En die issues maken me soms gek! Gedachten die constant je hele “ik-zijn” overnemen. Al die onzekerheden die daarbij komen, ik probeer zo m’n best te doen, maar waarom is het dan zo fucking moeilijk!
Vorige week vertelde ik over mijn “gedoetje” in de jurkengroep. Ik wilde daar niet al te lang negatief bij stilstaan, dus heb ik besloten om het positief om te draaien. Ik ben inderdaad mijn eigen groep begonnen. Wat is dat ontzettend eng, zitten mensen wel op nog een groep te wachten, zitten ze wel op mij te wachten? En wat een enorme warmte ontving ik. Inmiddels telt de groep al meer dan 150 leden en komen er prachtige voorstel verhalen voorbij.
Super gaaf natuurlijk, maar dan… Direct word ik overspoeld door onzekerheid, hoe nu verder? Ik wil deze groep een fijne toegankelijke groep maken voor iedereen, elk huisje heeft zijn kruisje en als je je hart wil luchten moet dan kunnen. Verder blijft het een jurkengroep, dus hoop ik ook op zoveel mogelijk OOTD’s. En dat laatste maakt me onzeker. Er worden wel wat foto’s gedeeld, maar ik zie ook dat er OOTD’s van leden wel op andere groepen gedeeld worden en niet binnen deze groep. Op het moment dat ik dit opschrijf heb ik echt tig gedachten in m’n hoofd; “stel je niet aan, het moet groeien”, “wees blij met degene die wel hun OOTD’s delen”, “stel niet van die hoge eisen, dan rent iedereen uit de groep weg”, “mijn groep is niet belangrijk genoeg, dus ik ook niet”, “ik word vergeten”, “zie je wel, ik had er niet aan moeten beginnen”, “waarom maak ik altijd alles stuk”, “wat doe ik fout” enzovoorts.
Het is zo irritant wanneer het nooit goed is, niemand kan daar aan voldoen. De mensen om mij heen niet, maar ikzelf natuurlijk ook niet. Ik ben zo dankbaar dat al die mensen lid zijn geworden van “mijn” groep. Ik wil zo graag dat het een groep van ons wordt, maar toch voel ik mij persoonlijk zo enorm verantwoordelijk voor deze groep. Ik wil dat mensen blij zijn in deze groep, dat ze zich veilig voelen, maar dat we ook plezier kunnen maken en kunnen genieten van iedereen zijn prachtige outfits, de jurken zijn tenslotte datgene wat ons samengebracht heeft.
Ik heb een oproep geplaatst, in de hoop samen tot ideeën te komen voor een geweldige groep en tot dusver 1 reactie op gekregen. En ik weet dat ik niet moet zeiken, misschien hebben mensen geen ideeën, maar ik betrek het weer op mezelf, ik doe het niet goed. Ik haat dat gevoel, want rationeel weet ik dat het niet aan mij ligt.
Ik vind het nog steeds heel tof dat ik deze groep begonnen ben en wil nog steeds dat ze een fijne, veelzijdige groep wordt. Maar ik merk ook dat ik voor mezelf een enorme TRIGGER gemaakt heb.
En zo is het, voor veel mensen is het waarschijnlijk niks, maar voor mij enorm. En waarom ben ik er dan aan begonnen? Omdat ik dit eerlijk gezegd niet aan zag komen. Maar nu eenmaal gestart wil er juist van gaan leren, zorgen dat het me niet meer triggert en er van gaan genieten.
Comentarios