Afgelopen zondag schreef ik in mijn blog dat ik mij op het ogenblik niet zo happy voel. Zondagmiddag heb ik mijzelf toch in een jurk gehesen en ben ik naar het openingsfeest van het appartementencomplex van m’n zoon geweest. Ze hadden een soort van speurtocht bedacht. Je moest langs elk huis van de cliënten en kreeg dan een letter mee. Met al die letters kon je een woord maken en dat was dan je toegang voor het feest met hapjes en drankjes. Super leuk bedacht.
Dus zo gezegd en gedaan en langs alle appartementen geweest. Leuk om te zien hoe iedereen het weer anders ingericht heeft. Maar daar gaat mijn blog natuurlijk niet over. Zondagavond werd ik gebeld door m’n moeder. Meestal reageert ze wel op mijn blog, maar omdat ik mij niet zo happy voel, had ze besloten om mij te bellen.
Dat telefoontje was een heel intensief telefoontje. En eigenlijk baalde ik ervan dat ze mij zo aan het huilen gemaakt had. Ik wil niet constant huilen, het geeft zo’n bedrukkend gevoel. En dan zwellen mijn ogen enorm op en raak ik weer gestresst, omdat ik nog maar pas een ooglidcorrectie gehad heb en dan ben ik bang dat ik het verpruts. Onzin natuurlijk, maar op dat moment voelt het zo.
De reden dat het gesprek zo intens was, kwam doordat het voor mij zichtbaar werd waarom ik mij na het openingsfeest van mijn zoon z’n appartementencomplex nog beroerder voelde dan daarvoor. Tijdens het gesprek met mijn moeder kwam naar boven, dat ik vond dat alle cliënten het zo goed voor elkaar hadden. Eigenlijk beter dan mijn zoon. Ik schrok van mijzelf dat ik dat hardop zei (en nu weer nu ik het schrijf). De meeste cliënten hebben alles nieuw en hebben de woning al helemaal aangekleed en extra raambekleding enzovoorts. Dat is bij mijn zoon niet zo. Hij heeft een nieuwe eethoek, tv meubel en salontafel van mij gekregen. De bank, het wandmeubel en het kleed op de grond komt uit mijn oude huis en mijn moeder heeft via verkoopgroepen op Facebook voor 2e hands lampen en bijna zijn hele uitzet gezorgd. Vanuit de instelling waar hij woont is gezorgd voor overgordijnen. Super gaaf natuurlijk! Ik voelde mij er ook niet rot over, totdat ik bij anderen zag dat zij veel nieuwe spulletjes hadden en meer raambekleding. Dit was bij mijn zoon ook mogelijk, maar dat moest je dan zelf bekostigen. En het potje was zeg maar leeg. Mijn zoon is zelf heel tevreden met zijn huis. Het is echt een stoer jongens huis. Alleen ik voel(de) mijzelf er heel rot over. Door het gesprek met mijn moeder kwam ik achter de onderliggende emotie.
Ik vind dat bij mij alles perfect moet zijn. Dit komt omdat ik mijzelf waardeloos vind en als het om mij heen dan super voor elkaar is en ik complimenten krijg, dan geeft mij dat een goed gevoel en voel ik mij iets waardevoller. Het is dus niet dat het werkelijk perfect moet zijn, maar ik heb een bevestiging nodig. Lastig uitleggen dit. Doordat het huis van mijn zoon ineens niet perfect genoeg was, werd ik daar heel verdrietig van. Ik wilde stiekem eigenlijk dat hij ook het perfecte huis had, dan werd ik er tenminste niet op aangekeken. Nu gebeurt dat ook niet, maar dat is nu eenmaal mijn gedachtengang. En geloof me, daar ben ik allesbehalve trots op……
Mijn zoon is blij met zijn huis en ik ga heel hard proberen om mijn problematiek bij mezelf te houden en niet te projecteren op hem.
Mamma, dank je wel voor je verhelderende telefoongesprek van afgelopen zondag. We hingen op toen ik nog vreselijk aan het huilen was en ik hoorde aan jouw stem dat jij het ook niet droog kon houden. Ik weet dat het voor jou ook zwaar is om mij zo aan de lijn te hebben. Ondanks het intense verdriet heeft ons telefoongesprek mij weer een stukje inzicht in mijzelf gegeven. Dank je wel daarvoor en dank je wel dat je mijn moeder bent en zoveel voor mij doet.
Comentarios