Na het hele beauty verhaal, is er eigenlijk nog iets wat ik graag wil delen, maar vooral zelf wil onthouden. En wat is daar beter voor dan mijn blog.
Vandaag heb ik in het individuele gesprek met mijn psychiater enorm veel inzichten gekregen. Ik had aangeven dat ik het over mijn stelligheid wilde hebben. In mijn eerdere blog Veel te vertellen heb ik het al gehad over de stelligheid en de daarbij horende overtuigingen naar mijzelf. Maar wat bleek vorige week, ik ben ook heel stellig in mijn uitdrukkingen naar anderen. Achteraf gezien weet ik dat wel, maar word ik er denk ik niet vaak op gewezen. Nu had ik stellig tegen een van de therapeuten gezegd “jij bent irritant”. Zij kwam daarop terug bij mij, omdat ik haar gekwetst had. Op het moment dat het gebeurde heb ik dat totaal niet in de gaten gehad en wilde ik haar ook niet kwetsen. Ze zegt zelf immers ook vaak dat ze irritant over kan komen, maar dat is anders als dat je het bent.
Tijdens het onderzoeken met m’n psychiater zijn we teruggegaan naar dat moment om te ervaren wat ik voelde op het moment dat zij dat tegen mij zei. Ik merkte dat ik geïrriteerd raakte en in de verdediging ging, een van de groepsleden merkte zelfs op dat ik uit m’n gevoel, hop in m’n hoofd ging en het rationeel duidelijk ging vertellen. En dat is wat ik doe, ik ben bang voor de gevoelens van een ander, omdat ik me dan afgewezen voel, vind dat ik niet deug en vervolgens mislukt ben. Daarom wil ik graag rationeel uitleggen dat ik het anders bedoelde. Terwijl ik dan helemaal niet naar haar gevoel luister en dat zij zich dan daardoor niet gehoord voel. Datgene wat ik zelf ook zo nodig heb.
Ook weet ik al een tijdje dat het in gesprekken vaak over mij “moet” gaan. Zo ook in het gesprek met deze therapeute, ik luisterde niet naar haar gevoel, maar ging direct in mijn hoofd om uit te leggen wat ik bedoelde en dus ging het weer over mij. Ik ben er vandaag achter gekomen dat dit komt, omdat ik de afgelopen 20 jaar m’n leven heb gegeven voor de mensen die ik lief heb. M’n zieke man, 2 kinderen met een rugzak en eigenlijk heb ik mij daarin heel verloren gevoeld, heel erg eenzaam en vaak niet gehoord of gesteund. Mijn ouders waren er voor mij, daar ben ik heel dankbaar voor. Maar tegen de muur van mijn schoonfamilie kon ik niet op, ik realiseer mij nu wat zij bij mij stuk gemaakt hebben, wat een intens verdriet zij mij bezorgd hebben en dat ik daar eigenlijk nu nog zoveel last van heb. Mijn vader zei wel eens tegen mij “wat ben je hard geworden”. Dat kon ik op dat moment helemaal niet horen, maar als ik nu naar mezelf kijk en in gesprek met de therapeute, dan snap ik zijn opmerking wel. Ik kom dan ook hard over. Terwijl ik eigenlijk schreeuw om liefde en een arm om mij heen, iemand die mijn gevecht ziet met het leven, iemand die mij ziet. Op het moment dat ik dit schrijf, krijg ik spontaan tranen in mijn ogen. En dat is goed, want ik kan nu eindelijk zelf mijn kwetsbare ik tevoorschijn toveren en die heb ik nodig om te kunnen veranderen.
Het gesprek met de psychiater heeft nog meer duidelijk gemaakt. In datzelfde gesprek met de therapeute (die ik gekwetst had) gebeurde namelijk nog meer, wat ik ook regelmatig doe. Mijn therapeuten hebben al meerdere malen aangegeven dat ze zich “buiten de deur” gezet voelen. Omdat ik in m’n hoofd ga en geen contact met m’n gevoel maak en dus ook niet met de persoon tegenover mij. Tijdens het gesprek met de therapeute, zette ik mijzelf buiten de deur. Hoe dan? Ik had heel erg de behoefte aan contact, want ik wil immers gezien en gehoord worden, maar door mij op haar te focussen en wederom in m’n hoofd te gaan zitten, de boel ga rationaliseren. Zet ik mijzelf ook buiten de deur of buitenspel net hoe je het noemen wilt. Ik kan in gesprekken zo met de ander bezig zijn, dat ik een soort van, geen deel meer uitmaak van het gesprek. Omdat ik het alleen maar verstandelijk voer. Klinkt misschien ingewikkeld als je dit leest, dat is het ook, maar voor mij was het wel heel duidelijk.
