Fijn om gemist te worden 🥰

Zoals mijn trouwe volgens gemerkt hebben, is het een tijdje stil geweest rondom mijn blog. De afgelopen weken ben ik vooral bij mijzelf gaan voelen, waarom schrijf ik mijn blog? Is het nog steeds de behoefte om mijzelf uit te leggen? Wil ik degene die mij gesteund hebben op de hoogte houden van mij voortgang? Wil ik mijzelf op de hoogte houden van mijn voortgang? Wil ik mensen tot steun zijn, omdat zij wellicht herkenning vinden in mijn blog? Vind ik het fijn om te schrijven? Een hoop vragen, waar ik serieus over nagedacht heb. Ik weet in elk geval dat het niet meer is om mijzelf uit te leggen. Dankzij de opleiding bij Howie the Harp en de ervaring die ik op doe als Ervaringsdeskundige, maken dat ik mij echt oké voel met mijzelf. Ook merk ik dat ik nog niet altijd begrepen word, zoals ik dat graag zou willen, maar ik word daar niet meer onzeker van. Naast dat ik rationeel weet dat er voor interactie 2 of meer personen nodig zijn en dat die verschillende meningen kunnen hebben, voel ik nu ook steeds meer wat er tijdens een interactie speelt en dat ik dat vaak alleen op mijzelf betrok, terwijl het ook een pijnpunt bij de ander kan zijn. Tijdens mijn therapie heb ik dit veelvuldig behandeld, maar ik heb gemerkt, dat tijdens nieuwe situaties, nieuwe contacten, dit besef toch meer naar de achtergrond ging. Door meer bij mijzelf stil te staan, te voelen en te erkennen naar mijzelf dat ik oké ben, dat het niet direct aan mij ligt. De verdere vragen die ik mijzelf gesteld heb kon ik wel met volmondig 'ja' beantwoorden en mede doordat ik berichtjes kreeg uit verschillende hoeken dat mijn blog gemist werd, heb ik vanmorgen besloten om weer wat op papier te gaan zetten.

Zoals de meesten weten, ben ik eind juli met mijn praktijkfase begonnen. En wat ik zelf nooit verwacht had, is dat ik tegen een stuk hechting aan liep, waarvan ik niet wist dat ik daar nog zoveel moeite mee had. Ik voelde angst om goed genoeg te zijn en een onderdeel van een team te worden en uitte dit door mij 'groot' te maken, waardoor ik anderen het gevoel kon geven 'overweldigend' te zijn. Na een aantal weken stoeien met mijn gevoelens en zo goed mogelijk mijn best doen, voelde ik dat dit niet de manier was die ik zelf eigenlijk wilde. Ik stootte mensen van mij af, terwijl ik juist zo graag onderdeel wilde zijn. Ik besloot dat ik zelf de verantwoordelijkheid kon nemen en mijzelf te uiten in het team. Ik heb mijzelf kwetsbaar opgesteld en geuit waar ik tegenaan liep. Ook heb ik een kantelmoment uit mijn herstel met mijn collega's gedeeld. Een kantelmoment is een moment in je leven, waarop er zo keihard een 2 Euromunt naar beneden dondert, dat je je beseft, dit kan zo niet anders, dit wil ik anders. Mijn kantelmoment heb ik in dichtvorm geschreven.

Sindsdien is alles veranderd. In deze eerste weken praktijkfase ben ik jarig geweest, maar daar was door omstandigheden nog geen aandacht voor geweest. Tot een paar weken geleden. Ik werd door een collega geroepen of ik even mee wilde lopen en daar stond bijna het hele team voor mij te zingen, ik kreeg een brok in mijn keel, wat een verbinding, wat een liefde. Wat ik heel mooi vond om te ervaren, is dat ik oprecht geraakt werd en dat het zo puur voelde. Het is goed geweest dat mijn verjaardag uitgesteld was, want nu kon ik het voelen en ontvangen, dat had ik rondom mijn verjaardag een paar weken ervoor niet zo kunnen voelen.

