” 🙈 Ik merk in de klas ook, als het onrustig is, als er veel gepraat wordt of als de stof te langdradig wordt, dat ik mij ga irriteren.

Het volgende punt in het dagelijks onderhoudsplan is wat je dagelijks moet doen om je goed te blijven voelen. Voor mij is slaap (minimaal 6 á 7 uur) heel belangrijk, ook de nodige ontspanning TV kijken, even lezen, knuffelen met mijn hondje, maar ook mild zijn naar mijzelf, niet van die hoge eisen stellen en de lat niet zo hoog leggen.

Het laatste punt van het dagelijks onderhoudsplan gaat erover wat je zo nu en dan extra zou kunnen doen. Voor mij is dat sporten, afspreken met vriendinnen, af en toe een uitje 😬 en mijzelf af en toe verwennen met een nieuwe outfit 🤪

Het is erg leuk om hier weer mee bezig te zijn. Ik heb de complete WRAP in 2018 gedaan en nu maken we een gedeeltelijke WRAP, waar we ook tijdens de opleiding steun uit kunnen halen. Morgen weer verder.

15 maart 2022

De eerste triggers in de groep met medestudenten zijn een feit 😬 Vandaag gingen wij verder met de WRAP. De groep werd wederom in tweeën gedeeld. Dezelfde groepen van gister werden gehanteerd. Echter was het nu de bedoeling dat groep 1 (die gister in de keuken/kantine zaten) in het klaslokaal zouden zitten en wij met groep 2 naar de keuken/kantine zouden gaan. De keuken/kantine is een krappe ruimte en ik wil daar echt niet zitten, in de pauze ontwijk ik de ruimte ook al zoveel mogelijk en om daar bijna de hele dag door te brengen in een les, waar iedereen nog veel dichter op elkaar zit dan in het klaslokaal, is voor mij nu absoluut een trigger en die wil ik nu niet opzoeken.

Dus ik stak (bibberend) mijn hand op, om aan te geven dat die ruimte voor mij een trigger is en als ik goed voor mijzelf wil zorgen, dat het niet verstandig is om naar die ruimte te gaan. De gastdocent, reageerde hier helemaal niet op. Waarop de klas ook daadwerkelijk zei “en toen was het stil”. Door deze stilte voelde ik mij ontzettend ongemakkelijk, maar nog belangrijker, niet serieus genomen. Een medestudent begon zich ermee te bemoeien en vertelde dat je hier juist zit om triggers aan te gaan. Dat vond ik heel vervelend, want ik weet zelf wanneer het voor mij het juiste moment is om met triggers om te gaan en dat was dit moment niet. In de cursus Honest Open Proud van afgelopen januari heb ik geleerd over wat wel en wat niet te zeggen en ik vond dat ik, als ik nu zo duidelijk een grens aangeef, niet hoef uit te leggen waarom dit belangrijk voor mij is. Het feit dat ik het aangeef, zou een reden genoeg moeten zijn dat ik deze trigger niet aanga. De andere studenten kennen mij natuurlijk nog niet zo goed, maar voor mijzelf opkomen en grenzen aangeven, durfde ik voorheen nooit. Dus als ik dat met knikkende knieën doe (ik ging echt bijna stuk) dan wil dat wat zeggen.

Wat ik wel heel lief vond, is dat 2 andere studenten wel probeerden mee te denken. Ik gaf nog aan dat ik het geen probleem voor mij zou zijn, om vandaag bij groep 1 aan te sluiten in plaats van groep 2. De gastdocent gaf aan dat het groepsproces juist zo belangrijk is en dat er niet gewisseld mocht worden. Naar mijn mening is hij hier te star in geweest, we doen tenslotte met z’n allen deze opleiding en hij ging echt voorbij aan het gevoel van een student (ik in dit geval) die probeerde aan te geven wat ze nodig had, waar het nou juist in de hele WRAP om draait. Uiteindelijk gaf 1 van de medestudenten de opmerking dat wij als groep 2, met goedkeuring van groep 1, in de klas konden blijven en dat groep 1 dus weer in de keuken zou gaan zitten. Daar kwam geen reactie op en dat werd dus besloten.

