Op het ogenblik zit ik in een PRE-groep voor mijn Mentalization Based Therapy (MBT). Dit zijn 9 weken proefdraaien voordat de daadwerkelijke therapie van start gaat. Het is een hele intense therapie en in het verleden is gebleken, dat veel mensen het toch niet volhouden 1,5 jaar lang, 2 dagen in de week geconfronteerd worden met je eigen ik. Ik heb nu 4 bijeenkomsten gehad. En wauw! ik snap wel waarom er een PRE-groep in het leven is geroepen.
Individueel heb ik al langer gesprekken en dit blijft straks als de daadwerkelijke therapie start ook doorgaan. Waar het in deze therapie om draait, is dat je eigenlijk met elke gebeurtenis/gedachte/interactie moet bedenken wat er van binnen met je gebeurt. Wat voel je, waarom voel je dat, hoe is dat gevoel ontstaan en hoe voel je je daar dan weer bij. En dan is dit heel kort uitgelegd. Zonder inhoudelijk op de groep in te gaan zal ik proberen uit te leggen wat wij gedaan hebben.
Jaren terug heb ik cognitieve schematherapie gehad. Klik hier voor de uitleg van Cognitieve Schematherapie. Dit was 2 dagen per week een jaar lang. Toen ik hoorde dat de MBT maar 1,5 per dag en dan wel 2x per week zou zijn, had ik echt zoiets van “hoe wil je in zo’n korte tijd iets bereiken?” Ik heb nu 4 bijeenkomsten gehad en deze zijn allemaal bedoeld om kennis te maken met deze therapie. Mijn eigen voorbeeld kan ik wel benoemen. Dat was 3 weken geleden. Om spelenderwijs kennis te maken met de therapie was het de bedoeling dat we in een tijdschrift op zoek gingen naar een karaktereigenschap van jezelf of het mocht die van een ander zijn. Ik vond de tekst “groene vingers”, dit is absoluut geen eigenschap van mij, maar het zegt iets heel duidelijks over mijn karakter. Ik legde uit dat ik juist helemaal geen groene vingers heb, dat ik nagenoeg geen planten en bloemen in huis heb en een onderhoudsvrije tuin. Ik ben overgevoelig voor geuren, dus vind dingen snel stinken, daarnaast heb ik een hekel aan vieze handen en ben ik ook nog eens perfectionistisch, dit laatste heeft zich geuit in een dwangmatige stoornis, waardoor ik dus echt van slag raak als het niet perfect is. Herfstbladeren in de tuin, het is een rommeltje, ik word er onrustig van en nadat ik mijn tuin opgeruimd heb en een uur later weer blaadjes door de tuin dwarrelen, snel ik mij in m’n huispak naar buiten om tussen duim en wijsvinger de blaadjes op te ruimen. Zo werkt het ook met onkruid (om maar even een voorbeeld te geven). Maar goed, terug naar de therapie en de groene vingers. Ik had in de groep kort uitgelegd waarom ik geen groene vingers heb. Ik hield het op perfectionisme en liet het dwanggedeelte nog even achterwege. Vanuit 2 mensen uit de groep werd aangegeven dat zij het bijzonder vonden dat ik niks met de natuur had. Ze konden het zich niet voorstellen en 1 persoon werd zelfs een beetje giftig, omdat ze het gewoon niet kon begrijpen, dat mensen alles maar vol bouwen en proppen met asfalt en dat daardoor de natuur weggaat.
In eerste instantie reageerde ik er niet teveel op, omdat iedereen z’n eigen mening mag hebben. Maar op een gegeven moment begon het toch te knagen bij mij. Er kwamen allerlei gedachten in m’n hoofd. “Zie je wel, ik doe het niet goed”, “ik ben anders dan anderen”, “ik ben helemaal geen natuurhater”, “ik heb heus nog wel wat groen hoor” etc. etc. Ik werd heel emotioneel en moest huilen. En toen kwamen natuurlijk de vragen, waarom voel ik mij zo? (ik hoor er niet bij, ik doe het fout), hoe komt dat? (ik ben vaak afgewezen, mijn mening doet er niet toe), wat maakt dat het gevoel van toen nu weer terugkomt? (ik voel mij aangevallen en heb het idee dat ik mij moet verdedigen), waar komt dat vandaan? Nou ga zo maar door. Een klein dingetje en heel veel vragen en graven. Heel intensief en super vermoeiend.
Vandaag was ook een heftige dag, niet zozeer voor mij, maar wel voor andere groepsleden, doordat ik wat had gezegd, wat hun weer heel erg had geraakt. Dus eigenlijk de andere kant op van wat mij 3 weken terug gebeurde. Vandaag ging het over je houding. Wat voor houding neem je aan, hoe ziet de ander jou en waarom neem je een bepaalde houding aan. Het begon vrij luchtig, maar op de een of andere bijzondere wijze (de kracht van de interactie in een groep en door de therapeuten) kwam het erop over mijn reden, waarom ik deze therapie wilde gaan doen. Ik kan slecht (eigenlijk niet) voor mijzelf opkomen en daardoor laat ik veel dingen gebeuren, dit is niet de hoofdmoot, maar het komt wel voort uit het niet houden van mijzelf, onzekerheid, ongelukkig zijn en daardoor een rode draad die mijn leven en “ik-zijn” behoorlijk beïnvloedt. Ik sprak uit dat mijn rode draad (niet de inhoud, zoals ik die hier beschrijf) mij constant in de weg zit met mijn leven en dat ik daar heel veel last van heb. Er was nog een groepslid dit zichzelf hier erg in herkende, ik zag het ook gebeuren in haar gezicht, toen ik mijn stukje vertelde. Zij werd er heel verdrietig van en had het erg zwaar.
Even later gingen we door met het verhaal van iemand anders en toen was een andere dame ineens in stilte aan het huilen. Ook zij was geraakt door “de rode draad”. Voor iedereen is de rode draad anders en voor de een is het heftiger dan voor de ander. Het bijzondere vind ik, dat wij maar een uur bij elkaar zitten en dat dit soort emoties zo heftig getriggerd kunnen worden. 3 weken geleden was ik even uit het veld geslagen doordat iemand wat zei en vandaag waren 2 anderen uit het veld geslagen doordat ik iets zei. Gelukkig realiseer ik mij wel dat dit is wat het leven inhoudt, je komt dagelijks dingen tegen die je raken of dat je een ander raakt, dus ik voel mij niet “schuldig” dat zij moesten huilen. Maar het geeft wel de intensiteit aan van deze therapie. En dan is dit nog maar oppervlakkig. Dat gaat wat worden. Het is echt hard werken, maar wel voor een goed doel.
Comments