Intense week

30 mei 2022

Het was vandaag een hele intense dag. De lesstof die wij kregen raakte mij enorm. En het ‘mooie’ was, dat ik het vandaag ook toe kon laten. Een aantal weken geleden hebben wij het over trauma gehad en toen een film van Gabor Maté gekeken. In die film kwamen ‘dingen’ aan de orde die mij erg raakten, omdat ik daarbij erg aan mijn kinderen moest denken en met name aan mijn dochter. Toen kon ik de emotie nog niet toelaten en heb ik mijzelf zitten te verbijten in de klas met de bibbers van spanning en emotie in mijn lijf.

Vandaag ging de les over levenslooppsychologie en in deze les werden de fases van je ontwikkeling besproken en wat er nodig is voor een ‘gezonde’ ontwikkeling en wanneer je ontwricht zou kunnen raken. Door omstandigheden heb ik mijn dochter al in de zwangerschap een stuk trauma meegegeven. Ik had tijdens mijn zwangerschap een visioen dat mijn man in een rolstoel zou komen te zitten en dat hij opnieuw ziek zou worden. De spanning die dit met zich meebracht, uitte zich door een slechte groei bij mijn dochter. En ik ben er steeds meer achter dat de spanning niet alleen een groeiachterstand veroorzaakte. Na haar geboorte, werd mijn visioen helaas waarheid, de ziekte van haar vader kwam terug en hij kwam inderdaad in een rolstoel terecht.

Daarna is er veel spanning geweest in ons gezin en heb ik mijn dochter als huilbaby ervaren en kon ik daar op dat moment niets mee. Ik heb door mijn eigen problematiek vele jaren last gehad (en nog steeds) met intimiteit en liefde. Dit uitte zich ook naar mijn beide kinderen. En ik heb met mijn dochter dan ook behoorlijke tropenjaren doorstaan. En nu ik in de opleiding steeds meer leer over wat we nodig hebben als mens en ook met name in onze jonge jaren, dan raakt mij dat enorm.

En het raakt me niet in de zin van dat ik een schuldgevoel heb, want ik realiseer mij ook dat het verschillende oorzaken had en dat ik daar op dat moment niet anders mee om kon gaan, dan dat ik toen deed. Maar ik realiseer mij ook dat mijn kinderen hier ook niet om gevraagd hebben en dat zij dit ook ‘zomaar’ cadeau gekregen hebben. En doordat ik deze lessen nu volg, hierbij stilsta, merk ik direct dat dit een rouwproces is, waar ik nog geen aandacht aan gegeven heb. Ik heb ik mijn herstelverhaal wel verteld dat ik geen schuldgevoel had, maar dat dat niet betekende dat ik geen verdriet voor mijn kinderen had. Maar nu pas kan ik het verdriet voor mijn kinderen ook echt voelen. En dat is ‘mooi’, want een paar weken geleden mocht dit er nog niet van mijzelf zijn en nu kan ik het er wel laten zijn en ben ik ook met tranen de klas uitgelopen en heb ik het er goed met mijn coach over kunnen hebben. Ook vertelde ik mijn coach hoe super trots ik op mijzelf, maar vooral ook op mijn kinderen ben, met alles wat ze bereikt hebben en de prachtige jongvolwassenen die zij nu geworden zijn. Dat had heel anders af kunnen lopen en daar verdienen wij alledrie een enorme pluim voor, we zijn elkaar nooit uit het oog verloren.

Nadat ik terugkwam in de klas, was de ochtend bijna ten einde en vroeg de docent aan mij of ik er iets over wilde zeggen, waarom ik de klas uitgelopen was. Die zag ik even niet aankomen. En toch voelde ik mij veilig genoeg om mij over dit stuk kwetsbaar op te stellen in de klas en m’n tranen te laten zien. Ook dat was winst voor mijn ontwikkeling. De klas heeft eerder mijn tranen gezien, maar toen was het (voor mij) een hysterische uiting van emoties waar ik door overvallen werd en ze niet aan zag komen. Nu had ik er bewust voor gekozen om ze te laten zien.

Dus een intense dag, maar wel eentje met weer een hele grote stap voorwaarts.

