Week 1

De eerste introductieweek zit erop! En wat een week was dat zeg. Er is zo veel gebeurd, dat het maar goed is dat ik dagelijks een dagboek bijgehouden heb. En dat is ook exact de manier waarop ik mijn blogs de komende tijd in ga richten. Ik schrijf dagelijks een stuk in mijn dagboek en eens per week zet ik mijn blog online waar je van dag tot dag kunt lezen wat ik die week meegemaakt heb. Deze week draaide het dus vooral om introductie, we hebben uitgelegd hoe het curriculum werkt, we hebben naar de herstelverhalen van het team geluisterd, we hebben een start gemaakt in ANS (A New Spring) de online leeromgeving, we hebben meer bewustzijn gekregen in onze eigen leerstijl en timemanagement, we hebben geleerd hoe we een start met onze portfolio kunnen maken en we hebben onze voorkeur voor coach aan kunnen geven. Dit was allemaal leerstof. Persoonlijk heb ik veel inzichten gekregen deze week, lichamelijke reacties ervaren, ontzettend vermoeid (geweest), weer ervaren hoe het is om in een klas voor studenten te zitten, mij te ergeren aan personen (hiervoor te willen leren afsluiten 😬) en voor mij het belangrijkste, wat ben ik al ver gekomen in mijn herstel 💪🏼 Ik zou zeggen, pak een bak koffie of thee, want als je alles wilt lezen, dan ben je wel even zoet....

7 maart 2022

Vandaag was de 2e dag van mijn opleiding bij Howie the Harp. Vanmorgen al op tijd vertrokken, omdat ik op een bepaalde plek in de klas wilde zitten, zodat ik minder last van prikkels zou hebben. Ook heb ik de tafel hoger gezet, er is nog een studente die vrij lang is en wij zitten nu een stuk comfortabeler. Goed voor mijzelf gezorgd 💪🏼 De dag werd ingeleid een van de coaches. Hij legde aan ons uit wat het doel van de coaches is en wat er van ons verwacht wordt. Daarna begon de coaches met het vertellen van hun herstelverhaal. En tot slot mochten wij luisteren naar het herstelverhaal van de hoofddocent.

Het vertellen van je herstelverhaal is heel helend voor jezelf en als student is het fijn om te horen waar onze coaches en docent vandaan gekomen zijn, dit zorgt er gelijk voor dat er een gelijkwaardig gevoel ontstaat en we kregen een eerste inzicht van hoe het vertellen van een herstelverhaal gaat. Wij gaan dit namelijk als studenten ook 2x doen. Een keer aan het begin van de opleiding en nog een keer aan het einde.

Na de herstelverhalen was het tijd voor pauze en even de hoofden leegmaken. Het luisteren is behoorlijk intensief en de verhalen bevatten natuurlijk ook een intense inhoud. Ik had in de pauze wederom niet de behoefte om in de drukte te zitten, dus ik was in een kleine ruimte gaan zitten waar ook een bank stond, ik had mijn eigen dekentje mee (de stoelen in de klas zijn vrij hard 🤪), dus dat was goed toeven. Er kwam nog een medestudent bij mij zitten en zo ontstond er een mooi gesprek in alle rust.

Na de pauze kregen we een formulier uitgereikt waar we zijn onze voorkeur voor een coach mochten uitspreken, vrijdag krijgen we te horen wie onze coach gaat worden. Daarna mochten we creatief aan de gang. Het was de bedoeling om een visionboard te maken, de les heette “Dit mag je van mij zien”. Het ging erom dat we een beeld zouden geven van hoe wij onszelf zien of hoe wij willen dat anderen ons zien. Ik houd absoluut niet van dit soort creativiteit, omdat ik altijd hoge eisen aan mijzelf stel en alles wat ik maak stom vind. Het grappige is, dat ik tijdens mijn therapie voor het laatst creatieve therapie gehad heb en dus nu voor het eerst weer wat creatiefs ging doen. En het is mij echt reuze meegevallen, ik had helemaal geen hoge eisen meer en van mijn perfectionisme had ik ook geen last. Goed was gewoon ook eens goed! Tof om dit van mijzelf te weten, weer een stukje herstel ♥️

8 maart 2022

Nadat ik vannacht erg slecht geslapen had, ging de dag toch redelijk van start. Vandaag kregen we les over de e-learning module. Het systeem heet A new Spring, afgekort tot ANS. Wekelijks wordt er een nieuwe module voor ons opengezet, welke wij dan moeten maken. Soms wordt deze afgesloten met een toets, een andere keer met een opdracht. Ook is het belangrijk dat er bepaalde opdrachten die we gemaakt hebben, in onze portfolio moeten komen. Als je de e-learning niet helemaal gemaakt hebt, mag je niet op stage, dus het is wel een heel belangrijk onderdeel. Gelukkig ben ik zelf vrij handig met computers en bijbehorende systemen, dus op dat gebied viel het reuze mee.

