De afgelopen week was voor mij geen gemakkelijke. Ik had geen enkele afspraak of iets te doen, dus de eenzaamheid sloeg in alle hevigheid toe. Wat resulteerde in veel vreetbuien. Ik ben de afgelopen dagen niet in de pen gekropen om m’n vreetbuien met jullie te delen. Eigenlijk omdat ik vond, omdat het weekend was, ik natuurlijk wel iets lekkers mocht. Dûh, dat is ook zo, maar dan wel normaal en dat was het niet. Dus het feit dat ik niet geschreven had, kwam niet voort uit fantastisch goede dagen. Ook ben ik de afgelopen week alle dagen gaan sporten, mijn lijf was hier vrijdag en zaterdag niet zo blij mee. Er wordt natuurlijk tegen mij gezegd “zo, dat is knap, alle dagen sporten”. Als je gaat om alle dagen te sporten misschien wel. In mijn geval was de achterliggende gedachte iets anders. Zoals ik al zei, ik had de hele week niks om handen, dus vandaar dat ik ging sporten. Dan had ik wat te doen ik had sociale contacten. En het hielp ook om m’n vreetbuien te compenseren. Afijn, het sporten was prima, maar niet meer alle dagen en niet meer om vreetbuien te compenseren. Mijn lijf kan het gewoon niet meer. De sociale contacten zijn uiteraard wel heel fijn.
Vandaag was een heerlijke afsluiter van de week. Ik zing bij een koor in Zwaag en vandaag hadden we een optreden in een kerkje in Schellinkhout. Vanmorgen ben ik niet wezen sporten en in plaats daarvan ben ik op de fiets naar Schellinkhout gegaan. Het spaarde benzine uit en het was prima weer. Het was wel nog een behoorlijk eindje fietsen, bijna 20 kilometer! Eenmaal aangekomen heb ik heerlijk gezongen, wat is het toch fijn om in de akoestiek van een kerk te mogen zingen. Daarna nog een wijntje en een hapje met de koorleden en toen op de fiets weer terug naar huis. Wat ben ik toch blij dat ik ben uitgenodigd om bij dit koor te komen zingen. Bij deze mensen voel ik mij echt op m’n gemak. Dus ik ben heel dankbaar voor zo’n positieve afsluiting van deze wat mindere week.
Comments