Toen de groepen opgesplitst waren, begonnen we met het opschrijven van de triggers waar je last van hebt als student en daar zou dan een actieplan op gemaakt worden. Ik twijfelde of ik aan moest geven dat ik mij niet serieus genomen voelde door de gastdocent en dat de reactie van de medestudent mij niet hielp. Ik heb besloten om het toch aan te geven en niet om iemand voor de klas in het bijzijn van iedereen af te zeiken, maar om uit te komen voor mijn gevoel. Want dat is exact wat er gebeurt, het is iets in mijn gevoel, een oude pijn die geraakt wordt en dat is een trigger. Dus ik heb het aangegeven, wel met het voorval van die ochtend als voorbeeld, maar het puur bij mijzelf gehouden. Duidelijk uitgelegd dat het mijn gevoel was. Het viel mij tegen dat Alex hier niet op in ging. De medestudent die die ochtend een reactie gaf, gaf nu wederom een voor mij felle reactie. “De hele groep 1 heeft zich aan moeten passen aan jou, dat kan echt niet elke keer. Gister moesten wij ons ook al aanpassen aan jou, omdat je last had van de geluiden in de klas en dat ik niet alles naar mijn hand moet willen zetten.” Zo! Die kwam binnen, wat een verwijten allemaal. Gelukkig kon ik rustig blijven en uitleggen dat de andere groep ook “nee” had kunnen zeggen als zij dat niet wilden, dus dat het niet mijn verantwoording was dat zij nu met z’n allen daar zitten. En dat ik een gevoel ervaar, dat het geen feit is, maar dat ik dit als een gevoel ervaar en dat het voor mij wel degelijk relevant is om aan te geven. Ik had enorm veel stress in mijn lijf en dan begin ik enorm te trillen en bijna te huilen. De discussie werd afgekapt door de gastdocent en we zijn er verder niet meer over doorgegaan.

In een korte pauze, sprak ik een medestudent uit groep 1, deze student gaf aan dat de beslissing te snel genomen werd en dat deze persoon helemaal niet in de keuken wilde zitten. Deze student had er nog even over na willen denken en kreeg daar de kans niet voor en voelde zich daardoor nu ook niet serieus genomen. Ik legde uit dat ik dat gevoel helemaal begreep en stelde voor dat het verstandig is om dat alsnog uit te spreken. Dat proces is van die student, niet van mij. Na deze pauze gingen we verder met de Vroege Waarschuwingstekens, wat merk je aan jezelf als het echt niet goed met jezelf gaat. Ik merkte direct dat het niet lekker met mij ging en kon mijn vroege waarschuwingstekens direct herkennen als trillen en huilen. Dit laatste gebeurde gelukkig niet, maar afgelopen vrijdag tijdens de pitch wel, omdat de spanning dan echt te hoog is en ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. Ik weet dat mijn actieplan dan is, dat ik moet onderzoeken waar het vandaan komt en het vervolgens bespreekbaar moet maken. Voor mijn gevoel kon ik het met de gastdocent niet bespreekbaar maken (ook niet buiten de les) en er was helaas geen coach in het lokaal die ochtend, dus daar kon ik het ook niet mee bespreken. Wel merkte ik dat ik er heel erg veel last van had en ik werd ook constant getriggerd door de medestudent die de hele ochtend al behoorlijk verbaal aanwezig was. Gelukkig was het tijd voor pauze en kon ik even ontsnappen naar een rustige ruimte.

In deze ruimte kwam de betreffende medestudent naar mij toe, voor mij ietwat overheersend omdat deze persoon vrij dicht op mij ging staan, terwijl ik op de bank zat. Er werd aan mij gevraagd of ik er last van had dat deze persoon verbaal zo sterk aanwezig is. Waarop ik “ja” antwoordde. Maar ik antwoordde ook direct dat de studenten waarmee je het meeste schuurt, dat je daar het meeste van leert en dat ik dankbaar ben dat deze student bij mij in de groep zit. De persoon in kwestie was hierdoor even uit het veld geslagen en bedankte mij uiteindelijk voor deze feedback.

