Emotional CPR

Vandaag wil ik jullie meenemen in één van de bijzonderste ervaringen die ik tot nu toe meegemaakt heb. Ruim een week geleden had ik een overleg met Familie Ervaringsdeskundigen. Één van die ervaringsdeskundigen benoemde de training eCPR en dat die binnenkort gegeven zou worden. In het kort werd uitgelegd, dat je met eCPR leert om contact te maken vanuit je hart, zelfs wanneer de ander niet tot contact in staat lijkt te zijn. Tijdens de opleiding hebben wij uitgebreid les gehad over presentiebenadering, met je volle aandacht bij de ander aanwezig zijn. En met de uitleg die gegeven werd over eCPR, moest ik direct denken aan presentiebenadering 2.0, een laag dieper. ECPR staat voor Emotional Connecting emPowerment Revitalizing.

Ik heb contact gezocht met de ervaringsdeskundige en zo ontstond de mogelijkheid voor mij om deze training te mogen volgen. Omdat het vanuit Amerika komt en de start afgelopen vrijdag online in het Engels zou zijn, besloot ik mijnheer Google te raadplegen en eens te gaan speuren. Daar kwam ik de website van eCPR tegen. Via deze link kun je op de website kijken en daar staan ook diverse filmpjes op. Na het bekijken van het eerste filmpje werd ik nog enthousiaster. Ook realiseerde ik mij, dat het best veel is, wat ik nu allemaal aan het doen ben. Ik heb net de 5 daagse WRAP Co-Facilitator training achter de rug en ik ben gestart met een training Motiverende Gespreksvoering. Morgen (maandag) heb ik een HOI-training (Herstelondersteunende Intake), dinsdag weer de Motiverende Gespreksvoering en woensdag de PITSTOP-training, die laatste gaat over suïcide preventie.

Dat zijn een heleboel trainingen, daar ben ik mij zeer van bewust. En ik kan oprecht bij mijzelf voelen, dat ik niet aan het vluchten ben, of mijzelf aan het overwerken om niet te voelen, dat gedrag ken ik ook, maar dat voelt anders. Ik investeer in mijzelf, dankzij Howie the Harp ben ik nog meer in mijn eigen hart gaan zitten, ben ik nog meer gaan voelen, en sta ik nog meer open om nieuwe informatie tot mij te nemen. Toen deze training voorbij kwam, voelde ik direct "dit is wat ik wil, dit is wat ik ben, dit is wat ik wil zijn" en dat was voor mij voldoende om de uitnodiging aan te nemen om deze training te gaan volgen.

Vrijdag had ik de hele dag gewerkt en was ik best wel erg moe toen ik thuis kwam, met in mijn hoofd dat er ook nog allemaal kindertjes zouden komen voor St. Maarten, besloot ik goed voor mijzelf te zorgen. Ik heb een briefje geschreven en op de deur geplakt, een bak met snoep buiten gezet, de bel eruit gehaald en alle gordijnen dicht getrokken, zodat ik mij rustig kon concentreren op de Zoom-meeting die in het Engels plaats zou gaan vinden. Ik zag er best tegenop dat het in het Engels was, "huis-tuin-en-keuken-Engels" is toch anders, dan wanneer je het over ervaringsdeskundigheid hebt of presentiebenadering.

Enfin, het was 19:00 uur en ik belde in, allemaal hoofdjes op een beeldscherm, waaronder die van Dan Fisher, de grondlegger van eCPR. Wij gingen ons allemaal even kort voorstellen en wat mij direct opviel bij Dan, dat hij zich voorstelde en op het eind tussen neus en lippen door vertelde dat hij ook nog psychiater was, maar dat dat van ondergeschikt belang was. Zo mooi om te zien dat iemand zichzelf is en zichzelf niet op een voetstuk zet, of boven de ander zet, omdat hij psychiater is, of een dure opleiding gedaan heeft. Gelijkwaardigheid ten top en dat sluit voor mij direct weer mooi aan bij de WRAP Co-Facilitator training die ik pas afgerond heb. Er werd in het kort wat theorie uitgelegd, maar daarna mochten wij als deelnemers van de training eCPR live meemaken tussen Dan en één van de personen die de training gaf. Het bijzondere was, dat ondanks dat het in het Engels was en ondanks dat het online was, dat ik de emoties door het scherm heen voelde. Ik voelde mij helemaal warm worden van binnen en voelde ook blijdschap, de blijdschap van het ervaren van de daadwerkelijke connectie.

Waar het bij eCPR omgaat, is eigenlijk dat je je emotionele brein een hartmassage geeft, dit kan nodig zijn wanneer je ontwricht bent (of bent geweest) in je leven. Dat je even een re-boot nodig hebt van je emotionele brein. Ook wanneer je geen ontwrichting hebt meegemaakt is eCPR een ultieme manier van verbinding maken. Één van de trainers noemde het al mooi Me-CPR of wanneer je als groep veilig wilt verbinden, We-CPR. Het emotionele stuk is vaak lastig om bij te komen. Bij eCPR gaat het erom dat je contact maakt met je eigen emotie/gevoel om vervolgens vanuit dat gevoel aan te sluiten bij de ander. Doordat je contact maakt vanuit je eigen emotie/gevoel ontstaat er verbinding (connection), vervolgens ontstaat er door die verbinding kracht bij de ander (emPowerment) om zichzelf te helen. En doordat diegene zichzelf kan helen, kan er nieuw gedrag (revitalize) ontstaan.

