Beetje stil

Het is een beetje stil op “blog-gebied”. Dat komt omdat ik behoorlijk in de war ben. Er gebeurt zo vreselijk veel van binnen door m’n therapie, dat ik een beetje wankel ben. Voor een controlefreak als ik, is het lastig als er van alles in je lijf en hoofd gebeurt en als je er dan vervolgens helemaal niets van snapt. Ik denk trouwens dat het voor iedereen verwarrend zou zijn, maar mij maakt het iets extra aan het wankelen, omdat ik de controle kwijt ben. Ik voelde mij voorheen boos of blij. Nu voel ik veel meer, maar geen idee wat. Soms word ik er toch wel wat “lichter” van, dus dat is goed. Maar er zijn ook veel momenten (die overheersen nu) dat ik met een enorm onstuimig gevoel loop. Er hangt een behoorlijke bui, met cycloon en al boven m’n hoofd, of het giert door m’n lijf en ik heb geen idee welke kant het op gaat. M’n lijf is volledig van de rel. Afgelopen woensdag bij de huisarts geweest en zij heeft het Prikkelbaar Darmsyndroom geconstateerd. Doordat mijn darmflora zo van slag is ben ik moe en uitgeput. Dat ben ik ook door alles wat door m’n hoofd giert, maar door de onrust wil ik eigenlijk alleen maar weg, ontsnappen, hard rennen, gillen, schreeuwen, slaan, schoppen (vreten…). Ik doe m’n best om dat niet te doen. Met deze therapie wil ik juist leren voelen, dus zijn Coping Strategieën juist niet degene die ik nu toe moet laten.

Wat ik wel mooi vind om met jullie te delen is de tekst van een liedje van Marco Borsato. Het nummer heet Was Mij. De songtekst zal ik hier onder plaatsen. Als je op de link klikt, kom je op YouTube bij het liedje. De tekst is zo aangrijpend en ik herken mij zo in het verhaal. Mijn verhaal is heel anders, maar de herkenning qua emoties is enorm groot. Vandaag met creatieve therapie moesten wij een huis tekenen. Wij stelden zelf het huis voor en wij moesten aangeven waar welke emotie in ons huis zat. Een moeilijke opdracht. De therapeute vroeg waarom mijn huis geen deur en geen ramen had, toen legde ik dit liedje van Marco Borsato uit. Er is wel een heel klein lichtje aan gelaten, voor wie echt naar binnen kijkt…..

𝑬𝒓 𝒔𝒕𝒂𝒂𝒕 𝒆𝒆𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏 𝒆𝒏 𝒅𝒐𝒏𝒌𝒆𝒓 𝒉𝒖𝒊𝒔

𝑨𝒂𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒆𝒊𝒏𝒅𝒆 𝒗𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒔𝒕𝒓𝒂𝒂𝒕

𝑵𝒊𝒆𝒎𝒂𝒏𝒅 𝒍𝒐𝒐𝒑𝒕 𝒆𝒓 𝒍𝒂𝒏𝒈𝒔

𝑴𝒂𝒂𝒓 𝒎𝒆𝒏 𝒘𝒆𝒆𝒕 𝒅𝒂𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒆𝒓 𝒔𝒕𝒂𝒂𝒕

𝑬𝒏 𝒅𝒂𝒕 𝒆𝒓 𝒗𝒓𝒐𝒆𝒈𝒆𝒓 𝒍𝒂𝒎𝒑𝒋𝒆𝒔 𝒉𝒊𝒏𝒈𝒆𝒏

𝑫𝒂𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒆𝒓 𝒘𝒂𝒓𝒎 𝒘𝒂𝒔 𝒆𝒏 𝒈𝒆𝒛𝒆𝒍𝒍𝒊𝒈 𝒃𝒐𝒗𝒆𝒏𝒅𝒊𝒆𝒏