'HECHTING'

Hechting, het bleek voor mij nog een ding.

Wat maakte dat aarden in een team, voor mij niet zo soepel ging.

Ik nam de stap en durfde mijn kwetsbaarheid te tonen.

En daarmee doorbrak ik een aantal patronen.

Het verwijderen van datgene wat in mijn hoofd zat; ruis.

Heeft er voor gezorgd dat ik mij nu veilig voel en thuis.

Gister werd ik ineens door het team verrast.

Met veel liefde werd ik toegezongen, iets dat mij minder goed past.

En toch kon ik het liefdevol, met emotie ontvangen.

Ik voel mij voor het eerst ‘onderdeel van’, een lang gekoesterd verlangen.

Met heel mijn hart dank ik dit team voor deze inzichten in mij.

En dat ik ons voel, als wij ♥️

De afgelopen weken ben ik ontzettend druk geweest. Ik ben met zoveel mooie dingen bezig 🤗. Ten eerste ben ik weer een certificaat rijker. En wat voor één! Ik heb de 5 daagse WRAP Co-Facilitator training afgerond en ben nu officieel facilitator. En wauw, wat is dat iets moois. Faciliteren is namelijk zoiets anders dan 'les' geven. Als facilitator sta je ook voor een groep, maar het contact is zo gelijkwaardig, dat het geen 'les' geven is. Je creëert een veilige ruimte waarin mensen zichzelf kunnen ontwikkelen. In dit geval ging het om de WRAP. Volgens mij heb ik het al eens eerder verteld, maar de WRAP staat voor Wellness Recovery Action Plan. Met de WRAP maak je je eigen handboek om jezelf goed te voelen, maar vooral om jezelf goed te blijven voelen. Op tijd te herkennen als het even wat minder gaat en daar actie op te kunnen nemen. Omdat een herstelproces uniek is, ieder mens uniek is, is ook datgene wat je nodig hebt uniek. Wat voor mij werkt, werkt misschien wel helemaal niet voor jou of andersom. En toch kun je dingen van elkaar opsteken, nieuwe dingen uitproberen en daarmee erachter komen dat je meer voor jezelf kunt doen, dan dat je je bedacht had.

Met deze prachtige groep collega's heb ik 5 dagen prachtige ontwikkelingen door mogen maken en zijn er vele kwartjes gevallen en op sommige plekken zelfs complete 2 Euro munten. Er werden diverse modules theorie behandeld, maar het belangrijkste en het meest spannende waren voor mij toch wel de 5 Practica. Door te doen leer je het beste, dus vandaar veel praktijk. En tijdens 1 Practicum gebeurde er veel bij mij. Al jaren ervaar ik, als ik mijn verhaal doe, of als ik mij alleen al 'simpel' voorstel, dat het voor mij niet simpel is, maar dat ik dan extreem zenuwachtig ben en mijn hart bijna uit mijn borstkast vandaan klopt. Recent ben ik erachter gekomen waar dit vandaan komt. In mijn jeugd ben ik gepest, dat heb ik zelf als heel heftig ervaren, echter zag mijn moeder dit anders. Aan mij was aan de buitenkant niet te zien dat ik gepest werd, in tegenstelling tot mijn zus. Daarom werd mij verteld dat het bij mij allemaal wel mee viel en dat het bij mijn zus veel erger was. Hier is mijn trauma ontstaan, ik ben niet belangrijk genoeg, dat wat ik voel doet er niet toe, het valt bij mij allemaal wel mee. En hoewel ik inmiddels wel beter weet en ik oprecht voel dat ik er wel toe doe, is dit bij mij een oude pijn die met regelmaat naar boven komt en zo ook in de WRAP Co-Facilitator training. Wij moesten allemaal een Pitch houden van ongeveer 5 á 7 minuten en daarin moesten wij vertellen waar wij vandaan kwamen, wat een kantelmoment geweest was en wat de WRAP daarin voor ons betekend heeft en nog steeds betekent. En dan, heel diep van binnen, knaagt dat ratje aan mij. Dat ratje wat tegen mij zegt, jij hoort hier niet te staan, jouw verhaal doet er niet toe. Nu ik weet waar dit vandaan komt, kan ik daar wel steeds beter mee omgaan. Ik spreek het ook uit, dat helpt mij. Ik spreek ook steeds vaker uit dat ik trots ben op mijzelf en dankbaar dat ik niet meer overspoeld word door mijn spoken uit het verleden. En zo ook in mijn Pitch, waardoor ik op het eind ook wat tranen liet zien. Tranen van trots, tranen van dankbaarheid, tranen van kracht, zoals ik in mijn gedicht 'Kantelmoment' beschreef.