31 mei 2022

Vanmorgen gingen wij verder met de les van gister. En waarbij ik gister nog erg met mijn kinderen bezig was en waar ik verdriet voor hun kon voelen, was ik vandaag zelf aan de beurt. Het kwam ter sprake toen we het over vergeving hadden. En of wij van onszelf iets wisten waarvan we de ander (nog) niet vergeven hadden. En of we daar iets over wilde delen. Ik had iets heel helder op mijn netvlies staan en dat deelde ik met de klas. Blijkbaar was er een enorme woede in mijn stem te horen, waar ik mijzelf niet bewust van was. Ook ging het over daderschap en schuld. En toen ik 1 op 1 in gesprek was met de docent, gaf ik aan dat ik niemand schuldig acht aan datgene wat ik meegemaakt heb, omdat ik vind dat ik daar zelf met mijn gedrag ook een groot aandeel heb.

Zij wees mij erop, dat naar aanleiding van mijn herstelverhaal zij erachter was gekomen dat ik heel veel woede in mij heb, wat ik niet kan uiten. En dat het niet zo raar is dat ik dat in mijn lichaam opgeslagen heb en dus een heel pijnlijk lijf heb. En dat het heel helend kan zijn als ik mijzelf toesta om daders aan te wijzen en dat dat losstaat van schuldigen aanwijzen. Als ik daders in mijn leven aan kan wijzen, in datgene wat ik meegemaakt heb, dat ik dan ook beter mijn eigen boosheid/woede kan voelen en dat ik tot vergeving kan komen en dat helend is voor mijn geest en lijf. En dat is iets waar ik heel veel moeite mee heb. En daar ontstaat ook direct de vraag, ‘waarom heb ik daar zo’n moeite mee?’

Om nog even terug te komen op gister, ik ervoer verdriet omdat ik mijn kinderen geen intimiteit heb kunnen geven. Vandaag kreeg ik daar een tegenovergestelde vraag op terug. ‘Wat maakt het bij mij dat ik mijn kinderen geen intimiteit kon geven?’ Toen ging het ineens over mij. Dat was confronterend ook omdat het samen met het niet boos kunnen zijn te maken had. Dit schijn ik ergens niet geleerd te hebben in mijn vroege ontwikkeling. En daar kwam ook het punt van mijn verdriet en verwarring wat ik al een paar dagen doormaak. Ik voel van alles, ook veel frustratie, blijkbaar ook boosheid en ik mis enorm intimiteit/nabijheid. Dit laatste merkte ik bijvoorbeeld ook, omdat ik de hoofddocent een knuffel wilde geven en dat eigenlijk heel ongemakkelijk was. De behoefte is enorm, maar ik heb geen idee hoe ik daarmee om moet gaan. Dit geeft veel verwarring in mijn hoofd en maakt mij ook instabiel.

En ik denk dat mijn frustratie, die ik projecteer op bepaalde studenten om mij heen, hier alles mee te maken heeft, omdat ik gewoonweg niet snap wat er van binnen met mij gebeurt. Ik ben iemand die passende woorden nodig heeft en dat gaat vrij ver. Iets kan voor mij al niet kloppen, als het niet de juiste woorden zijn. En ik ben ook iemand die erg in haar hoofd zit en ‘alles’ wil snappen, dat is ook waar nu mijn verwarring/verdriet/frustratie vandaan komt. Ik snap niet waarom ik geen boosheid kan uiten, maar ook niet waarom ik geen intimiteit toe kan laten.

En omdat wij de afgelopen 1,5 dag bezig zijn geweest met levenslooppsychologie, is met behulp van de docent, duidelijk geworden dat dit al vroeg in mijn ontwikkeling ontstaan is. Ik snap, dankzij deze les, beter waar mijn Borderline vandaan gekomen is. Het stuk boosheid/intimiteit is ‘nieuw’ voor mij. Althans in dusverre nieuw, dat ik mij er niet eerder zo bewust van was dat dit issues voor mij waren. Als ik dit al vroeg in mijn jeugd ergens heb weten te onderdrukken is het natuurlijk interessant om te onderzoeken waar dit is ontstaan. En daar heb ik mijn ouders voor nodig.

