Zo in de laatste week van het jaar, met de Top 2000 op de radio, de kerstboom lichtjes aan en Famke en Nala op schoot, wil ik even stilstaan bij het afgelopen jaar. Omdat dit jaar eigenlijk met geen pen te beschrijven valt, wil ik toch een poging wagen en jullie maand voor maand meenemen in mijn 2022.
Afgelopen januari was Nederland nog erg in de ban van de Corona. Door dit akelige virus was mijn opleiding aan Howie the Harp uitgesteld en werkte ik al als vrijwilliger bij Dalisay Recovery als ervaringsdeskundige. Omdat dit voor mij geen weekvullend programma was besloot ik tevens als vrijwilliger aan het werk te gaan als gastvrouw in het Waterpark, een verzorgingshuis voor ouderen met dementie. Ook had ik eens in de twee weken 'The Road to Howie' een online kennismakingstraject met alle nieuwe Howie studenten. Omdat ik mij erop ingesteld had in deze periode fulltime op school te zitten, was ik op zoek gegaan naar nog meer invulling van mijn vrije tijd. Dit deed ik door de cursus Honest Open Proud te volgen bij HVO-Querido in Amsterdam. Tevens was ik ook nog betrokken bij de ontwikkeling van de digitale Herstelacademie-app van de GGZ Noord-Holland-Noord. Als ik dit nu allemaal zo teruglees, dan had ik best een hoop te doen, al voelde dat destijds niet zo.
Op persoonlijk gebied had ik ook de nodige stress te verwerken. In 2020 had ik een verkeerde uitslag voor mijn uitstrijkje baarmoederhalskanker en daar ook een operatie voor gehad, maar sindsdien bleef het HPV-virus (wat baarmoederhalskanker veroorzaakt) actief in mijn lijf, wat voor veel onrust zorgde. De gynaecoloog adviseerde mij om me te laten vaccineren met het HPV-vaccin. Dit wordt preventief aan jonge meiden gegeven, maar niet aan volwassenen. Omdat dit een mogelijkheid zou kunnen zijn om het HPV-virus uit te roeien en rust in mijn hoofd te brengen, besloot ik dat ik dat wel wilde. Een reeks van 3 vaccinaties zou volgen.
Naast de druktes die ik allemaal had, werd ook mijn zus voor de 2e keer aan een hernia geopereerd en moest zij wederom na de operatie plat en mocht zij niet alleen thuis zijn. Omdat mijn opleiding nog niet begonnen was, was het voor mij vanzelfsprekend dat ze weer bij mij in huis zou komen, net als in 2020. We kennen elkaar door en door, weten wat we aan elkaar hebben, waar onze irritaties liggen en kunnen daardoor heel goed samenzijn, ook als het even wat minder gaat. Op 10 januari werd het elektrische hoog/laag-bed gebracht en 13 januari ging mijn zus onder het mes. Na een kleine complicatie mocht ze gelukkig toch op 14 januari mee naar mijn huis.
De maand februari was eigenlijk een soepel vervolg op de maand januari. Mijn vrijwilligerswerk zette ik voort en ik merkte wel duidelijk bij mijzelf dat mijn vrijwilligerswerk in het Waterpark niet zo goed bij mij paste. Ik vind het fijn om echt contact met mensen te maken en dat vond ik met de bewoners van het Waterpark lastig. Omdat ik toch veel kon betekenen voor de bewoners, heb ik deze maand wel afgemaakt zoals ik had afgesproken. Het herstel van mijn zus haar rug verloopt moeizaam, ze heeft erg veel pijn, helaas schijnt dit erbij te horen, gezien zij in korte tijd 2x geopereerd is. Deze maand heb ik ook officieel zitting genomen in de Dorpsraad van Opperdoes. Omdat ik nog niks te doen had, ga ik de website beheren 🤪. Dat is natuurlijk niet de reden waarom ik zitting in de Dorpsraad genomen heb, ik vind het leuk om betrokken te zijn bij het dorp waarin ik woon en om de bewoners beter te leren kennen. Omdat ik geen tijd heb om secretaris te worden, heb ik aangeboden dat ik de website wel graag wil beheren, dat kan ik in mijn eigen tijd doen en vind ik nog leuk ook.