Na de middagpauze gingen wij verder met de Signalen van Ontsporing en de bijbehorende actieplannen. Dit verliep verder prima, maar ik voelde mij nog steeds niet helemaal op mijn gemak. Dit merkte ik echter op dat moment niet, of eigenlijk ook wel, want ik bleef trillerig, maar ik gaf er geen aandacht aan. Eenmaal terug in de auto naar huis vroeg een van de medestudenten die met mij meerijden, of het wel goed met mij ging en of ik de auto niet even aan de kant wilde zetten. Mijn emoties zaten toch enorm hoog, de spanning was enorm en de tranen kwamen tevoorschijn. Het was fijn om even van mij af te praten en ik heb ook besloten dat ik morgen alsnog met de dagcoach wil praten over wat vandaag voorgevallen is, hij was vandaag namelijk aanwezig en de andere coach, die mijn voorkeur heeft niet. Dus dat staat morgen sowieso op mijn “To Do” list.

16 maart 2022

Vanmorgen vroeg vertrokken, omdat ik vandaag corveedienst had. Toen ik eenmaal aankwam, kwam de geur van koffie mij al tegemoet. Wat bleek, een van de coaches was er al en had al koffie gezet. Mooi dat zij er al was, want dan kon ik direct een gesprek met haar aanvragen over het voorval van gister, de dagcoach van gister was vrij vandaag. Ik heb een goed gesprek met de coach gehad en eigenlijk gaf zij mij direct hele duidelijke feedback. Als de gastdocent mijn trigger is, moet ik met hem het gesprek aangaan. En zo is het eigenlijk ook, maar ik merkte ook weerstand bij mijzelf (vooral gister), omdat ik mij gister al een paar keer niet gezien voelde door hem. En daardoor was ik het zat en gooide ik mijn kont tegen de krib (dan toch lekker niet), maar dat is oud gedrag en dat wil ik niet meer. Dus de gastdocent om een gesprekje gevraagd.

In de ochtend hebben wij ons beziggehouden met de 5 sleutelbegrippen van de WRAP. Hoop, Persoonlijke Verantwoordelijkheid, Eigen Ontwikkeling, Opkomen voor Jezelf en Steun. Er werd eerst door de gastdocenten uitgelegd wat deze sleutelbegrippen inhoudt en zij vertelden dit uit eigen ervaring. Daarna werden we opgesplitst in 5 groepen, om na de pauze per groep een sleutelbegrip onder de loep te nemen en op te gaan schrijven wat dit sleutelbegrip voor de klas en het vervolg van de opleiding zou betekenen.

In de pauze heb ik mijn gesprekje met de gastdocent gehad en dat was goed verlopen. Ik kon het goed bij mijzelf houden en aangeven wat ik van hem nodig gehad zou hebben. Het was toch wel heel erg fijn om dit 1 op 1 uit te spreken. Ik ga het de volgende keer dus ook niet meer afwachten of het in de groep wel opgelost wordt, als ik het ook zo op deze manier kan doen. Omdat ik vind dat dit 1 op 1 toch het meest effectief is. Leerpuntje voor mijzelf hieruit, niet ermee door blijven lopen, niet verwachten als ik in een groep iets aangeef, dat de persoon in kwestie ook dan direct mijn pijnpunt (h)erkent, als het met 1 persoon te maken heeft in het vervolg die persoon dezelfde dag even apart nemen en het erover hebben en niet meer mijn kont tegen de krib gooien 😬.

Na de pauze gingen wij verder met de sleutelbegrippen en ik zat bij groepje “Steun”. Het was een fijn helder groepje en we hadden een aantal mooie punten opgeschreven, waarvan wij vonden dat het steunend was. De bedoeling was dat elk groepje een korte presentatie zou geven over het sleutelbegrip wat besproken was. Ik vroeg of de anderen akkoord waren als ik die presentatie op mij zou nemen. Omdat ik dat eigenlijk vreselijk vind, maar omdat ik dat ook heel graag wil leren. Ik weet van mijzelf als ik rustig ben dat ik een goede vertelstem heb en dat ik ook goed ben in dingen overbrengen naar een ander, dus daar wil ik in de toekomst zeker gebruik van gaan maken, maar dan wil ik wel van die zenuwen en dat gebibber af 🙈. De presentatie ging best heel erg goed! Ik had duidelijk aan de klas aangegeven waarom ik dit wilde en dat het presenteren mij veel stress geeft en dat het een doel van mij wordt om met minder stress te presenteren. Mijn hartslag zat hoog, ik stond nog steeds te bibberen, maar mijn stem bleef laag, redelijk rustig en ik had mij bewust voorgenomen om met regelmaat de klas rond te kijken en contact te maken. Dat ging goed en werd ook goed ontvangen! Yesss, trots op mijzelf 💪🏼. Deze ochtend ging best lekker, gesprekje met de coach, gesprekje met de gastdocent en mijn presentatie overleefd zonder te huilen.