Ook hierin merk ik dat ik in conflict met mijzelf raak. Ik vind namelijk niet dat ik een hele slechte jeugd gehad heb en zeker niet ten opzichte van andere mensen. Ook merk ik dat ik het lastig vind om dit stuk aan te kaarten bij mijn ouders en dan met name mijn moeder, omdat ik met haar over dit soort dingen in gesprek kan gaan en ik het gevoel heb dat dat met mijn vader niet kan. Ik ben bang dat ik haar verdriet doe, of dat ze misschien het gevoel krijgt dat ik haar ergens van beschuldig, terwijl het hier niet over schuld gaat. Mijn gevoel hierover zegt al een heleboel, ‘wat maakt dat ik dit zo moeilijk vind?’ Toch heb ik besloten om het vanavond al wel ter sprake te brengen. En dat werd ontzettend goed ontvangen, dus de angsten die ik hierover had, klopten niet. Het is voor mijn moeder een enorm graafwerk om antwoord te geven op mijn vragen. En het scheelt dat ik niet vandaag een antwoord hoef, maar vooral dat we erover in gesprek kunnen gaan en dat we samen kunnen ontwarren wat mij in mijn dagelijks leven nog zo in de weg zit. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit op deze manier met haar kan doen 🥰

2 juni 2022

De dag begon vanmorgen al met veel verwarring in mijn hoofd. Ik kwam vanmorgen op het parkeerterrein waar ik de andere meiden ophaal en toen werd er verteld dat het studiemaatje van één van de meiden Corona heeft en of ik het dan wel oké vond om met haar in één auto te zitten. Enorm blij dat ze dat aan mij vroeg, omdat ik vanaf het begin in de klas aangegeven hebt dat ik voorzichtig ben met Corona, omdat ik dagelijks bij mijn ouders eet en mijn moeder een longziekte heeft en in het afgelopen jaar al 2x flink ziek geweest is. Dus ik koos er eigenlijk direct voor om alleen naar Amsterdam te rijden.

Onderweg naar Amsterdam begon ik allerlei gedachten in mijn hoofd te ontwikkelen. “Nu moet ik alleen voor de benzine en parkeerkosten opdraaien”, “ik kan nu niet mijn hart luchten bij de meiden, terwijl ik dat wel nodig heb” en vrij snel kwam ook direct een oordeel naar mijzelf “zie je wel, ik kies altijd eerst voor een ander en daarna voor mijzelf”. Met deze ‘frustratie’ stapte ik in Amsterdam uit de auto en uitte ik dit direct tegen de 2 andere meiden, die hun auto naast die van mij geparkeerd hadden. Omdat ik hoog in mijn emotie zat, kwam dat er best wel bot uit, maar konden we het er ook direct overhebben. Het hielp ook óm het erover te hebben, want het is niet standaard dat ik niet voor mijzelf kies, maar ook dat ik een verstandige keuze maak en nou eenmaal een zorghart heb.

Bij de opening van het groepsproces vanmorgen heb ik het wel benoemd en kwamen ook de tranen. En wat de hoofddocent heel mooi zei is ‘dat ik nu aan het oefenen ben met de grens te zoeken, wanneer zorg ik voor mezelf en wanneer niet en dat dit naar aanleiding van de lessen van maandag en dinsdag een mooie ontwikkeling is’. Dat hielp enorm.

Daarna werd er gevraagd of iemand iets in het groepsproces wilde inbrengen. Waarbij ik als enige aangaf dat ik voel dat er van alles onder water speelt, dat ik dat voel en dat ik van mijn medestudenten wil leren en dat ik mensen uit wil nodigen om zichzelf uit te spreken, omdat we alleen zo van elkaar kunnen leren. En toen bleef het stil, er was blijkbaar niets om te delen, tenminste niet op mijn uitnodiging, wat logisch is, gezien ik één van de groep ben. De hoofddocent had echter ook gevoeld dat het veel speelt en wist van een voorval af, wat ze aanhaalde om over in gesprek te gaan. En toen kwam het groepsproces op gang. Er kwamen heftige emoties op gang en ik merkte dat ik er heel goed mee om kon gaan. Ik ben wederom niet de klas uitgelopen. Na het groepsproces was het tijd voor de herstelverhalen. Vanmiddag was er één herstelverhaal en het was goed dat het vandaag één herstelverhaal was.