Ook heb ik deze maand besloten, naar aanleiding van de online Howie-sessies, dat ik mijn portfolio voor de opleiding digitaal wil gaan maken. Hiervoor ga ik mijn eigen website maken en ik besluit dat de naam 'Mijn klacht is mijn KRACHT!' gaat worden. Tijdens de laatste online bijeenkomst van 'The Road to Howie' is er een nieuwe student aanwezig. Ze heet Sjari (op haar verzoek) Motherfocking Kaarsemaker 😂 en woont in Onderdijk. Het blijkt dat er nog een nieuwe student, Lynda, gaat starten en zij woont in Twisk. Hoe dan? 3 dames die Howie gaan starten en dan op zo'n dichte afstand van elkaar. We besluiten om kennis met elkaar te maken, zodat we kunnen gaan carpoolen en op 23 februari begint een vriendschap tussen 3 vrouwen die zo waardevol gaat worden, wat we toen niet hadden kunnen bedenken ♥️.
Mijn zus is weer redelijk op de been en vlak voordat de opleiding van start gaat, wordt het bed weer uit de kamer opgehaald en gaat zij weer naar huis. Dan is het eindelijk zover! Nadat ik op 29 juni 2021 aangenomen werd bij Howie the Harp, gaan we op 4 maart eindelijk van start. En eigenlijk kan ik over de maand maart niet zo heel veel zeggen. Behalve dat deze maand in het teken stond van ineens alle dagen naar Amsterdam, veel emoties, veel triggers en veel tranen. In het begin van de opleiding wist ik echt niet waar ik aan begonnen was. Zoveel studenten in 1 klas, zoveel verhalen, zoveel emoties, zoveel prikkels. De eerste paar weken van de opleiding ben ik aan het overleven geweest en had ik echt tijd nodig om mijn plek te vinden. Ik liep tegen mijn hechtingsproblematiek aan en vond het moeilijk om aansluiting te vinden in de klas. Ik had net mijn cursus Honest open Proud afgerond en daarin geleerd dat ik de keuze heb wat ik wel of niet vertel en of ik wel of geen 'verantwoording' ergens over afleg.
Zoals ik inmiddels van mijzelf goed ken, reageer ik in eerste instantie behoorlijk zwart/wit. En zo ook in de klas met het bewaken van mijn grenzen, zonder daar enige uitleg over te geven. Ik hoefde per slot van rekening geen verantwoording meer af te leggen. Dit bracht mij niet veel goeds en ik werd niet begrepen. Ik voelde mij als een gepest kind in de klas en buitengesloten. De geschiedenis van vroeger herhaalde zich. Gelukkig ontving ik veel steun van mijn studiemaatje Sylvia en de Howie Girls Lynda en Sjari. Ook had ik direct heel veel aan de steun van mijn coach van de opleiding. Ik heb deze maand vaak gedacht "waar ben ik aan begonnen???"
Het is inmiddels april en ik begin mijn draai in de klas te vinden. Er zijn een aantal studenten die behoorlijk op mijn allergie zitten, maar ik leer daar steeds beter mee om te gaan. Ik ben in de leerflow terecht gekomen en merk dat ik als een spons alle theorie in mij opzuig. In april is ook de dag van de ervaringsdeskundige en mogen wij vanuit Howie naar Rotterdam om deze dag bij te wonen. Hier kom ik voor het eerst in aanraking met de 12 zintuigen en 13 deugden, een workshop van en naar het boek van Hans Hoogerdijk. Direct ben ik enthousiast over hoe hij de zintuigen beschrijft en waardoor wij ontwricht zouden kunnen raken in ons leven als het bij bepaalde zintuigen niet helemaal loopt zoals we hadden gewild. De band met mijn studiemaatje Sylvia wordt ook met de dag sterker en omdat zij met de dag van de ervaringsdeskundige bij mij blijft slapen is ook deze vriendschap een feit.
