Het is alweer 5 januari en 2019 is alweer “gewoon”. Op mijn blog is het wat rustig geweest de laatste tijd. Zoals jullie weten heb ik een ooglidcorrectie gehad in december. De ingreep is mij 1000% meegevallen, de verdovingsprikken waren naar, maar verder ben ik er goed doorheen gekomen. Eigenlijk heb ik meer last gehad van de naweeën. Je moet rust houden, niet bukken, niet tillen, niet sporten. Mijn sporten is mijn uitlaatklep en zorgt ook voor de meeste sociale contacten die ik heb. Het is morgen 4 weken geleden dat ik voor het laatst gesport heb en morgen ga ik het dan ook weer voorzichtig proberen op te pakken.
Ik ben dus heel veel thuis en maak eigenlijk heel weinig mee. De triggers op mijn “psychische ik” ontstaan 95% in interactie met andere mensen. Dus op dat gebied is het vrij rustig geweest. Ik heb zelf wel wat dingetjes moeten overwinnen. Ik zag bijvoorbeeld vreselijk op tegen oudjaarsavond, het leek wel meer dan de andere jaren. Dat komt waarschijnlijk ook, omdat ik toch steeds meer naar mijn binnenste ik aan het kijken ben en ik steeds meer “leer voelen”. De oudjaarsavond is prima verlopen! Ik had m’n vriendin verteld waar ik zoveel moeite mee had. Het is middernacht en iedereen valt elkaar in de armen en ik sta alleen. En nu, de laatste keer, om middernacht stond m’n vriendin voor mijn neus om mij als eerste te knuffelen. Haar woorden: “mijn vriend redt zich wel, jij hebt het nu harder nodig”. Zo lief! Ik was echt zeer ontroerd, onze band is heel goed, maar dit had ik niet verwacht. Echt een Happy Moment!
Mijn dochter heeft haar verjaardag gevierd en er bleven allerlei mensen slapen. Ik vind m’n eigen verjaardag vieren al een drama, omdat ik er niet tegen kan als spullen van z’n plek gaan en als er dingen stuk kunnen gaan. Ik ben naar mijn ouders gevlucht en zij heeft een leuke verjaardag gehad. Bij thuiskomst was het huis weer redelijk aantoonbaar. Ik ben blij dat alles weer op z’n plek staat.
Verder ben ik op het ogenblik erg druk met de verhuizing van m’n zoon. En dan heb ik het niet over de gebruikelijke zaken, natuurlijk moet daar ook het een en ander aan gebeuren, maar ik ben vooral met hem bezig. Ik weet dat deze periode “killing” voor hem is. Een gewone verhuizing is voor iemand met autisme al een drama, maar hij gaat nu ook van een gezinswoning naar een appartement waar hij “alleen” gaat wonen. Er is de hele dag begeleiding aanwezig, maar grotendeels woont hij alleen. Hij kan dit, want hij heeft keihard gewerkt aan z’n ontwikkeling, omdat hij dit ook zo nodig heeft. Hij heeft extreem veel last van prikkels en daarom is de rust die hij in z’n eigen appartement gaat krijgen zoveel beter voor hem. Maar daar komt natuurlijk meer bij kijken. En dat is natuurlijk rete spannend, vooral voor hem, maar ook voor mij. Ik merk al een paar maanden dat de spanning toeneemt en zo langzamerhand begint het tot een climax te komen. Hij is extreem gespannen, valt snel uit, hij is de weg kwijt en ziet door de bomen het bos niet meer. Daarbij komt bij hem ook een volgend probleem, hij gaat slecht eten en gister vertelde hij mij dat hij maar net boven de 75 kilo weegt. Hij is 2.04 meter lang, dus er zit geen grammetje vet meer aan. De kunst is nu om hem met rust te laten, hij trekt straks wel weer bij. En dat weet ik ook, maar het is naar om je kind zo te zien. Ook vind ik het heel moeilijk om bepaalde beslissingen te nemen. Wanneer betuttel ik hem, wanneer help ik hem. Hij moet zelf veel dingen leren en z’n eigen fouten maken. Ik kan hem niet overal voor beschermen en toch is mijn moederhart sterker en wil ik meer voor hem doen dan dat hij misschien zou willen.
Morgen sporten, maandag nieuwe dag PRE-groep en dinsdag verhuizen. Ik ben blij als het achter de rug is.
Comments