𝑫𝒂𝒕 𝒋𝒆 𝒅𝒆 𝒌𝒊𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒏 𝒉𝒐𝒐𝒓𝒅𝒆 𝒛𝒊𝒏𝒈𝒆𝒏

𝑴𝒂𝒂𝒓 𝒏𝒊𝒆𝒎𝒂𝒏𝒅 𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕𝒆 𝒏𝒐𝒈 𝒕𝒆 𝒘𝒆𝒕𝒆𝒏 𝒐𝒇 𝒕𝒆 𝒛𝒊𝒆𝒏

𝑾𝒂𝒔 𝑴𝒊𝒋

𝑶𝒎𝒂𝒓𝒎 𝑴𝒊𝒋

𝑶𝒏𝒕𝒅𝒐𝒐𝒊 𝑴𝒊𝒋

𝑲𝒓𝒂𝒃 𝒉𝒆𝒕 𝒊𝒋𝒔 𝒗𝒂𝒏 𝒎’𝒏 𝒓𝒂𝒎𝒆𝒏

𝑳𝒂𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒘𝒆𝒓𝒆𝒍𝒅 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒛𝒊𝒆𝒏 𝒘𝒊𝒆

𝑰𝒌 𝒘𝒂𝒔 𝒎𝒊𝒋

𝑾𝒊𝒆 𝒘𝒂𝒔𝒕

𝑵𝒊𝒆𝒎𝒂𝒏𝒅 𝒘𝒆𝒆𝒕 𝒑𝒓𝒆𝒄𝒊𝒆𝒔

𝑾𝒂𝒕 𝒆𝒓 𝒅𝒂𝒂𝒓 𝒃𝒊𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒊𝒔 𝒈𝒆𝒃𝒆𝒖𝒓𝒕

𝑫𝒆 𝒎𝒖𝒓𝒆𝒏 𝒛𝒊𝒋𝒏 𝒕𝒆 𝒅𝒊𝒌

𝑬𝒏 𝒈𝒆𝒔𝒍𝒐𝒕𝒆𝒏 𝒃𝒍𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒅𝒆 𝒅𝒆𝒖𝒓

𝑻𝒐𝒄𝒉 𝒊𝒔 𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒍𝒊𝒄𝒉𝒕𝒋𝒆 𝒂𝒂𝒏𝒈𝒆𝒍𝒂𝒕𝒆𝒏

𝑽𝒐𝒐𝒓 𝒘𝒊𝒆 𝒅𝒆 𝒎𝒐𝒆𝒊𝒕𝒆 𝒏𝒆𝒆𝒎𝒕 𝒆𝒏 𝒆𝒄𝒉𝒕 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒃𝒊𝒏𝒏𝒆𝒏 𝒌𝒊𝒋𝒌𝒕

𝑳𝒊𝒋𝒌𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒛𝒂𝒄𝒉𝒕𝒋𝒆𝒔 𝒕𝒆𝒓𝒖𝒈 𝒕𝒆 𝒑𝒓𝒂𝒕𝒆𝒏

𝑬𝒏 𝒊𝒔 𝒉𝒆𝒕 𝒏𝒆𝒕 𝒂𝒍𝒔𝒐𝒇 𝒆𝒆𝒏 𝒉𝒂𝒏𝒅 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒃𝒖𝒊𝒕𝒆𝒏 𝒓𝒆𝒊𝒌𝒕

𝑾𝒂𝒔 𝑴𝒊𝒋

𝑶𝒎𝒂𝒓𝒎 𝑴𝒊𝒋

𝑶𝒏𝒕𝒅𝒐𝒐𝒊 𝑴𝒊𝒋

𝑲𝒓𝒂𝒔 𝒉𝒆𝒕 𝒊𝒋𝒔 𝒗𝒂𝒏 𝒎’𝒏 𝒓𝒂𝒎𝒆𝒏

𝑳𝒂𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒘𝒆𝒓𝒆𝒍𝒅 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒛𝒊𝒆𝒏 𝒘𝒊𝒆