Doordat er vanmiddag één herstelverhaal was, waren we vroeg uit school. Ik had m’n laptop meegenomen, zodat ik in het wijkcentrum aan mijn huiswerk kon gaan en daarna evengoed kon sporten. Ik kwam aanlopen met mijn sporttas om mij om te gaan kleden in het invalidetoilet van het wijkcentrum, toen ik aangesproken werd door 2 dames die buiten in het zonnetje op een bankje zaten. Een van de dames ken ik van de sportschool en zij kent mij alleen maar in sportkleding met m’n haar op half elf en zonder make-up. Ze gaf me een compliment over mijn uiterlijk, zo vroeg of ik een optreden ging geven, zo mooi zag ik eruit. Super lief natuurlijk. Dus we raakten in gesprek en ik vertelde dat ik uit school kwam. En ja, dan gaat het natuurlijk over de opleiding en zo kwamen we eigenlijk in een geweldig mooi diepgaand gesprek. De andere dame die erbij zat vertelde dat ze 25 jaar in Westerhaven gewerkt had en in dat zorgcentrum hebben mijn opa en oma jaren gewoond en die wist ze zich nog goed te herinneren. En toen was het ineens 16:00 uur geweest en moest ik mij nog steeds omkleden. Super leuk, om vanmiddag zo door te brengen in plaats van huiswerk te maken.

3 juni 2022

Vanmorgen zaten we weer met de 3 Howie Girls in de auto, dat was echt fijn. Leuke, lieve, waardevolle gesprekken en dat heb ik van die meiden zo nodig. En het leuke was, dat de eerste opdracht vanmorgen ook over je netwerk ging en daarin kwam bij mij naar boven dat naast mijn moeder en zus, de Howie Girls degene zouden zijn (in de afgelopen 2 dagen) met wie ik alles zou delen. Dus dat paste mooi in elkaar, met de ervaring die ik had gehad, omdat we dus 1 dag apart gereden hadden.

De les van de middag ging over reflecteren. En als het over reflecteren gaat, dan gaat het er eigenlijk altijd over dat je terugkijkt naar wat de situatie is geweest, wat jouw aandeel was en wat je daar aan verbeterpunten uit kunt halen. Heel mooi en leerzaam. Maar wat ik mis in een les over reflectie, is dat je ook empowerend kunt reflecteren en dat vind ik voor ons als ervaringsdeskundigen geen verkeerde manier van reflecteren. Ik reflecteer zelf bijvoorbeeld de hele dag door, maar ook als dingen goed gaan, zoals gister dat ik in de klas bleef zitten, terwijl ik dat een aantal weken geleden niet deed. Wanneer je naast ‘gewoon’ reflecteren ook empowerend reflecteert, dan groeit je zelfvertrouwen en kom je nog meer in je kracht te staan. Dit heb ik ook aangegeven in de klas en werd in eerste instantie niet goed begrepen. Na een zo goed mogelijke uitleg werd het volgens mij wel iets duidelijker. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat je naar mijn idee beide manieren uit zou moeten leggen, omdat je van het één kan leren en van het ander sterker wordt. Maar dat is geloof ik niet helemaal overgekomen en om even in de reflectie te blijven, wellicht ben ik niet zo duidelijk geweest met mijn uitleg 🤪 Voor mij is het logisch om op 2 manieren te reflecteren, maar dat betekent niet dat het voor de ander ook zo is.

4 juni 2022

Het bericht van vandaag houd ik lekker kort, ik ga zo dadelijk naar het inloophuis om als vrijwilliger aan het werk te gaan bij Dalisay Recovery, daarna haal ik mijn zoon op en gaan we bij de Wok eten om vervolgens naar een tribute to U2 concert te gaan van de 3J's. Morgen en overmorgen ben ik bij mijn lieve vriendin Renate. Dus ik leg de laptop weg en ik meld mij dinsdag weer ♥️