Na de middagpauze kregen we uitleg over het herstelverhaal. En ik heb een nieuwe term geleerd “Leedhiërarchie”. Dit houdt in dat je, als je naar het herstelverhaal van iemand luistert dat je niet gaat denken “oh, wat erg!” want daarmee bagatelliseer je je eigen verhaal en als je het tegenovergestelde denkt “nou, was dat nou alles” dan kun je jezelf boven de ander zetten. En in ervaringsdeskundigheid draait het allemaal om gelijkwaardigheid.

We werden wederom opgesplitst in groepjes van 3 á 4 personen en we moesten met elkaar bespreken wat een omslagpunt in ons herstel was, wat maakte dat we op een punt kwamen met “nu moet het anders”. Dit zou namelijk een basis kunnen zijn om je herstelverhaal omheen te maken. En het is sowieso belangrijk om dit soort ervaringen met elkaar uit te wisselen. Dit hoefden we voor de verandering niet terug te geven aan de klas 🤪. Na deze gesprekjes mochten we allemaal een kaart uitzoeken, welke kenmerkend was voor ons herstel. Ik had voor deze kaart gekozen:

Ik vond deze erg toepasselijk. We moesten aan de klas laten zien welke kaart we gekozen hadden en uitleggen waarom. Dit was voor mij weer een uitstekende gelegenheid om weer even voor de klas te gaan staan 🤪 oefening baart kunst. Ik vertelde het volgende; “Deze kaart staat voor mijn herstel, omdat ik uit een gevoel van waardeloosheid kom en mijn herstelverhaal IK MAG ER ZIJN heet. Mijn doel in mijn therapie was, dat ik oké met mijzelf wilde zijn en dat doel heb ik behaald.” Daarna mochten we onze naam op een lijst zetten, met wanneer jij je herstelverhaal wilt gaan vertellen. Ik heb mijzelf op 31 maart gezet. Ik wil mijn herstelverhaal vertellen aan de hand van een PowerPoint presentatie en dat is zo’n beetje het enigste computerprogramma wat ik (nog) niet beheers, dus werk aan de winkel het weekend!

17 maart 2022

Vanmorgen zijn we begonnen met de tafels aan de kant te zetten en een kring te maken. Op donderdag staat het groepsproces centraal. Daan opent en vraagt aan iedereen hoe hij/zij erbij zit. Na de opening wordt de groep in tweeën gedeeld. De groep die de ene coach als coach krijgt, gaan naar de keuken. De groep die de andere coach als coach krijgt blijft in de klas. Ik krijg de coach van mijn voorkeur en blijf in de klas. Ze legt uit wat de coach precies doet, wat je van haar mag verwachten en wat zij van de student verwacht. Ook mogen wij kort aangeven wat wij van haar als coach verwachten. Ik geef aan dat ik het fijn vind als zij mij een spiegel voor houdt, maar ook dat ze scherp op mij is, het voorval van gister, heb je iets met iemand, dan is het het meest effectief om met die persoon dat te bespreken, ik vind het ook fijn als zij bepaalde mogelijkheden ziet voor mij die ik zelf niet zie en dat zij dat aangeeft bij mij.

Nadat de coaches “uitgedeeld” waren kwamen we weer met z’n allen bij elkaar en kon het eerste groepsproces van start gaan. De hoofddocent legt uit dat we altijd met een agenda werken. Er staan punten op die zij met ons als groep wil bespreken en wij kunnen als groep (of individueel) ook punten inleveren.

De agenda van vandaag bestaat uit het maken van het Howie Kompas, dit is de gedragscode in de klas, een stukje uitleg over reflectie en een student brengt de WhatsApp groep in. Ze begint met een rondje, iedereen zucht omdat we geen oefening willen doen. Maar het enigste wat ze vraagt is of we onze beide voeten op de grond willen zetten en even bij onszelf willen voelen hoe wij de afgelopen 2 weken ervaren hebben. Vervolgens worden we een voor een uitgenodigd om iets te delen over de afgelopen 2 weken. Ik heb zelf gedeeld dat ik van de week een trigger had met een medestudent en dat wij dat onderling goed opgelost hebben en ik vertelde dat ik gister tijdens mijn presentatie veel steun ervaren had van de groep.

