Ik word zo moe van mezelf… Er hoeft maar iets te gebeuren en hoppa, m’n gedachten vliegen weer in een rollercoaster door m’n hoofd heen. Het is zo frustrerend om van jezelf te weten, dat de gedachten die je hebt, de gedachten van een kleuter kunnen zijn. Waarom ben ik zo snel van m’n padje af, als maar iets anders gaat dan ik zou willen?
Welkom in de wereld van iemand met een Borderline Persoonlijkheidsstoornis.
De eerste quote is exact wat er vanmorgen gebeurde… Ik heb m’n vriendin al een tijdje niet gesproken en vroeg haar gister of ze vandaag om een bakkie wilde komen. Vanmorgen stuurde ze een berichtje dat ze de hele nacht slecht geslapen had en daardoor een lichte migraine op voelde komen. Ze ging terug naar bed en wij zouden een andere keer afspreken. Dit is natuurlijk heel normaal dat dit gebeurt en zo reageer ik ook op het berichtje, ik toon medeleven. Maar van binnen sta ik in de fik. “Ik voel mij al zo klote”, “mijn weekend is al niet wat ik van plan was”, “waarom zeggen mensen altijd af”, “waarom word ik op afstand gehouden”, “zie je wel, ik ben niet leuk genoeg” enzoverder. Deze gedachten zijn zo naar. Ten eerste weet mijn vriendin helemaal niet dat mijn weekend anders loopt dan gepland. Ze weet ook niet dat ik mij al weer een hele tijd rot voel en heel veel behoefte heb aan haar aandacht (dat zeg ik natuurlijk niet). En natuurlijk is het vervelend dat zij zo slecht geslapen heeft en tegen een migraine aan zit, waarom loop ik dan weer te zeiken over mijzelf.
Wat zij ook niet weet (niemand trouwens) dat ik mij heel rot voel, omdat ik een andere vriendin al een hele tijd niet live gesproken heb, omdat het bij hun thuis nog steeds een heftige situatie is en er gewoon weinig ruimte is voor een afspraak om elkaar daadwerkelijk te zien. Ik weet rationeel gezien, dat zij in een meest afschuwelijke situatie zitten met hun dochter dan je je maar enigszins kunt voorstellen en toch heb ik het weer druk met mijzelf, omdat ik niet voldoende aandacht krijg. Uiteindelijk heb ik durven vragen of er een mogelijkheid is dat we elkaar wel live zien en daar gaat ze nu een mogelijkheid voor zoeken. Daar ben ik heel blij mee. Dan zou ik zaterdagavond nog naar een leuk optreden gaan en is dat helaas gecanceld, omdat de zangeres ziek is. Ook dat is heel vervelend. En ook dat snap ik natuurlijk.
Maar mijn hoofd slaat op hol als eerst het ene niet doorgaat, vervolgens ik in eerste instantie geen live contact krijg en dan een afzegging. En weet je wat ik het meest frustrerend vind? Dat een optreden niet doorgaat, dat gebeurt zo vaak, dus dat gaat allesbehalve over mij. Toen ik aan m’n vriendin vroeg of er een mogelijkheid bestond om toch langs te komen, zocht ze naar een oplossing en m’n andere vriendin belt zojuist dat haar migraine aanval meevalt en komt zo deze kant op. En toch staan m’n gedachten niet stil…. Mijn vriendinnen doen zo hun best en rationeel weet ik dat, maar waarom voel ik dat dan niet…
Ik vind mijzelf zo’n zwakkeling op dit moment. En nee, ik moet niet zo streng zijn voor mijzelf, I know….
Comments