Het is weer zo’n dag! Gister werd ik al helemaal gek van de schilder die namens de woningbouwvereniging kwam, dat hij weer m’n nieuwe vloer onder de witte spikkels had geknoeid. En toen kwam, jawel, geheel volgens afspraak m’n bloempot voor in de voortuin keurig op tijd. Vandaag maak ik de doos open en je raadt het al. Kapot! Gelijk de leverancier gebeld en natuurlijk is deze bloempot ook niet meer leverbaar. De tuin is vandaag ook niet af, zoals gister beloofd, dus ik kan nog steeds niet bij m’n spullen in de schuur, omdat alles aan de kant staat voor het aansluiten van het elektra. Oh ja, ik zit ook weer hermetisch opgesloten in m’n huis. Zodra de zon gaat schijnen, gaan mijn buren hun BBQ aanzetten. Dat is op zich geen drama, maar dit is een stenen BBQ met een speciaal rookkanaal. Dus de hele achtertuin staat blauw. Ik wil gewoon…….. gewoon!!! Niet alle dagen rekening moeten houden met Jan en Alleman, die dan vervolgens hun afspraken weer niet nakomen. Het begint nu echt te lang te duren, m’n geduld is op.
Het heeft niets persoonlijks met de tuinman te maken, hij is een echte vakman en levert perfect werk, maar ik kan gewoon niet meer…..
Gister had ik mijn vriendin gesproken en verteld dat het met die bloempot wel goed gegaan was. Dat bleek dus niet het geval, dus ik appte haar vanmiddag om even m’n hart te luchten. Toen stelde ze voor dat we ook even konden bellen. Met dikke tranen had ik haar aan de telefoon. Ik was het zo zat, ze vroeg mij om naar haar toe te komen, want dit ging ook niet. Dus toen heb ik daar nog even uitgehuild, zo fijn als je op het moment dat de nood heel hoog is, je ei even kwijt kunt. Ik ben normaal gesproken niet iemand die de telefoon pakt en zegt “gôh, hoor eens, ik voel mij vandaag klote, heb je tijd voor mij?” Maar doordat ik mijn vriendin gister gesproken had, stuurde ik haar in dit geval wel een briefje en was zij zo wijs om mij uit te nodigen.
Kommentare