En die connectie, die gelijkwaardige benadering, het delen van je eigen emotie/gevoel dat is wat ik vrijdagavond live mocht meemaken, vanachter mijn eigen scherm, uit mijn eigen woonkamer, met de kindertjes zingend bij de voordeur. En ondanks dat de kindertjes zingend bij de voordeur stonden en zichzelf redde met de snoepbak (hij was leeg toen ik om 21:15 uur kwam kijken), ondanks dat ik ontzettend moe was en dat het in het Engels was, kon ik met mijn volledige aandacht bij de 'Real-Play' blijven die achter de andere schermen plaatsvond, de één vanuit Amsterdam, de ander vanuit Massachusetts. Ook zo mooi beschreven 'Real-Play', er werd namelijk geen toneelstuk opgevoerd, er werden emoties gedeeld die er op dat moment waren en dat maakte ook dat het echt was, dat ik het kon voelen en dat ik aan kon sluiten. Ik gaf later zelfs terug dat ik me een beetje beschaamd voelde om bij zoiets intiems aanwezig te mogen zijn. Het feit dat dit via een scherm kon gebeuren, maakte dat ik nog veel meer zin had in vandaag, want vandaag werden we om 11:00 uur in Amsterdam verwacht en zouden we live met elkaar aan het 'werk' gaan.

Uiteraard een fijne comfortabele jurk aangetrokken en lage schoenen. We moesten redelijk dicht in het centrum zijn en ik had al gelezen dat er in de buurt een parkeergarage bij de Vomar was, dus platte schoenen waren geen overbodige luxe. Na Amsterdam door gecrosst te zijn, met een laagstaande zon in mijn ogen, waardoor ik mijn navigatie slecht kon volgen, vond ik dan uiteindelijk de Vomar en maakte ik mijn wandelingetje naar de locatie waar we elkaar zouden treffen.

Wat ik vooral erg mooi en fijn vond om te ervaren, dat ik de deelnemers van vrijdagavond direct herkende en er was gelijk een saamhorig gevoel. We hadden allemaal vrijdag de live sessie met Dan meegemaakt en daardoor voelde ik mij geen vreemde voor de anderen. Nadat we eerst een klein stukje theorie behandeld hadden, mochten we zelf onze 'Real-play' gaan ervaren. Samen met een andere deelnemer begon ik als eerste. We besloten dat ik zou gaan delen en dat hij aan zou gaan sluiten vanuit eCPR. Ik merkte dat ik begon te delen, dat dat in eerste instantie vanuit mijn hoofd was, toen begon ik bij mijzelf te voelen, kwamen de emoties en kon ik vanuit mijn hart gaan delen. Ik kreeg later ook terug of ik zelf had gemerkt dat mijn stem in het begin wat hoger was, toen ik vanuit mijn hoofd begon, en nadat ik mijn emoties kon toelaten, dat mijn stem lager werd. En dat klopt inderdaad, dat is iets wat ik steeds meer bij mijzelf begin te herkennen. Wanneer ik mij onzeker voel, ik deelde in deze groep dat mijn gevoel van bestaansrecht wankelt wanneer ik in een nieuwe gelijkwaardige groep ben, dan ben ik geneigd te gaan overcompenseren. Dat overcompenseren deed ik nu niet, maar het feit dat mijn stem omhoog gaat, is daar wel een onderdeel van. Ik voelde mij vertrouwd met de persoon die tegenover mij zat, dat was fijn, omdat we elkaar die dag voor het eerst live zagen, en vrijdagavond voor het eerst kort via een scherm hadden gezien.

Wat ik vooral bijzonder vond om te ervaren, is toen ik zelf niet in een 'Real-Play' zat, maar als 'toeschouwer', wat er dan resoneert bij jezelf. Ik voelde heel veel van de emotie van degene die zijn of haar ervaring aan het delen was. En wat ik bijzonder mooi vond om terug te krijgen, is een reflectie op datgene wat ik voelde. Ik gaf namelijk aan dat ik bij de ander de emotie wanhoop en later verdriet had gevoeld. Iemand anders gaf juist aan dat zij boosheid had gevoeld. En toen werd aan mij teruggegeven of ik makkelijker aan kon sluiten bij de emotie verdriet dan bij boosheid, of ik dat herkende. En daarmee was voor mij de cirkel weer rond. Want boosheid is een emotie, waar ik pas sinds kort kennis meegemaakt heb, sinds ik van mijzelf mag erkennen dat ik trauma's heb en sinds ik daderschap kan erkennen. Dus ja, dat was voor mij een schot in de roos. Ik kom gemakkelijker bij verdriet dan bij boosheid.

Kortom, de methode eCPR, kan ik in één woord samenvatten WAUW!

Toch is mijn blog wat langer geworden dan 1 woord, want daar zou ik afgelopen vrijdag en vandaag echt tekort mee doen. Volgende week zondag komen wij weer bij elkaar en dan ben ik degene die vanuit haar hart aan mag gaan sluiten bij de ander. En dat vind ik fantastisch om te mogen ervaren, ik hoop dat ik inderdaad in gesprek met de ander, de ruimte durf te nemen voor mijn eigen emotie/gevoel om via die weg verbinding te maken. Want zo vanaf de zijlijn leek het allemaal goed te doen, maar ik realiseer mij ook dat de stap van hart naar hoofd sneller gemaakt is, dan van hoofd naar hart en dat mag ik volgende week ervaren.

Voor nu en de komende week ga ik vooral veel Me-CPR toepassen, zeker met de intense training van woensdag voor de boeg, wil ik vooral bij mijzelf blijven, in mijn eigen ♥️