De hele les verliep eigenlijk voorspoedig, dus we kregen te horen dat we de middag vrij zouden zijn. Je mocht ook blijven, dan kon je eventueel nog van de coach gebruik maken, mocht je hulp nodig hebben. Omdat het veel werk is in de e-learning, vond ik het sowieso wel fijn om te blijven en in alle rust in de klas verder aan mijn huiswerk te gaan. Thuis ben je toch snel weer afgeleid.

Dus even een korte lunchpauze genomen, om daarna weer verder te gaan. Tijdens de pauze werd ik getriggerd en kwamen de tranen, dit verbaasde mij, omdat ik hier totaal niet op gerekend had. Zoals ik vrijdag al vertelde, kreeg iedereen een mok met zijn of haar naam erop, die van mij was stuk. Ik vroeg de coördinator vandaag of zij voor mij al een nieuwe mok besteld had. Toen zij aangaf dat nog niet gedaan had, omdat ze af wilde wachten of er nog meer bekers stuk gingen, raakte mij dat veel meer dan dat ik dacht.

Het stuk wat in mij geraakt werd, was een oude pijn, namelijk “ik doe er niet toe”. Dit was verrassend voor mij, want ik dacht dat ik daar geen last meer van had. De reden dat dit getriggerd werd, had te maken met (voor mij) het feit dat ik niet de moeite waard was om apart een beker voor te bestellen en dat dit pas zou gebeuren als er nog meer stuk gingen. Dit vond ik vreemd, want ik kon er niets aan doen dat mijn beker stuk uit de doos kwam en nu moest ik wachten op mijn eigen beker, totdat iemand anders ook een kapotte beker had. Dat klopte niet in mijn hoofd en zo kwam het riedeltje “ik doe er niet toe” naar boven, met de nodige tranen. Gelukkig heb ik geleerd om daar direct wat mee te doen, dus ben ik naar de coördinator gegaan en heb haar uitgelegd wat er bij mij geraakt werd en waarom. Zij kon goed naar mij luisteren en ook uitleggen waarom zij gezegd had, wat zij gezegd had. Dit hielp mij weer relativeren en zo ebde de trigger weer langzaam weg. Weer een informatieve dag, met weer een stukje zelfinzicht.

9 maart 2022

Vandaag hadden we een vrije dag, of eigenlijk moet ik zeggen, vandaag was de dag dat we met de e-learning aan de gang moesten gaan. Ik heb er doelbewust voor gekozen om dat vandaag niet te doen en dat was een grote stap. Normaal gesproken, zou ik in mijn hoofd hebben dat deze dag daarvoor is en dat ik, kostte wat het kost, die dag daar ook aan zou besteden.

Maar de computerles van gister heeft zo ontzettend veel van mijn lijf gevraagd, dat het verstandig was om vandaag rust te nemen en komend weekend verder te gaan met de e-learning. Wel heb ik vanmiddag nog een interview gegeven voor HVO-Querido. HVO-Querido ondersteunt mensen in een kwetsbare situatie bij hun streven om opnieuw de regie over hun eigen leven te krijgen. Howie the Harp Amsterdam valt onder HVO-Querido en het interview gaat over de start van de opleiding en omdat ik voor mijn financiering een crowdfunding opgestart had, vroegen zij of ze mij mochten interviewen, zodat ik ook een inspiratie kon zijn voor toekomstige Howie studenten. Het interview kun je hier teruglezen.

Ik merkte ook toen ik hardop uitsprak hoe moe ik was en hoeveel pijn ik had, dat ik in tranen uitbarstte en dat gaf wel aan dat het echt even teveel was. Gelukkig kon ik mij ook realiseren waar het vandaan kwam en waarom ik zoveel pijn had en kapot was, dat ik er niet van in paniek raakte. Al vond ik het wel vervelend en ook wel frustrerend om te merken, hoe kwetsbaar mijn lijf dus is. Ook weet ik dat rust, warmte en ontspanning mij helpt en zo heb ik de rest van de dag dan ook doorgebracht.

10 maart 2022

Vanmorgen weer op tijd eruit en helaas file richting Amsterdam. Het gaf redelijk wat stress, maar omdat ik toch op tijd was, relativeerde ik ook direct dat ik op tijd weggegaan was en dat wat file niet direct tot te laat komen resulteert.