Ondanks alle druktes op school is er ook tijd voor ontspanning. In 2020 waren mijn ouders 50 jaar getrouwd, maar konden we vanwege Corona dit niet vieren. In april zijn wij met mijn gezin en mijn oorspronkelijke gezin met z'n allen een weekend naar Drenthe geweest. Dit vond ik enorm fijn. Wel merkte ik dat ik er minder goed van kon genieten, dan dat ik normaal zou doen, vanwege de drukte op school. Naast de dagen die ik in de klas zat, moest er ook wekelijks een e-learning gemaakt worden en daar had ik dan alleen de weekenden tijd voor. Dus stond ook dit weekend gedeeltelijk in het teken van huiswerk maken.
Ook krijg ik deze maand mijn laatste HPV-vaccinatie, ik ben benieuwd of de vaccinatie gaat doen wat ik hoop dat het gaat doen. In november heb ik weer een afspraak voor een uitstrijkje.
De maand mei verloopt iets rustiger dan april en dat is fijn. We hebben een weekje meivakantie en ik vind het prettig dat ik een beetje bij kan tanken. Alle dagen naar school, wekelijks een e-learning, mijn digitale portfolio bijhouden, vrijwilligerswerk bij Dalisay Recovery en alle emoties op school maken dat ik best wel moe ben en tegelijkertijd geniet ik met volle teugen en ben ik dankbaar dat ik deze kans gekregen heb. In deze maand mag ik ook een dagje snuffelstage lopen bij de Herstelacademie van de GGZ Noord-Holland-Noord. Geweldig om al even aan het vak te proeven.
Deze maand staat ook in het teken van een aantal leuke uitjes. Op 3 mei ben ik met mijn vader naar Andrea Bocelli geweest, dit concert was uitgesteld door Corona en kon nu eindelijk plaatsvinden. Voor het eerst dit jaar ben ik ook aanwezig bij het Tante Betsy Kampeerweekend, wat een drukte met al die vrouwen! Dat was echt wel even wennen, maar de rust van Lieke (bij wie ik in de Pipo-camper logeer) helpt mij wel om er niet in meegezogen te worden. Tijdens dit weekend trekken we op met een vaste groep Betsy meiden en we dopen onszelf om tot de 'Magnificent Seven'. Na het weekend op de camping met alle Betsy dames, staat ook nog een Tante Betsy Fan-dag voor de deur. Wederom 2 dagen omringt door allemaal fleurige dames en gezelligheid. Een heerlijk afleiding voor de intense studie die ik aan het volgen ben.
De theoriefase van de opleiding begint al behoorlijk op te schieten en wat leer ik veel over mijzelf. Ik ben af en toe nog in conflict met mijn eigen onzekerheid. Van mijn coach krijg ik met regelmaat te horen dat ik 'genoeg ben' en dat lukt steeds beter omdat ook daadwerkelijk te voelen. Ik kom steeds meer in mijn eigen lijf en kom er steeds meer achter wie ik ben en waar mijn normen en waarden liggen. Zowel op privé gebied als in mijn (toekomstige) werk. Wat ik heel bijzonder vond om te ervaren, is dat ik met mijn zoon op 4 juni bij een concert van de 3J's was en dat de zanger Jan Dulles mij uit het publiek haalde om met hem te dansen. Waarbij ik vaak dacht dat ik nooit gezien werd, was dit toch wel een heel bijzonder moment.
Tijdens deze maand hebben wij als klas ook de 'This is Howie do it!' middag georganiseerd, waar ik als gastvrouw zou fungeren. Deze ochtend krijg ik, samen met de Howie Girls, onverwacht te maken met een enorme aanval van agressie. Tijdens het inparkeren voor school gaat het bijna mis en veroorzaak ik bijna een aanrijding. De chauffeur van de andere auto wordt buitensporig kwaad en toont veel agressie. Het loopt gelukkig allemaal goed af, maar ik heb in mijn leven nog niet eerder iets zo angstaanjagends meegemaakt. Wat ik wel een enorme kracht van mijzelf vind, is dat ik daarna de 'This is Howie do it!' middag gepresenteerd heb, alsof er niets gebeurd was. Fijn om te weten dat ik na zo'n heftige ochtend mijzelf om kan schakelen en weer over kan gaan tot de orde van de dag. Later heb ik nog wel naweeën gehad van deze ochtend, maar kon ik hier gelukkig wel goed over in gesprek gaan.
