Ik had vanmorgen helemaal op tijd de wekker gezet, omdat ik om 10:00 uur een afspraak bij de GGZ had. Omdat ik mijn benzinekosten wil beperken, probeer ik steeds meer dingen op de fiets te doen. Vorig jaar heb ik een elektrische fiets gekocht en ik wil eigenlijk wel graag blijven fietsen. Gisteravond had ik bij m’n ouders gegeten en onwijze tegenwind gehad, mijn lijf was NOT amused. Zere handen van het stuur vasthouden en veel krachtsinspanning nodig gehad om überhaupt vooruit te komen. M’n vader zei dat de wind in de ochtend minder heftig is en dan heb ik tegenwind, dus op de fiets naar de GGZ (16 km) moest wel te doen zijn.
Het waaide inderdaad minder hard dan gisteravond en ik kon redelijk normaal fietsen. Eenmaal bij de GGZ was ik in de verkeerde wachtkamer gaan zitten. Ik ben erg verstrooid de laatste tijd en doe dingen die ik zelf niet snap, dit is erg frustrerend, omdat ik altijd zo punctueel ben. Maar goed, na 10 minuten bedacht ik mij ineens dat ik in de wachtkamer van de jeugd zat. Toen direct nog een etage naar boven gelopen en daar kwam ik de bewuste dame van mijn afspraak tegen. Ik was volledig in de veronderstelling dat zij samen met mij mijn behandelplan ging samenstellen voor de MBT. Dit bleek niet zo te zijn. Deze dame is mijn nieuwe psychiater, ofwel mijn pillendokter. Meer dan dat doet ze niet. Dat klinkt heel lullig als ik dat zo schrijf, maar mijn medicatie staat bijna goed ingesteld en dat regelde ik telefonisch met een andere psychiater. De reden van deze afspraak was puur een kennismaking. Omdat ik nu officieel uit het crisisteam ben en in het MBT team zit en dan mag je niet dezelfde psychiater houden. Dus het was een handje schudden. Vertellen welke medicatie ik had (stond ook in het systeem) en dat ik komende maandag bloed ga prikken, om te kijken of m’n spiegel goed is. Die aanvraag was nog van de vorige psychiater, dus dat moet ik verder met hem regelen en het herhaalrecept voor het komende jaar (dan hoef ik niet constant om een herhaling te vragen en gaat het automatisch) moest ook via hem. Wat voor nut had dit gesprek???? Het sloeg echt nergens op. Ze adviseerde mij wel om volgende week zelf contact op te nemen voor een afspraak te maken voor mijn behandelplan, want dat vergeten ze nog wel eens, DÛH! Afijn, ik stond met 10 minuten weer buiten.
Lekker hoor! Heb ik dat hele ……eind gefietst voor 10 minuutjes, wat ook wel via de telefoon had gekund. Er zat niets anders op, dan weer terug naar huis te fietsen. En op de terugweg begon mijn lijf toch wel behoorlijk te protesteren. Zere handen, polsen, heupen, knieën, enkels, rug en nek. Ik had er natuurlijk niet op gerekend dat ik 32 km zou gaan fietsen met maar zo’n korte “pauze”.
Een teleurstelling om het gesprek en een zeer lijf. Mijzelf toch nog een schop onder m’n kont gegeven om mijn verjaardagsboodschappen te doen, ik heb zaterdag een aantal mensen uitgenodigd. Het wordt geen drukke verjaardag, normaal gesproken vier ik het liever niet, omdat ik bang ben dat mensen niet komen of zeggen dat ze niet kunnen. Bij mij gaan er dan direct duizend gedachten door mijn hoofd (zie je wel, ze vinden mij niet belangrijk, ik doe er niet toe, ik mag hier niet zijn, ik ben niet aardig, ik ben geen vrienden waardig, enzovoorts). Dus vier ik mijn verjaardag gewoon niet, kan er ook niemand afzeggen en blijf ik alleen over en zit ik dus in de eenzame vicieuze cirkel. De reden om het dit jaar wel te vieren is, omdat mijn ouders nu nog in NL zijn (normaal zitten ze in Frankrijk) en omdat m’n huis klaar is en ik dat graag wil laten zien. Ook deze verjaardag heeft mij al de nodige spanningen opgeleverd; een vriendin komt net 2 dagen ervoor terug van vakantie en weet niet of ze kan komen (in mijn hoofd hoofdletters PANIEK, ZIE JE WEL) en een andere “vriendin” heeft helemaal niets laten weten, dus ik ga er vanuit dat zij helemaal niet komt. Die “vriendin” zet ik dan ook tussen haakjes, omdat ik het dus geen vriendin vind, als je helemaal niks laat horen. Dan kom je op de hoop afgeschreven. Heel lullig, maar bij mij werkt dat zo. Dan heb ik liever dat je zegt dat je niet komt (dan ben ik ook verdrietig, maar dat is anders). Maar goed, ik ga het zien zaterdag. Ik ken m’n vriendin die vandaag terugkomt van vakantie ook langer dan vandaag en ga er vanuit dat ze gewoon komt en in de vakantie gewoon even het overzicht niet had en zich ook niet realiseerde op dat moment wat er met mij gebeurde.
Afijn, wat een klein stukje boodschappen zou worden, is weer een lap tekst. Dat is nou eenmaal hoe het werkt bij mij. In elk geval ben ik gesloopt van een dag die best wel heel teleurstellend was. Beetje jammer….. morgen vast weer beter!
Comments