De ochtend werd geopend en bij mijn stukje “hoe zit je erbij” gaf ik aan nog steeds veel last van mijn lijf te hebben en dat emotioneerde mij ook. Die emoties kwamen, omdat ik mij zo beperkt voel op dat moment en dat is niet fijn. Ik was ze ook snel weer de baas, omdat ik wist waar het vandaan kwam en dat het oké is dat ik daarvan mag balen. De eerste les ging vanmorgen over studievaardigheden en tijdens deze les moesten we een interessante test maken. De uitkomst van de test gaf aan welk type je bent, als het gaat om wat jouw leerstijl is, dus niet hoe slim je bent. Ook hebben we kennisgemaakt met de leercurve, dit was een hele interessante curve om te zien. Hieronder staat de leercurve afgebeeld.

Hij staat hier overigens iets anders afgebeeld dan dat hij ons vanmorgen werd uitgelegd, maar daar kan ik wel wat toelichting bij geven. De curve hier begint van laag naar hoog (onbewust onbekwaam), wij kregen de curve met het begin omhoog, namelijk bewust bekwaam. Dit houdt in dat wij allen deze opleiding begonnen zijn met het vertrouwen dat wij dit aan kunnen en dus met een goede dosis zelfvertrouwen. Daarna volgt inderdaad onbewust onbekwaam, je gaat nieuwe dingen leren, maar het fundament begint wel een beetje te wiebelen. Dit speelt zich af in je onderbewuste. Daarna ga je verder met de opleiding en wordt alle leerstof die je tot je krijgt behoorlijk veel en de opleiding wordt zwaar, je begint te twijfelen of het wel goed is dat je aan de opleiding begonnen bent. Vragen als “kan ik dit wel aan?”, “ga ik dit ooit snappen?” of “waarom ben ik hier ooit aan begonnen?” passeren regelmatig je gedachtengang. Je wordt bewust onbekwaam en je zit in een zogeheten dieptepunt (laag in de curve, je zelfvertrouwen neemt af). De kunst is nu voor de leerkrachten, coaches en medestudenten om het te leren verdragen om te zien dat de student het zwaar heeft. Natuurlijk zijn coaching gesprekken wel nodig, maar je moet niet gered worden. Het is namelijk heel belangrijk dat je zelf het vertrouwen en de hoop krijgt (houdt) dat dit voorbij gaat en dat je hier doorheen moet om bewust bekwaam (je begint de stof te begrijpen) te worden. Net zoals het verhaal van De Vlinder op mijn homepage. Als je in de gaten krijgt dat je bewust bekwaam gaat worden, groeit ook je zelfvertrouwen weer. En als je dan uiteindelijk de stof zo goed tot je genomen hebt, de processen snapt gaat het uiteindelijk (redelijk) vanzelf en word je onbewust bekwaam. De allerlaatste stap is wanneer je de stof zo goed begrijpt en de processen zo duidelijk voor je zijn, dat je het zou kunnen overbrengen op een ander (geïntegreerd bekwaam).

Na een korte pauze gingen we verder met het bespreken over de portfolio. Wat moet erin, hoe stel je ‘m op en wat is het doel van de portfolio. Ook dit was interessant, omdat ik wel aan het denken werd gezet of ik het wel voor elkaar kan krijgen om mijn gehele portfolio online bij kan gaan houden, daar ben ik nog niet uit. We mochten per groepje portfolio’s van oude studenten doorkijken, om alvast een idee te krijgen hoe zoiets eruit ziet. Ik merkte aan mijzelf, doordat we “vrij” gelaten werden, dat ik mij begon te irriteren aan medestudenten. Die irritatie liep dusdanig hoog op dat ik even de klas uitgelopen ben. Onder het mom van even mijn nieuwe studie overeenkomst inleveren. Eenmaal bij de coördinator kon ik wel even mijn hart luchten over mijn irritatie en merkte ik bij mijzelf dat ik helemaal stond te trillen.

Wat ik sowieso merk, sinds de opleiding gestart is, dat mijn lichaam nogal heftige signalen afgeeft. Ik heb alle dagen buikpijn en last van mijn darmen en ontlasting. Nu ben ik erg gevoelig voor een spastische darm en vermoed ik dat ik enorm veel spanning ervaar. Of eigenlijk weet ik dat wel zeker 🙈. Dat trillen ken ik van mijzelf als ik mij ergens onveilig voel. Nu had ik vandaag niet het idee dat ik mij onveilig voelde, maar wel dat ik enorm geïrriteerd was. Andere studenten kunnen mij enorm irriteren en ik wil samen met mijn coach een doel gaan maken, over hoe ik hier het beste mee om kan gaan, zodat ik daar minder last van heb.

