Vandaag een super leuke blogpost!!!! Ik ga namelijk, als alles uiteraard goed gaat, eind februari een hondenmamma worden!!! Ik ben zo enthousiast, vind het zo spannend, ben zo blij, sta zo te stuiteren en mag het nu eindelijk van de daken schreeuwen!
Hoe is dit allemaal zo gekomen? Sinds ik niet meer werk ben ik in een behoorlijk gat gevallen, sociaal gezien, maar ik ervaar ook meer eenzaamheid. Mijn zoon is het huis al uit en m’n dochter is bijna 18 en bouwt gelukkig ook haar eigen leven op en dat is 90% buitenshuis.
Ik heb al jaren, dat als ik alleen thuis ben en weinig tot niks om handen heb, dat ik in een depressie terecht kom. Heb moeite met opstaan, dagritme behouden lukt niet, mezelf verzorgen vind ik lastig en dat wordt dan van kwaad tot erger. Er is mij vaak geadviseerd om een hondje te nemen, maar dat is niet iets wat je zo maar even beslist. Ik doe altijd alles voor de volle 100% of ik doe het niet. Ik vind dat zo’n beestje alle liefde en aandacht verdient, een goede opvoeding verdient, een rustig en veilig huis en niet dat ze constant naar een oppas moet. Ook ben ik zelf enorm kritisch. Ik houd niet van al dat haar (wat verhaart), ik vind een hond snel stinken, hou niet van die honden die altijd lopen te bietsen, te keffen of tegen je aan springen en dan heb ik ook nog 2 bejaarde katten en het is een must dat dat samen gaat.
Simba & Nala zijn komende mei 15 jaar en zolang heb ik ze ook al. Nooit eerder heb ik een hond gehad en zij zijn ze dus ook niet gewend. Ik denk dat daar ook de grootste uitdaging gaat liggen. Al merk ik wel altijd aan Nala dat zij erg gek is op jonge dieren.
Sinds ik verhuisd ben naar Opperdoes, speelt de gedachten voor een hondje steeds intenser en toen ik afgelopen mei bij m’n vriendin in Friesland was leerde ik Saar en Fleur kennen.
Fleur zit rechtop en dat snoepie op de voorgrond is Saar. Vanaf het allereerste moment heeft Saar mijn ❤️ gestolen. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n lief hondje ontmoet. Ze is lief, rustig, grappig, schattig, snoezig en heb ik al gezegd hoe leuk ze is? Kortom liefde op het eerste gezicht. Mijn vriendin vertelde dat ze heel graag een nestje van Saar wilde hebben en of ik dan interesse in een pup zou hebben. En eigenlijk was dat voor mij de laatste drempel die ik “moest” nemen. Ik heb er jaren goed over nagedacht en ik weet van mezelf dat een dier bij mij nooit iets tekort komt. Ik kan goed opvoeden, ben heel consequent en heb heel veel liefde te geven.
En kijk nou zelf hoe ze hier heerlijk op de bank ligt 😍 daar kun je toch niet anders dan verliefd op worden?
Oké, het was dus duidelijk, als Saar loops zou worden zou mijn vriendin proberen haar te laten dekken. En 27 oktober was het dan eindelijk zover. Een geschikte vader (zie collage) werd gevonden. En hoe gaaf is dat, zelfs ik mocht “mee beslissen” welke vader het zou worden. Zo super lief van mijn vriendin, de betrekt mij volledig in het hele proces, het lijkt bijna wel of ik zelf zwanger ben 😂. De dekking was goed verlopen en toen begon het eerste wachten. Ik hoorde van mijn vriendin dat het ongeveer 3 á 4 weken duurt, voordat je zeker weet of de dekking succesvol is geweest.
Vorige week kreeg ik deze foto van haar. Saar is heel rustig en slaapt heel veel, zou het misschien gelukt zijn? Gister stuurde ze mij een berichtje dat ze toch wel wat “bobbels” in haar buikje voelde en dat ze zich toch anders gedraagt. En vanmorgen was het eigenlijk wel duidelijk, het arme ding moest overgeven. Dus ja, als het goed is komen er eind van het jaar puppy’s!!!
Nu wordt het pas echt spannend! Gaat Saar haar zwangerschap goed doorkomen, worden de puppy’s gezond en veilig geboren en het belangrijkste, komt Saar haar bevalling zonder “kleerscheuren“ door? De komende weken zijn dus super spannend. En ik schrijf dit natuurlijk allemaal wel heel erg leuk, maar voor mijn vriendin is de spanning natuurlijk het hoogst, zij is de mamma van dit lieve hondenkind en je wilt gewoon dat het met je kind goed gaat!
Uiteraard ga ik jullie helemaal op de hoogte houden.
Nog eentje dan......
Comments