Vervolgens gingen we verder met het Howie Kompas, het Howie Kompas is ervoor dat we elkaar, als de spanning wat hoog oploopt, kunnen herinneren aan de afspraken die we met elkaar gemaakt hebben. De stressmeter is hier een mooi onderdeel van.

Als je stress meet op een schaal van 0 tot 10, dan functioneer je het beste als je op een 5 of 6 zit. Zit je lager, dan kun je zover afgedwaald zijn dat je niet meer goed functioneert en anders kan reageren dan dat je zou willen. Maar als je erboven zit, dan is het ook niet mogelijk om goed te kunnen relativeren en kunnen de reacties ook anders je mond uitkomen dan dat je zou willen.

Bij het stukje Howie Kompas kwam naar boven of “je hoeft je niet te verantwoorden” erop moest. Dat was een puntje van mij, gezien wat er dinsdag gebeurd was. Er werd direct weer fel op gereageerd en dat is ook wat er gebeurt in een groepsproces, zeker als je het niet met elkaar eens bent. De hoofddocent kapte deze “discussie” af, omdat het daar nu niet over ging. Een andere student vertelde dat het soms nuttig kan zijn om je wel te verklaren als je iets wel of niet vindt en dat het daarin belangrijk is of het iets persoonlijks is (dan hoeft het niet), maar dat het nuttig kan zijn als het de groep aan gaat. Ik vond dat een goed punt en vertelde alsnog waarom het voor mij belangrijk was om niet in de keuken te zitten. Daar werd goed op gereageerd. Mijn innerlijke reactie was heel dubbel, aan de ene kant was het natuurlijk fijn dat er goed op gereageerd werd, maar ik had ook het idee dat ik mij toch moest verantwoorden. Ik had gemerkt dat ik een inschattingsfout gemaakt had en nu ik dit schrijf merk ik dat het de 2e keer was deze week dat ik een inschattingsfout maakte. Het feit dat ik mij van de week door de gastdocent niet serieus genomen voelde was feitelijk ook een inschattingsfout. Ik had ingeschat dat hij het tijdens de les wel op zou pakken, terwijl dat niet zo was, ik niet mijn eigen verantwoording daarin nam en er daardoor lang last van had. Ik heb dus nu een lampje moment! Als ik enorm getriggerd word, dan val ik dus nog terug op oude patronen en dat vind ik een heel mooi leermoment van deze week.

In de pauze vroeg een medestudent aan mij hoe het met mij ging en ik vertelde dat ik het eigenlijk niet zo goed wist. Ik vertelde dat ik toch het idee had gehad dat ik mij moest verantwoorden en dat ik mijzelf ook echt wel realiseer dat het in dit geval nodig was om iets meer uitleg te geven. Toen ik vertelde van alles waar ik mij in de afgelopen jaren heb over moeten verantwoorden, werd ik emotioneel. Er zijn zo ontzettend veel beslissingen geweest die ik de afgelopen 25 jaar heb moeten nemen om mijzelf staande te houden, maar ook om goed voor mijn kinderen te zorgen en daarin heb ik altijd alleen gestaan. De beslissingen die ik nam waren vaak enorm ingrijpend en werden door veel mensen niet begrepen. Daardoor ging ik mij altijd verantwoorden, terwijl ik in mijn hart wist dat dit wel de juiste beslissingen waren. Daardoor voelde ik mij eenzaam, alleen, niet gezien, niet gehoord en had ik het idee dat ik niet voor vol aangezien werd. En toen zei de medestudent tegen mij “dan is verantwoording afleggen voor jou dus een enorme trigger!” En ja, dat is het, zo had ik het zelf nog helemaal niet bekeken en ik ben deze medestudent erg dankbaar voor dit inzicht.