In de pauze heb ik er bewust voor gekozen om weer even afstand van de groep te nemen, door in een ruimte te gaan zitten waar het een stuk rustiger is. Hier heb ik van de week ook al een paar keer gezeten en er is 1 medestudent die het ook prettig vind om daar te zitten, in de rust. Wij kunnen het goed met elkaar vinden, dus er ontstaan ook wel mooie gesprekken dan.

Na de pauze gingen wij verder met het Howie Kompas. Dit Kompas moet de leidraad worden van waarden die wij gezamenlijk bedenken en waar wij ons dan ook allemaal aan moeten houden, zodat de leeromgeving voor iedereen prettig wordt. In groepjes van 4 personen moesten we 5 waarden op een flip-over schrijven met op 1 de belangrijkste en op 5 de “minst” belangrijkste. Daarna moesten we de flip-overs ophangen en bij de flip-over van de medestudenten onze top 5 aangeven van de waarden die zij opgeschreven hadden. Zo zouden we tot een gezamenlijke top 5 moeten komen. Per item moesten we vervolgens aangeven welke normen er nodig waren om tot die waarden te komen. Dit bleek nog niet zo eenvoudig en riep veel emotie op. We hebben dit onderdeel dan ook niet af kunnen ronden vandaag en zullen er later mee verder gaan. Wat ik heel fijn vindt is dat wij een hele duidelijke hoofddocent hebben. Zij stelt duidelijke grenzen, geeft duidelijk aan wat wel en niet toelaatbaar is en bewaakt de eindtijd van de dag goed. We lopen niet uit, om 15:00 uur stoppen we, klaar of niet. Dit is heel fijn, want zo wordt het ook geen eindeloze discussie.

Ik vond het vandaag een hele interessante dag, mijn lijf deed niet erg mee, maar gelukkig was de dag dusdanig interessant dat het wel wat naar de achtergrond verdween. Het feit dat ik bij mijn ouders mag eten helpt mij enorm, ik kan daar mijn hart luchten, mijn hapje staat klaar en als ik dan thuiskom hoef ik niks meer. Ik heb met hun naar aanleiding van vorige week vrijdag ook afgesproken dat ik niet later dan 19:00 uur naar huis wil, zodat ik thuis nog even de tijd heb om te ontspannen, voordat ik naar bed ga. Fijn om aan mijzelf te merken dat ik steeds beter voor mijzelf kan en mag zorgen, dit was 2 jaar geleden echt nog wel heel anders.

11 maart 2022

Vanmorgen was het gelukkig zonder file doorrijden naar Amsterdam. Een stuk relaxter de dag opstarten zo. Ik heb een telefonische afspraak met de huisarts gemaakt, om mijn maag-/darmproblemen te bespreken. Ik weet van mijzelf dat ik bekend ben met een spastische darm bij veel spanning. En ik denk dat ik daar nu ook last van heb. De hele dag pijn in mijn buik, naast ook nog eens de pijn in mijn lijf, leidt enorm af en ik kan me slecht concentreren, dus dat wil ik maandag bespreken. Na de opening waren de herstelverhalen van de stagiaires aan de beurt. En ik merk bij mijzelf dat als ik mij oncomfortabel voel, dat ik niet alleen last heb van mijn darmen, maar dat ik dan ook veel moet plassen. Ook merk ik dat de verhalen van anderen mij niet enorm raken, daar schrok ik eigenlijk een beetje van, want ik voelde mij daardoor een kil persoon, terwijl ik weet dat ik dat niet ben. Ik kon het daar in de pauze gelukkig even met de hoofddocent over hebben en dat gaf wel wat opheldering.

Vandaag mochten wij ook onze eigen pitch houden. Ongeveer 5 minuten in het kort iets over jezelf vertellen. Van de week met het visionboard was het “wat mag je van me zien” en vandaag met de pitch was het thema “wat mag je van me weten”. En eigenlijk ben ik altijd wel een open boek, maar het stukje presenteren voor de klas dat vind ik wel een dingetje. Tijdens het opschrijven van mijn pitch merkte ik al dat ik al meer ging trillen en dat de spanning enorm hoog was, ik kon ook niet normaal meer schrijven. Dat was vorige week vrijdag met het interview ook al het geval. Zoveel spanning geeft die presentatie mij dus.