Het is alweer juli en deze maand sluiten wij de theoriefase af. De afgelopen 16 weken theorie zijn werkelijk met geen pen te beschrijven. Wat is er veel gebeurd en wat heb ik veel geleerd. Over mijzelf, over het vak ervaringsdeskundige over mensen. Vrijdag 8 juli is de laatste schooldag en op 9 juli vlieg ik samen met mijn zus naar Gran Canaria om even te ontspannen voordat de praktijkfase van start gaat. Waar ik niet op gerekend had, is dat ik eigenlijk oververmoeid op vakantie ging en dat dit tijdens mijn vakantie er allemaal uit zou komen. Doordat wij ook nog een enorme vertraging hadden op de heenweg, begon de vakantie wat minder rooskleurig dan dat ik gewend was. Tijdens de vakantie worden mijn dagen beheerst door een overweldigende pijn in mijn lijf en bij de plaatselijke apotheek halen we nog extra zware pijnstillers. Ondanks alles wel een fijne vakantie gehad, maar wel met de nodige aanpassingen. En weer een hoop geleerd, misschien is het in de toekomst verstandiger om eerst een paar dagen vrij te nemen en thuis te zijn......
Eind juli begint voor mij de praktijkfase bij de Herstelacademie van GGZ Noord-Holland-Noord. Met teruggevonden energie begin ik aan mijn stage en word ik warm ontvangen. Doordat het nog vakantie is, is het vrij rustig en krijg ik de tijd om te wennen.
De maand augustus is voor mij een ingewikkelde maand op mijn stage. Net als op school, loop ik ook hier tegen mijn hechtingsproblematiek aan. En is dit ook terug te merken in mijn gedrag. Ik probeer mijn draai te vinden, maar merk dat het niet eenvoudig is. Veel oude pijnen komen boven. Tijdens het terugkomonderwijs heb ik gesprekken met mijn coach en leer ik nog beter om op mijzelf te vertrouwen. Mede door de opleiding kom ik er nog beter achter hoe het bij mij werkt. Ik dacht dit al te weten nadat ik mijn Mentalization Based Treatment had afgerond, maar toen was ik bijna niet in contact met andere mensen en ging het daardoor goed. Mijn uitdagingen met mijzelf bleken toch het meest naar voren te komen in contact met andere mensen. Groepen mensen heb ik altijd spannend gevonden, omdat ik mijzelf altijd minder vond dan een ander. Inmiddels leer ik door de opleiding en mijn stage, dat dit nog actueel is bij mij en wordt dit mijn grootste leerdoel.
Na de wat roerige maand augustus en hobbelige start van september, besluit ik dat ik op deze manier niet kan functioneren in een team. Ik besluit mijzelf kwetsbaar op te stellen en ga in gesprek met het team. In een dialoog die ik heb geschreven, leg ik uit hoeveel zij voor mij betekenen, hoe welkom ik mij voel en hoe warm het bad is waarin ik terecht gekomen ben. Maar ik leg ook uit dat mij dit tegelijkertijd afschrikt, omdat ik dit niet ken. Ik heb mij in mijn hele leven nergens zo welkom gevoeld in een nieuwe groep mensen en dat ik daardoor ander gedrag laat zien, dan dat ik graag zou willen. Ik reageerde vanuit mijn oude pijn, door mijzelf op te blazen en de mensen om mij heen weg te 'slaan'.
Doordat ik mijzelf kwetsbaar opstelde veranderde de dynamiek van het team. Ik kon met mijn teamleden in gesprek gaan en liet het toe dat zij ook dichter bij mij mochten komen. De rust kwam terug en ik merkte dat ik eindelijk begon te landen en dat ik zelfs begon te aarden. Dit hele proces was nieuw voor mij. En ondanks dat ik het echt wel zwaar gehad heb, heb ik dankzij dit team zoveel over mijzelf mogen leren kennen en ben ik dankbaar dat zij ondanks alles mij zijn blijven steunen en naast mij zijn blijven staan.