Na de pauze gingen we wederom in de kring zitten en moesten we 15 minuten voor onszelf nemen om te bedenken wat we als leerdoel voor onszelf konden maken, terugkijkend naar de afgelopen 2 weken. Nadat je dit helder had was het de bedoeling dat je jouw leerdoel met de klas zou delen en rond zou kijken welke student jou met dit doel zou kunnen helpen. En niet zozeer dat de ander dan wat voor je moet doen, maar dat je de ander wel als voorbeeld kunt nemen. Mijn leerdoel wat ik in de klas besproken heb is “het rustig willen leren presenteren en mij daar wat gemakkelijker bij wil voelen. En ik wist zo geen medestudent te noemen, want we vinden het allemaal spannend en niet echt leuk om te doen, maar er is wel een student die heel rustig overkomt en daarom heb ik deze persoon ook genoemd.

Na dit stuk gingen verder met ons Visionboard waar we vorige week aan begonnen waren, waarbij je je leerdoel moest verwerken in het Visionboard. Ik heb mijn leerdoel weergegeven als rust, dat zou ik namelijk niet alleen tijdens het presenteren willen, maar ook van binnen wel meer in de klas willen ervaren. Want zeker deze week heb ik gemerkt dat mijn lijf enorm reageert op alles wat er gebeurt.

Dit is mijn Visionboard

Weekend

Omdat we deze week 4 dagen achter elkaar school gehad hebben, waren we vrijdag vrij. Nou ja vrij, in plaats van woensdag, was nu vrijdag de e-learning dag. En het voordeel van e-learning is dat je het zelf kunt bepalen wanneer je het gaat doen. En ik had besloten om vrijdag niet aan mijn e-learning te gaan, maar om mijn tuin te reinigen met de hogedrukreiniger.

Het zou zaterdag heel lekker weer worden en het leek mij een uitstekend plan om vrijdag de achtertuin, voortuin en auto te doen, zodat ik zaterdag rust kon nemen. Eigenlijk had ik al een heel pijnlijk lijf, maar ik wist ook dat als ik de tuin in “zomerstand” zou zetten, dat ik daar de komende tijd al enorm van zo kunnen profiteren. Dus met pijnstillers en wilskracht de klus geklaard.

Zaterdagochtend ben ik naar Medemblik gefietst om extra pijnstillers voor mijn nek en rug te halen, ik kon mij bijna niet bewegen en het was vrijdag echt wel even te gek geweest. Zaterdagmiddag was het zeer goed toeven bij mij in de achtertuin en heb ik in de zon liggen slapen, gelezen en rekoefeningen gedaan. Die rust was wel verdiend en ik was echt blij dat ik nu lekker van m’n tuin kon genieten.

Vanmorgen was ik er op tijd uit, want ik wist dat ik mijn e-learning nog moest maken. Ook ga ik op 31 maart mijn herstelverhaal presenteren en ik heb nog nooit eerder een PowerPoint presentatie gemaakt. Dus ik had mijn tijd hard nodig. Om 9:00 uur zat ik klaar voor mijn huiswerk. Eerst heb ik de module Gesprekstechnieken met bijbehorende toets gemaakt. Wat een interessant onderwerp. De toets had in in 1x voldoende, blij toe, want vorige week ging het een stuk minder en kreeg ik toch een beetje de zenuwen 😬

Daarna heb ik alle leerstof doorgenomen en heb ik mijn herstelverhaal in categorieën opgedeeld. Per categorie foto’s en plaatjes gezocht en per categorie mijn herstelverhaal geschreven. Ik had mijn herstelverhaal al eerder geschreven, maar om het voor de klas te presenteren is het toch een ander verhaal. En omdat ik wil leren presenteren was een PowerPoint presentatie ook wel handig. In de e-learning omgeving stond uitgelegd hoe je een PowerPoint presentatie kon maken en ik heb daar even gespiekt naar wat items die ik wilde gaan gebruiken.

Nadat ik mijn herstelverhaal af had ben ik begonnen met mijn PowerPoint presentatie. Om 19:00 uur voegde ik de laatste dia toe en was ik klaar. Voor een eerste presentatie is ie best goed gelukt 🤪 Inmiddels heb ik de huishoudelijke klusjes in huis ook nog gedaan en is het 21:15 uur als ik deze blog afsluit. Vorige week TimeManagement gehad, daar was vandaag weinig van te merken, ben toch iets te lang doorgegaan 🙈