Herstelverhaal

Goedemiddag allemaal, welkom op deze bijzondere middag hier in de bibliotheek van Den Helder.

 

Deze week is verbonden aan een thema, namelijk ‘De week van de ontmoeting.’ Elkaar ontmoeten kan soms lastiger zijn dan dat het aanvankelijk lijkt. In de praktijk hebben vele mensen te kampen met een gevoel van eenzaamheid en is de drempel om een ander te ontmoeten heel hoog.

 

Zelf ben ik ook bekend met het gevoel van eenzaamheid en daarom wil ik vanmiddag graag met jullie mijn verhaal delen. Een verhaal dat gaat over rouw, verlies, eenzaamheid, maar vooral een verhaal over kracht en jezelf mogen zijn.

 

Laat ik beginnen met mijzelf te introduceren. Mijn naam is Daniëlle Schoonderwoerd en sinds vorige week woensdag ben ik 50 jaar. Ik heb een zoon van 25 en een dochter van 22, zij zijn beiden het huis uit. Samen met mijn hondje Famke woon ik in Opperdoes.

 

Zolang ik mij kan herinneren heb ik het gevoel gehad ‘anders’ te zijn. Dit begon al op de basisschool en ik werd daar ook erg gepest, wat overigens niet de reden was dat ik mij anders voelde. Dit pesten werd, in mijn beleving destijds, door mijn ouders niet erkend, omdat er bij mij aan de buitenkant niets te zien was (mijn zus werd ook gepest en kwam met blauwe plekken thuis). 

 

Volgens mij had ik rond mijn 8e levensjaar voor het eerst gevoelens van eenzaamheid. Dit had te maken met het gevoel dat ik ‘anders’ was, het feit dat ik gepest werd en het gevoel had dit alleen te moeten dragen.

 

Op het voortgezet onderwijs en in mijn volwassen leven heb ik nog veel pestervaringen gehad. Omdat ik mij als kind hierin niet erkend voelde, leidde het uiteindelijk naar een intens gevoel van waardeloosheid. 

 

Toch leerde ik op mijn 19e mijn man kennen en kregen wij verkering. Mijn man was een echte ‘jager’ en toen hij mij (zijn buit) binnen had begon de dynamiek tussen ons te veranderen. Ook in zijn familie en vriendengroep voelde ik mij ‘anders’. Ik ben geen meeloper en dat werd moeilijk geaccepteerd. Dit resulteerde vaak dat ik niet mee mocht met bepaalde uitjes, hierin heb ik mij behoorlijk eenzaam gevoeld.

 

In juni 1999 werd onze zoon geboren en vlak daarna werd mijn man ziek, hij bleek zaadbalkanker te hebben. Wonder boven wonder werd in 2001 onze dochter geboren. Deze jaren waren een rollercoaster. Mijn man die ziek was en die daar heel anders mee omging dan ik. 

 

En bij onze kinderen merkte ik al op vrij jonge leeftijd dat zij meer zorg nodig hadden dan een gemiddeld kind en ook hierin ging mijn man daar anders mee om dan ik. Dat maakte dat ik mij heel eenzaam voelde, omdat mijn man en ik elkaar hierin niet konden vinden.

 

Uiteindelijk is mijn man in 2007, na een ziekbed van 8 jaar overleden. In het laatste jaar voor zijn overlijden zijn wij gelukkig wel heel verbonden geweest met elkaar en onze kinderen. Dat is voor mij heel belangrijk geweest in mijn rouwproces. Na zijn overlijden stond ik alleen met 2 jonge kinderen, die beiden behoorlijk intensieve zorg nodig hadden. Ook tijdens deze periode heb ik mij eenzaam gevoeld. De wereld om mij heen begreep niet waar ik doorheen ging.

 

Er werd verwacht dat ik na een jaar na het overlijden van mijn man de draad wel weer opgepakt had. Dat het voor mij heel ingewikkeld was met rouwen, het omgaan met mijn eigen psychische kwetsbaarheden en 2 jonge kinderen die én aan het rouwen waren én extra zorg nodig hadden, dat werd niet gezien.

 

Mijn emmer begon over te lopen en mijn psychische kwetsbaarheden kwamen steeds meer naar de voorgrond. Dit maakte dat ik volledig ontwricht raakte en ik inzag dat er wat moest gebeuren. Zowel voor mijzelf, maar ook zeker voor mijn kinderen.