Ik geloof dat ik met deze blog alweer heel wat schade aan het inhalen ben, gezien de lengte van deze blog 🙈. Gelukkig kennen jullie mij langer dan vandaag en weten jullie dat ik schrijf zoals ik praat, uitgebreid en tot in detail 😂. Ik vind het fijn om weer te schrijven, met jullie te delen en met jullie in contact te komen. Wel heb ik gemerkt dat wekelijks schrijven mij niet meer gaat lukken en ook dat is oké. Er zal niet meer zoveel weken tussen gaan zitten, vergeleken met de laatste keer. Maar het wordt ook niet meer met zoveel regelmaat. De komende weken ga ik het ontzettend druk krijgen met een heleboel trainingen. En ik heb gemerkt als ik het druk heb, met mijn praktijkfase, met mijn schoolwerk en dan ook trainingen, dat ik thuis pas op de plaats moet maken. En dankzij de 5-daagse WRAP Co-Facilitator training voel ik mijn eigen WRAP meer dan ooit tevoren en is het ook een leefstijl voor mij geworden. En daarom kan ik het toch niet laten om met jullie te delen wat de 5 kernbegrippen voor mij betekenen, hoe ze dagelijks verweven zitten in mijn leven.

Ik heb Hoop, hoop voor de toekomst, hoop in mijzelf, hoop voor de mensen om mij heen, hoop voor mijn eigen proces. Ik neem mijn Persoonlijke Verantwoordelijkheid, door bij mijzelf te blijven als ik iets voel en door pas op de plaats te maken wanneer dit nodig is. Mijn Eigen Ontwikkeling, daar ben ik dagelijks mee bezig, ik leer van alles en iedereen om mij heen, maar ik leer vooral van mijzelf, door te erkennen wat er in mij gebeurt. Ook ontwikkel ik mijzelf door het volgen van de geweldige opleiding bij Howie the Harp, maar ook door de fantastische trainingen die ik al heb gedaan en ik nog ga doen. Opkomen voor jezelf is het 4e kernbegrip van de WRAP en ook dat doe ik steeds vaker. Door mijzelf te erkennen, aan te geven wat iets met mij doet en dit op een manier dat ik gezond assertief ben. Tot slot voel ik het laatste kernbegrip Steun tot in elke vezel van mijn lijf. Steun van mijn ouders, doordat ik mijn persoonlijke verantwoordelijkheid genomen heb en mijn trauma met hun besproken heb, heb ik daderschap kunnen erkennen en hun, maar ook mijzelf daarmee kunnen vergeven, waardoor wij elkaar nu meer tot steun zijn dan ooit ervoor.

Via deze blog heb ik jullie een klein stukje kennis laten maken met de WRAP en wat de WRAP voor mij betekent. En het is echt maar een klein stukje, want de WRAP bestaat nog uit zoveel meer onderdelen en het is een absolute aanrader voor iedereen, die zichzelf beter wil leren kennen, zichzelf op een voor hem of haar gezonde manier staande wil houden in een maatschappij die aan ons voorbij raast. Je hoeft geen psychische kwetsbaarheid te hebben om een WRAP te maken, je hoeft alleen maar mens te zijn ♥️