In deze maand ben ik er ook achter gekomen dat ik trauma's in mijn leven heb gehad. Dat mijn manier van reageren voortkomt uit deze trauma's en nu ik mijn trauma's inzichtelijk heb, ik mijzelf ook veel beter begrijp. Ik weet eindelijk waarom ik mij ongemakkelijk voel als ik mijzelf voor moet stellen in een groep mensen. Waar mijn hartkloppingen vandaan komen als ik mijn verhaal vertel of als ik 'de beurt' krijg in de klas. Onvoorstelbaar dat ik in dit jaar nog zoveel meer over mijzelf leer, dit had ik echt nooit verwacht. En wat helpt het mij in mijn ontwikkeling en het acceptatieproces van mijzelf. In één van de eerste coachgesprekken, vertelde mijn coach mij dat ik mij van binnen net zo groots mag voelen als dat ik er van buiten uitzie, door al deze inzichten die ik krijg, gaat mij dat ook steeds beter lukken. De term 'luk-angst' snap ik steeds beter en verdwijnt steeds meer naar de achtergrond.
Ook mag ik deze maand mijn eindpresentatie over de theoriefase geven. Bij aanvang van de opleiding vond ik voor een groep staan en een presentatie geven het meest vreselijke wat er was. Gaandeweg de opleiding ervaar ik juist het tegenovergestelde. Een presentatie geven vind ik nog wel spannend, maar het is inmiddels plankenkoorts geworden, een gezonde spanning voordat ik opga. Voor groepen staan, gaat me eigenlijk ook goed af, ik vind het leuk en ik vind de dynamiek in groepen zo interessant, dat het mijn angst wegneemt. We zijn tenslotte allemaal mensen en niemand is perfect. De eindpresentatie ging supergoed en de reacties die ik terugkreeg waren lovend en dat geeft energie en powerrrrrrrrr.
De maand oktober heb ik ervaren als een intense maand. Het terugkomonderwijs begint me op te breken, omdat ik niet het gevoel heb dat ik tijdens de terugkomdagen nog wat leer. Gevoelsmatig ben ik mijzelf aan het loskoppelen van de klas. Alleen met Sylvia, Lynda en Sjari voel ik nog verbinding. Ook ben ik mijn zus aan het helpen met het opknappen van haar slaapkamer. Mijn lijf vindt dat allemaal niet zo heel fijn, maar een week eerder heeft mijn zus mij meegenomen op een wellness weekend en gezien haar rug, die redelijk hersteld is, maar waar ze nog veel pijn aan heeft, kan ze zelf ook niet alles alleen doen. Dus ga ik toch mijn eigen grens over om haar te helpen. Het was wel een bewuste keuze om mijn grens hier over te gaan, maar ik voelde 'm wel.
Eind oktober is de start van een hele drukke periode voor mij. Ik start op 25 oktober met de WRAP Co-Facilitator training. Tijdens deze 5 daagse training word ik klaar gestoomd om uiteindelijk zelf de WRAP te mogen faciliteren op de Herstelacademie. Tijdens de theoriefase van Howie ben ik ook alle dagen naar school geweest en deze training zijn ook 5 hele dagen. Het is weer even schakelen in een nieuwe groep met mensen, maar omdat ik mij nu bewust ben van waar mijn triggers liggen in een nieuwe groep, is het al snel dat ik mij comfortabel voel in deze prachtige groep collega's. We brengen 5 intense dagen met elkaar door en er ontstaan mooie verbindingen.
Ook de maand november staat in het teken van trainingen. De training die het meeste indruk op mij gemaakt heeft is de Emotional CPR training. Tijdens een overleg met familie ervaringsdeskundigen kreeg ik de mogelijkheid om aan deze training mee te doen. In die week had ik nog een aantal trainingen, maar ik voelde diep van binnen dat dit een kans was die ik niet voorbij kòn laten gaan. En dat bleek ik goed aangevoeld te hebben. De laatste jaren vertrouw ik steeds vaker om mijn gevoel, het is fijn om te ervaren dat dit mij nog nooit in de steek gelaten heeft. Ja, ik heb het onwijs druk gehad. Natuurlijk waren er mensen om mij heen die twijfelde of ik er wel goed aan deed om zoveel tegelijk te doen. Maar ik vertrouw volledig op mijzelf en op mijn kunnen en mijn kracht. Ik had doelbewust gekozen om die andere trainingen allemaal in november te doen, omdat ik bij mijzelf had ervaren dat ik na de zomervakantie een beetje uit mijn leerflow was gegaan. En om dan zo nu en dan een training te doen, zou voor mij minder helpend zijn, ik heb ervaren dat ik als ik in een flow zit, dat ik de stof beter onthoud. Het is voor mijzelf ook hierin gebleken, dat ik op mijn gevoel kan vertrouwen, ik wist dat ik het zwaar zo krijgen, maar ook dat ik het aankon.