Vandaag heb ik sowieso geleerd dat ik daar best wel even wat aandacht aan mag geven. Ik dacht eigenlijk, als ik maar zo snel mogelijk aan de beurt ben, dan ben ik er gauw vanaf. En dat is ook zo, maar ik denk als ik er wat meer aandacht voor had gehad, dat mijn pitch iets soepeler verlopen zou zijn. Ik had aan de klas uitgelegd dat ik het heel spannend vond en begon mijn verhaal. Tijdens mijn verhaal begon ik dingen te vertellen die ik nog nooit eerder aan iemand verteld had en ik werd enorm emotioneel, ik moest heel erg huilen. Gelukkig kon ik mijzelf redelijk herpakken en mijn verhaal afmaken, maar de emotie bleef enorm hoog in mijn lijf zitten. Eenmaal terug op mijn stoel heb ik daar zo min mogelijk aandacht aangegeven en ik twijfel of dat oké geweest is. Later was het gelukkig wel lunchpauze en heb ik mijzelf teruggetrokken. Dit was wel fijn. Op dat moment dacht ik eigenlijk dat mijn emotionele reactie kwam, doordat de opleiding best intens is, omdat ik moe was en veel pijn in mijn lijf had (gehad).

Terug in de auto naar huis realiseerde ik mij al een ding waar ik (achteraf) niet content mee was. Er is een medestudent die mij Fleur wilde noemen, vanwege mijn fleurige voorkomen. Dat vond ik goed, dacht ik. Maar toen ik vanmiddag naar de auto liep en hij “dag Fleur” tegen mij zij, kreeg ik daar de kriebels van. Ik realiseerde mij in de auto, dat ik tegen hem gezegd heb dat het oké is, omdat dat de manier is zoals ik op mannen reageer. Om conflicten uit de weg te gaan of om voor mijzelf te zorgen en het mijzelf waard vinden om een grens te stellen en te zeggen dat ik Daniëlle heet en ook zo genoemd wil worden, dat durf ik blijkbaar nog steeds niet. Ik heb besloten om maandag naar deze student toe te gaan en aan te gaan geven dat ik toch liever heb dat hij mij bij mijn eigen naam noemt in plaats van Fleur. Daar zie ik als een berg tegenop, maar het is wel weer een belangrijk leerproces, want dit zijn dingen waar ik echt vanaf wil. Ik heb dit gedrag al jaren bij mannen en daar wil ik vanaf.

Eenmaal thuis bij mijn ouders, zag mijn moeder aan mij dat ik gehuild had en ze vroeg of ik erover wilde praten. En weer gingen de sluizen open en barstte ik in tranen uit. Ik vertelde ook aan haar, wat ik in de klas verteld had en daar was zij best wel van geschrokken, omdat zij dit ook niet van mij wist. Ook vertelde ik haar over het stukje “Fleur” genoemd worden en dat ik ervan baal, dat dit nog zo’n issue is voor mij. En tot slot had ik ook nog een soort van lampjes moment, omdat ik nu ook weet waar mijn “angst” in contact met mannen vandaan komt.

Het was vandaag dus een hele intense en ook verdrietige dag voor mij, maar wat heb ik ook een hoop inzichten gekregen vandaag. En ik had eerlijk gezegd niet verwacht, na mijn intense MBT therapie en de training “Zicht op Herstel” dat dit nog op deze manier naar boven zou komen. En daar ben ik nu al heel erg dankbaar voor, dat ik dit nu al mee mag maken tijdens mijn opleiding.

ZO! Dat was 'm voor deze week, een applausje voor jou als je het hele verhaal gelezen hebt. Ik zou het erg leuk vinden als je een reactie onder mijn blog wilt plaatsen. Helaas is het wel nodig om je te registreren, zodat je in kunt loggen, anders is je opmerking niet terug te zien en zie ik deze ook niet (erg omslachtig, maar ik krijg het er niet uit). Je kunt dit als volgt doen:

Je klikt op "Registreren"

Vervolgens komt het schermpje "Inschrijven" te voorschijn en dan kun je je eenvoudig registreren met je Facebook account, je Google+ account of met een e-mailadres.

Alvast bedankt!

#blog #nieuweblog #nieuweblogonline #nieuweblogpost #ervaringsdeskundige #ervaringsdeskundigheid #ervaringswerker #kwetsbaarheidiskracht #mijnklachtismijnkracht #gewaarwording #pratenhelpt #herstel #herstelismogelijk #mentaalsterker #ikbenopen #howietheharp #howietheharpamsterdam #howietheharpamsterdamklas4

#htha4