Onvoorstelbaar wat een gesprek met de therapeute en het vervolgens uitzoeken met de psychiater aan duidelijkheid kan geven. Zoveel issues die ik heb en waarvan er dan een heel aantal voorbij komen in een gesprek.
1. Ik wil dat het altijd over mij gaat. Dat komt omdat ik het gemist heb, dat tijdens de zwaarste periode van mijn leven ik mijzelf niet gezien en gehoord voelde. Ik wilde graag dat iemand voor mij zorgde.
2. In een gesprek kan ik hard en stellig overkomen. Die stelligheid heeft mij veel gebracht en helpt mij nog steeds. Alleen wanneer ik in contact wil met anderen, brengt het mij niet veel goeds. Omdat ik niet naar de ander zijn of haar gevoel kan luisteren.
3. Ik durf niet naar een ander zijn of haar gevoel te luisteren, omdat ik mij dan persoonlijk afgewezen voel, ik doe het niet goed, ik deug niet. Terwijl het dan helemaal niet over mij gaat. Het gaat natuurlijk wel over mijn gedrag en dat ik iemand bijvoorbeeld gekwetst heb, maar dat is geen afwijzing.
4. Ik ervaar iets snel als een afwijzing, omdat ik onzeker ben over mijn ik-zijn. Ik heb veel commentaar (met name van mijn schoonfamilie) gekregen over mijn handelen. Niet alleen trouwens van mijn schoonfamilie, ook van het pleeggezin waar m’n zoon een aantal jaar gewoond heeft. Door de jarenlange afkeuring op mijn handelingen ben ik gaan geloven dat ik niet deug en dat ik geen plek op deze aarde verdien. Daar ben ik dan weer stellig in, in mijn overtuiging. Pling, daar is ie weer.
5. Ik kan mensen in gesprek “buiten de deur” zetten en mijzelf dus blijkbaar ook. Dit komt omdat ik in m’n hoofd ga zitten en alles ga rationaliseren. Ik ben er immers goed in om dingen te verwoorden, dus dat maakt mij ook sterker. Maar het brengt me vaak niet waar ik wil zijn. In contact, gezien en gehoord worden en dan kom je weer bij puntje 3.
Ik kan mij overigens heel goed voorstellen als je op een gegeven moment afgehaakt bent met lezen, het is best heel veel en er is een duidelijke rode lijn in te ontdekken. Bij de MBT noemen ze dat je trauma cirkel. Elke keer draai je rond in een cirkel, in contact met jezelf en in contact met de ander. Het trauma, in mijn geval “niet gezien, niet gehoord, ik deug niet, ik mag hier niet zijn”, zorgt ervoor dat je anders handelt en reageert dan je zou willen. Het trauma is zo sterk, de spanning wordt dan zo hoog en dan ben je niet meer in staat te Mentaliseren en kun je in problemen komen.
Een onwijs lang verhaal, dat was ook exact de reden dat ik het op wilde schrijven. Deze inzichten zijn zo belangrijk. Want het inzien is het een, maar er naar handelen is een tweede. En daar heb ik uiteraard nog veel te leren, maar de therapie duurt ook niet voor niets 1,5 jaar. Er zal ook ongetwijfeld nog wel meer uit de hoge hoed komen. Maar dit inzicht heb ik, ik heb het opgeschreven en ik kan mijzelf eraan helpen herinneren door dit terug te lezen. Helemaal gesloopt, maar wat ben ik blij met deze therapie en de dingen die ik leer over mijzelf.
#bipolair, #blog, #blogger, #borderline, #borderlinepersonality, #borderlinepersonalitydisorder, #boulimia, #bpd, #bps, #dankbaar, #ggznhn, #heftig, #intens, #invisibleillness, #inzicht, #letsendthestigma, #mentalhealth, #mentalhealthblogger, #mentalhealthmatters, #mentalillness, #mentalizationbasedtherapy, #mentalizationbasedtreatment, #mentalizationtherapy, #personalitydisorder, #persoonlijkheidsstoornis, #selfaware, #selfawareness, #selfawarenessjourney
Comments