𝑰𝒌 𝒘𝒂𝒔 𝒎𝒊𝒋

𝑽𝒆𝒓𝒍𝒐𝒔 𝒎𝒊𝒋

𝑶𝒏𝒕𝒅𝒐𝒆𝒌 𝒎𝒊𝒋

𝑳𝒂𝒂𝒕 𝒅𝒆 𝒔𝒕𝒊𝒍𝒕𝒆 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒉𝒐𝒓𝒆𝒏

𝑬𝒏 𝒅𝒆 𝒍𝒊𝒆𝒇𝒅𝒆 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒗𝒐𝒆𝒍𝒆𝒏

𝑾𝒊𝒆 𝒛𝒊𝒆𝒕 𝒎𝒊𝒋

𝑾𝒊𝒆 𝒉𝒐𝒐𝒓𝒕 𝒎𝒊𝒋

𝑾𝒊𝒆 𝒘𝒂𝒔𝒕 𝒎𝒊𝒋

𝑬𝒓 𝒛𝒊𝒕 𝒆𝒆𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏 𝒆𝒏 𝒅𝒐𝒏𝒌𝒆𝒓 𝒌𝒊𝒏𝒅

𝑴𝒆𝒕 𝒛’𝒏 𝒗𝒐𝒆𝒕𝒆𝒏 𝒊𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒛𝒂𝒏𝒅

𝑯𝒆𝒕 𝒗𝒖𝒖𝒓 𝒍𝒊𝒈𝒕 𝒂𝒂𝒏 𝒛𝒊𝒋𝒏 𝒛𝒊𝒋

𝑬𝒏 𝒉𝒆𝒕 𝒃𝒍𝒐𝒆𝒅 𝒛𝒊𝒕 𝒂𝒂𝒏 𝒛𝒊𝒋𝒏 𝒉𝒂𝒏𝒅

𝑮𝒆𝒏𝒆𝒆𝒔 𝒎𝒆 𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒆𝒍 𝒎𝒆

𝑶𝒎𝒉𝒆𝒍𝒔 𝒆𝒏 𝒐𝒎𝒂𝒓𝒎 𝒎𝒆

𝑶𝒏𝒕𝒅𝒐𝒆 𝒎𝒆, 𝒗𝒆𝒓𝒍𝒐𝒔 𝒎𝒆

𝑶𝒏𝒕𝒅𝒐𝒐𝒊 𝒆𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒆

𝑬𝒏 𝒘𝒂𝒔 𝒎𝒆

𝑩𝒆𝒈𝒓𝒊𝒋𝒑 𝒎𝒆, 𝒗𝒆𝒓𝒈𝒆𝒆𝒇 𝒎𝒆

𝑽𝒆𝒓𝒘𝒐𝒐𝒓𝒅 𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒍𝒆𝒆𝒇 𝒎𝒆

𝑩𝒓𝒆𝒆𝒌 𝒂𝒇 𝒆𝒏 𝒉𝒆𝒓𝒃𝒐𝒖𝒘 𝒎𝒆

𝑮𝒆𝒍𝒐𝒐𝒇 𝒆𝒏 𝒗𝒆𝒓𝒕𝒓𝒐𝒖𝒘 𝒐𝒑 𝒎𝒊𝒋

𝑾𝒂𝒔 𝒎𝒆

𝑾𝒊𝒆 𝒘𝒂𝒔𝒕 𝒎𝒆

#blog, #blogger, #borderline, #borderlinepersonality, #borderlinepersonalitydisorder, #boulimia, #bpd, #bps, #ggznhn, #invisibleillness, #letsendthestigma, #mentalhealth, #mentalhealthblogger, #mentalhealthmatters, #mentalillness, #mentalizationbasedtherapy, #mentalizationbasedtreatment, #mentalizationtherapy, #personalitydisorder, #persoonlijkheidsstoornis, #selfaware, #selfawareness, #selfawarenessjourney