 

Om tot herstel te komen, was een intensief therapie traject noodzakelijk. Maar met 2 jonge kinderen thuis, was dit voor mij niet te doen. Ik ben hulp in mijn netwerk gaan zoeken en vond voor beide kinderen een pleeggezin waar zij tijdelijk konden verblijven. In mijn omgeving ben ik hierom erg veroordeeld, want hoe haalde ik het in mijn hoofd om mijn kinderen uit huis te plaatsen, terwijl ze ook hun vader al kwijt waren. Dit maakte dat ik mij hierin erg eenzaam in voelde. De noodzaak werd niet begrepen.

 

De verschillende therapieën die ik heb gevolgd hebben mij veel inzicht gegeven hoe dingen zijn ontstaan en hoe het werkt in mijn hoofd. Ik heb een groot gevoel van verantwoordelijkheid en woorden komen zonder filter bij mij binnen, dat maakt dat ik snel geraakt word en snel het gevoel heb dat ik buitengesloten word.

 

In 2018 ben ik aan mijn laatste therapie begonnen en daar heb ik geleerd dat mijn toverwoord in herstel mildheid naar mijzelf bleek te zijn. Ik had vanaf jonge leeftijd geleerd dat mijn emoties er niet toe deden en daardoor begon ik ze te veroordelen om ze uiteindelijk uit te schakelen. Tijdens mijn therapie werd op bijna alles gevraagd wat iets met mij deed. Dit vond ik in het begin heel irritant, omdat ik oprecht geen idee had. 

 

De ervaringen van andere groepsleden en therapeuten zorgde ervoor dat ik leerde dat ik bij bepaalde gebeurtenissen of reacties een gevoel kon hebben. In plaats van het weg te duwen leerde ik, dat ik óók recht had op mijn gevoelens. Hierdoor werd ik milder naar mijzelf en zo leerde ik weer voelen. Ik kon weer lachen, maar ook kon huilen zonder daar een oordeel over te hebben.

 

Doordat mijn hoofd en hart weer met elkaar in verbinding kwamen, merkte ik dat ik sterker werd. Dat ik mocht gaan staan voor wie ik ben en wie ik wil zijn. Hierdoor ging ik mijzelf ook waardevoller vinden en kwam ik er steeds meer achter wat ik nodig had. Naast mildheid, bleek dit ook verbinding te zijn. 

 

Om verbinding met de ander te krijgen, moest ik meer van mijzelf gaan laten zien. Vanwege mijn pestverleden vond ik dit heel moeilijk, omdat ik weinig mensen vertrouwde. 

 

Stapje voor stapje is mij dit gelukt en ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen bereiken. Het contact met mijn familie en vrienden is veel waardevoller geworden, omdat ik mij leerde openstellen, leerde vertrouwen op mijzelf en daardoor ook op de ander. Er waren ook vriendschappen waarin dit niet ging en daar heb ik voor gekozen om die te beëindigen, omdat het mij niet hielp in mijn herstel.

 

Voor mijn herstel zijn mildheid en verbinding onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het één kan niet bestaan zonder het ander. Daarbij gaat het voor mij in eerste instantie erover om verbinding met mijzelf te hebben, waardoor ik het ook met een ander aan kan gaan. En dat zorgt ervoor dat ik mij niet meer eenzaam voel. 

 

Men zegt wel eens, tijd heelt alle wonden. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. Ik heb 8 jaar niet kunnen werken, omdat ik psychisch en lichamelijk volledig ontwricht was. Terugkijkend op deze 8 jaar, ben ik dankbaar dat ik het mijzelf heb gegund om letterlijk en figuurlijk de tijd te nemen. 

 

Tijd om te rouwen over het verlies van mijn man. Tijd om te rouwen vanwege het veranderde toekomstbeeld van mijn gezin. Tijd om therapieën te volgen om lichamelijk sterker te worden. Tijd om therapieën te volgen om te ontdekken wie ik nu eigenlijk ben en wil zijn. En tijd om naar mijn droom toe te werken, ik wilde weer onderdeel worden van de maatschappij. 

 

Dus ja, tijd heelt alle wonden, maar alleen tijd is niet voldoende. Zonder het nemen van mijn persoonlijke verantwoordelijkheid, zou ik niet staan waar ik nu sta. Mijn droom is in vervulling gegaan, ik heb een fantastische opleiding gevolgd tot ervaringsdeskundige, ik heb inmiddels een fulltime baan als ervaringsdeskundige en met trots vertel ik jullie dat ik dit jaar, op mijn 50ste, gestart ben met een HBO opleiding. 

Het ‘anders’ voelen? Dat voel ik nog steeds, maar nu vanuit kracht!

 

Bedankt voor het luisteren naar mijn verhaal.

​

24-09-2024