Of het nu echt een Nederlands woord is weet ik niet, maar ik voelde mij vanmorgen erg “iebelig”. Ik wist niet of ik nou erg boos was, of erg verdrietig. Ik had het idee dat ik elk moment kon ontploffen en dan of in een huilbui of schreeuwend van woede.
Toen ik vanmorgen beneden kwam, rook ik in de keuken een gaslucht. Alles nagekeken, er stond niks open. Direct de woningbouwvereniging gebeld en die zouden zo snel mogelijk iemand sturen. Daar ging m’n sportochtend. Gelukkig kwam er snel iemand. De meter begon te piepen bij de koppeling van het gasstel, maar er kwamen geen “luchtbelletjes”. Omdat het gasstel niet van de woningbouwvereniging is, vertrok de beste man weer en moest ik het bedrijf gaan bellen waar ik het gekocht had, omdat zij het ook aangesloten hadden. Die komen morgen. Gaskraan dichtgedraaid, dat wordt een patatje vanavond. Intussen waren ze vanuit de gemeente in mijn (nieuwe) voortuin aan het graven om de lantaarnpaal te verwijderen. Deze moest om veiligheidsredenen verplaatst worden. Toen ik vroeg of ze de kuil goed dicht wilde maken, kreeg ik een beetje een kortaf antwoord. Ze zouden het vullen een aanstampen. Toen zij later weg waren, was het een grote bende in de voortuin. Allemaal prutvlekken op m’n kunstgras en overal rotzooi op m’n vlonder. Dus ik naar buiten met m’n bezem om de boel weer op te ruimen. En toen zag ik ook dat het gras allesbehalve netjes ligt, er zit een hele diepe geul in, terwijl de tuinman het zo mooi vlak gemaakt had. De heren waren natuurlijk vertrokken.
Het feit dat ik hier iebelig van word komt doordat er de laatste tijd zoveel gezeik is, gezeik en gedoe door derden en ik kan er niets aan veranderen. Schoorsteen opnieuw voegen, een grote klerezooi, wie mag het opruimen? Dakgoten vervangen, een grote klerezooi. Nieuw dak op de schuur, een grote klerezooi. Ketel onveilig, kan in de brand vliegen, hang maar een brandmelder op en hij wordt jaarlijks nagekeken, in mijn geval krijg ik in 2023 een ander. En dan vanmorgen het gasstel, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en dan ook nog de bende in de voortuin. En dit allemaal in de laatste 3 maanden. Ik heb het zwaar met m’n therapie, er gebeurt thuis veel waar ik mij zorgen over maak en dit soort gezeik van buitenaf is too much!!! Dan helpt het ook nog eens niet mee dat ik vreselijk veel last van m’n lijf heb en dat de bende van een ander opruimen niet ideaal is. En nee, ik kan niet constant bellen of iemand alsjeblieft mijn tuin weer even op wil ruimen, omdat een ander er weer een klerezooi van gemaakt heeft. Zo werkt het gewoon niet.
Hmmmm, ik ben eruit, het iebelige gevoel??? Dat was in elk geval woede, maar ook verdriet, omdat ik het er niet bij kan hebben, niet geestelijk, niet lichamelijk.
Het lucht wel op om het van mij af te schrijven, ik zit nu even lekker in het zonnetje met een kop koffie en ik ontspan wel weer iets. Wat ook zeker geholpen heeft is dat ik het contact met een vriendin van “vroeger” weer opgepakt heb. Wij zijn beiden aan Diamond Painting begonnen en we hebben afgesproken om dat wekelijks of twee wekelijks samen te gaan doen, net hoe het uitkomt. Samen een beetje priegelen, muziekje erbij en lekker kletsen. Vanmiddag zijn we hiermee gestart en ze kwam precies op het juiste moment. Ik stond te trillen op m’n benen van “iebeligheid” en zij kon mij even een troostende schouder bieden en daarna zijn we lekker aan de gang gegaan.
Dus eigenlijk best wel even een zeikblog deze keer, maar wel met een positieve afsluiting.
Comments