Ik vertelde al eerder in deze blog dat ik het onvoorstelbaar vind, hoeveel ik over mijzelf geleerd heb tijdens de opleiding en mijn stage. Waarbij ik dacht dat het niet gekker kon, bleek ik tijdens mijn herstelverhaal op 24 november, nog een groot inzicht in mijzelf te krijgen. Naar aanleiding van het besef van mijn trauma's in september, heb ik in 1 avond een songtekst geschreven over mijn herstel en waar ik vandaan kwam. Op 17 november heb ik mijn nummer opgenomen samen met Iris, die mij begeleid heeft op piano. In maart heb ik voor het eerst mijn herstelverhaal voor de klas gedaan en op 24 november was ik voor de 2e keer aan de beurt. Omdat ik het leuk vind om 'out of the box' te denken, besloot ik mijn herstelverhaal interactief te maken, aan de hand van stukjes uit mijn songtekst. Het herstelverhaal sloot ik af met mijn nummer.
Omdat ik het spannend vond om mijn nummer zo aan de klas te laten horen, ging ik erbij zitten. En daar gebeurde toen heel veel. Een thema voor mij dit jaar is 'daderschap erkennen'. Door te erkennen dat ik trauma's heb, kan ik ook mijn daders erkennen en naar vergeving toegaan en daarmee een stuk innerlijke rust creëren. Wat ik echter nooit zo voor ogen had gehad, is dat ik ook mijn eigen dader ben. Mijzelf klein maken, in het verleden stelselmatig kleineren, mij laten beïnvloeden door negativiteit van anderen, maakt allemaal dat ik daarmee mijn eigen dader ben. Ik doe het mijzelf aan om zo over mijzelf te denken of om bepaald gedrag te vertonen. Omdat ik ging zitten tijdens het laten horen van mijn nummer, was ik per direct mijn eigen dader. Ik zing 'ik geloof in mij', maar door te gaan zitten kwam dat niet heel geloofwaardig over. Dit stuk daderschap erkennen is voor mij nog niet zo makkelijk, maar juist door de bewustwording na mijn herstelverhaal, gaat ook dit mij lukken! Mocht je het nummer willen luisteren dan kan dat via deze link.
Oh ja, deze maand ben ik wederom in het ziekenhuis geweest voor een uitstrijkje voor baarmoederhalskanker en het HPV-virus is volledig verdwenen. De vaccinaties hebben hun werk gedaan en ik mag weer terug naar de huisarts voor mijn controles 💪🏼
En dan december, de laatste maand van dit kalenderjaar. Wat heb ik in een rollercoaster gezeten het afgelopen jaar en behalve Sylvia, Lynda en Sjari is er niemand die de 'Howie Rollercoaster' zal kunnen begrijpen. Een jaar van leren, van reflecteren, van zelfinzicht, van verdriet, van vreugde, van onzekerheden, van flexibiliteit, van vriendschappen, van kansen, van herstel en bovenal van (veer)kracht. De rollercoaster rijdt nog steeds, want de opleiding en mijn stage zijn nog niet afgelopen. Vol vertrouwen sluit ik dit jaar af en start ik het nieuwe jaar. Een jaar waarin ik een gecertificeerd ervaringsdeskundige zal zijn, een jaar waarin mijn droom, een baan als betaalde ervaringsdeskundige, uit zal gaan komen, daar ben ik van overtuigd. Ik sluit dit jaaroverzicht af met een mooi gedichtje:
Wat een prachtig jaaroverzicht heb je gemaakt. Bij mij kwam ook van alles weer bovendrijven van jij het afgelopen jaar aan werk hebt verzet.
Wat een enorme doorzetter ben jij en wat heb je veel kracht. 🥰😘